به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، فرانسه در خاورمیانه کشوری منزوی و دنبالهرو است. چه کسی به یاد دارد که آخرین سفر «اعلان شده» وزیر امور خارجه یا رئیسجمهور فرانسه به خاورمیانه چه وقت بوده است؟ چه کس به یاد دارد که فرانسه در 30 سال اخیر بجز حمایت از متجاوز و فروش اسلحه به منطقه فعالیت خاص دیگری داشته است؟ رژیم صهیونیستی با کمک مستقیم فرانسه به سلاح هستهای دست یافته و به کمک آن توانسته در طول عمر ننگین خود با ارتکاب به انواع جنایات جنگی و بشری «بیمجازات» بماند.
فرانسه در زمان حمله صدام حسین به ایران در اقدامی غیرقانونی و جنایت کارانه هواپیماهای پیشرفته تهاجمی میراژ و سوپر اتاندارد و موشک های ضدکشتی اگزوسه، رادارهای رازیت، توپخانه سنگین در اختیار صدام گذاشت.
سیاست فرانسه در حمایت از متجاوز مربوط به تاریخ نیست. عربستان سعودی 6 فروردین 94 به یمن حمله کرد و سه کشور آمریکا، فرانسه و انگلیس ادامه صدور اسلحه به عربستان را تضمین کردند.
از سوی دیگر وزیر امور خارجه فرانسه روز 22 فروردین برای هماهنگ کردن قطعنامه شورای امنیت با مواضع رژیم متجاوز سعودی راهی ریاض شد.
چند بعد قطعنامه ننگین شورای امنیت صادر شد که در آن مردم یمن (قربانیان تجاوز) محکوم شدند. شورای امنیت پس از گذشت قریب به چهار ماه از تجاوز عربستان و کشته و زخمی شدن شمار زیادی از افراد غیرنظامی یمن فقط به همین یک قطعنامه اکتفا کرده است.
و این غیر از سفر رئیس جمهور فرانسه در 21 اردیبهشت امسال به عربستان است که بار دیگر حمایت مستقیم از متجاوز بود.
در مذاکرات هسته ای نیز فرانسه رسما و علنا منافع رژیم صهیونیستی را نمایندگی کرد، چنان که فابیوس سال گذشته پس از مذاکرات ژنو ابتدا با سفر به تل آویو اول به تنانیاهو گزارش داد و از آنجا به پاریس عزیمت کرد.
هر چند مقامات آمریکایی، آلمانی، انگلیسی هم برای گزارش دادن به تل آویو رفتند و دیروز خانم هلگا اشمید دیپلمات آلمانی و معاون خانم موگرینی تل آویو بود. اما فرانسوی ها آشکارا می خواستند در مسابقه «چه کسی اسرائیل را بیشتر دوست دارد» برنده باشند.
حال فرانسه که هیچ نشانه ای از قرابت سیاسی، رویکردی و اجرایی با ایران و چشم اندازی برای جبران گذشته نشان نداده، چگونه است که وزیر امورخارجه اش را به ایران می فرستد؟ آن هم فردی که آخرین سفرش به منطقه برای خدمت به متجاوزان سعودی بوده است؟
اتفاقا براساس سنت و رویه اروپایی هم سفر فابیوس به تهران غیرضروری است. در فرهنگ سیاسی ـ حقوقی اروپا مساله مقابله با «بی مجازات ماندن» impunity وجود دارد.
مقابله با بی مجازات ماندن به آن معنی است که هرکس (شخص حقوقی و حقیقی) در هر موقعیت و شرایطی باید کیفر اعمال ارتکابی خود را ببیند و لو این کیفر در حد افشای جرم وی و معرفی علنی او باشد. به قول خودشان خطاکار را باید تا در دروازه جهنم دنبال کرد.
بر همین اساس تا چند سال پیش پیرمردانی بالای 80 و 90 سال سن را در آمریکای لاتین به اتهام افسر نازی بودن بازداشت می کردند و برای محاکمه به اروپا می فرستادند.
مثال اعلای این مساله افشای عکسی از کورت والدهایم است. در زمان انتشار عکس، او رئیس جمهور اتریش و دبیرکل سابق سازمان ملل بود. اروپایی ها از والدهایم خواستند استعفا کند و وقتی وی استنکاف کرد، اتریش را تحریم کردند و تا پایان دوره ریاست جمهوری والدهایم، تحریم های اتریش ملغی نشد.
در مساله سیاست خارجی فرانسه نسبت به ایران، نکته مهم آن است که فرانسه در مقاطعی برای پیروزی در مسابقه «چه کسی اسرائیل را بیشتر دوست دارد» جلودار سیاست های ضدایرانی بوده است.
رویه ها و اظهارات خصمانه و جلوداری پاریس در ایران هراسی و اسلام هراسی را نمی توان بدون واکنش مناسب نادیده گرفت و این اغماض ممکن است علائم ناخواسته و ناخوشایندی به طرف های سیاسی کشورمان ارسال کند.
بی مجازات ماندن فرانسه یعنی مجوز دادن به سایر عهدشکنان و متجاوزان احتمالی در آینده. اگر فرانسه بی مجازات بماند ایجاد ائتلاف بر ضدکشورمان کم هزینه خواهد ماند و این خلاف مصلحت و عزت نظام است.
ممکن است استدلال شود که این توصیه یعنی به لحاظ سیاسی خودمان را تحریم کنیم؛ در حالی که به دلایل سیاسی و برای تاثیر گذاری در منطقه لزوم ارتباط با فرانسه وجود دارد. در پاسخ می توان گفت ارتباط داشتن یک مساله است و فرش قرمز پهن کردن مساله ای دیگر.
می توان تلفنی مسائل سیاسی را هماهنگ کرد و می توان در حاشیه اجلاس های منطقه ای و بین المللی با طرف های فرانسوی گفت وگو کرد، اما دعوت به تهران قیمت دارد.
عده ای بر آنند که نیازهای فنی و اقتصادی ما را به ارتباط با فرانسه و امثالهم ملزم کنند. با احترام باید گفت که این استدلال برخی خودروسازهاست. خودروسازی ایران اگر از این ارتباطات خیر دیده و مردم ایران از کیفیت این همکاری ها راضی هستند که هیچ، اما اگر نیستند این دلیل هم کافی نمی نماید.
طمع به فرانسه و سایر قدرت های اروپایی برای انتقال فناوری نیز سرابی بیش نیست. دانش و فناوری را که باعث ارتقای توان ملی شود هیچ کشوری به ما نمی دهد.
همان گونه که تا به حال نداده است. اساسا کل داستان مقابله با برنامه هسته ای ایران نیز همین بود که به جهت فنی و صنعتی خلع سلاح شویم. والا سال 2003 اعلان کرده بودند که ایران هیچ برنامه ای برای تولید بمب اتمی ندارد.
جمهوری اسلامی ایران اهل منطق و تعامل است و همان گونه که مقام معظم رهبری بارها فرموده اند این تعامل باید متکی بر عزت، حکمت و مصلحت باشد لذا توافق ها، تعامل ها و تفاهم ها فقط وقتی عزتمندانه و حکیمانه هستند، می توانند پایدار باشند و علائم درستی را به طرف های سیاسی ما مخابره کنند.
کشورهایی که با جمهوری اسلامی ایران رفتار نامناسب داشته اند به لحاظ عددی کم تعدادند، اما گاهی برخی اغماض های ما آنان را جری می کند. حال که برخی بوی کباب به مشامشان رسیده، فوج فوج وارد ایران می شوند.
حکمت و مصلحت آن است که روابط آینده را بر اساس سیاست های جبرانی و رویکردهای اجرایی و عینی آنان تنظیم کنیم تا مانع ائتلاف کم هزینه آنان بر ضد خودمان در آینده شویم. عیبی ندارد وزیران برخی کشورها چند سال بعد وارد تهران شوند.
منبع:جام جم
انتهای پیام/