به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، حسین صادقی در یادداشتی که در روزنامه ایران منتشر شده است نوشت: دستیابی به توافق هستهای که نتیجه رویکرد تعاملی ایران و پیروزی دیپلماتیک بزرگی برای کشورمان بود به حل و فصل یکی از بزرگترین پرونده های جعلی اما دشوار و بحرانزا منجر شد. البته این توافق بسادگی به دست نیامد، اختلافها و چالشهای تیمهای مذاکرهکننده و باز بودن پرانتزهای زیاد«پاشنه آشیل» و عامل تطویل روند مذاکرات بود ولی این معضل، در نهایت، بر اساس استراتژی مذاکره و تاکتیک ساده کردن حل و با حذف پرانتزها، مذاکرات از بنبست خارج شد. به نظر میرسد با عبور از این فرآیند دشوار هنوز برای تحقق اهداف و اجرایی کردن «برجام» همچنان یک پرانتز بزرگ (روابط منطقهای مبتنی بر اعتمادسازی با تمرکز بر ملاحظات موجود در مناسبات ایران و عربستان) با حوزه گسترده تأثیرگذاری منطقهای و بینالمللی باز مانده و لازم است نسبت به تبیین و نیز یافتن راه حلهای منطقی و مرضی الطرفین برای حل و فصل آن اقدامی جدی کرد. در چنین روندی منطقی است که عربستان سعودی بهعنوان کشور تأثیرگذار در عرصههای مختلف مورد توجه قرار گیرد. بر اساس جهتگیری اصلی دولت یازدهم در زمینه راهبرد و سیاستهای منطقهای با اولویت توسعه و تقویت روابط با همسایگان، فرض بر این است که با عبور از مشکل تصنعی و ساختگی پرونده هستهای در قالب برجام، بستر و زمینه برای دنبال کردن این اولویتهای اساسی سیاست و روابط خارجی دولت یازدهم در حوزه روابط منطقهای با بهرهگیری از تجربه و فرمول مذاکرات هستهای فراهم شده است تا جمهوری اسلامی ایران بتواند در پرتو آن اهداف سیاست منطقهای مبتنی بر گشودن صفحات جدید در روابط با همسایگان (به منظور تغییر در روند روابط منطقهای) را محقق سازد.
بدون تردید اعتمادسازی منطقهای و ایجاد افقهای روشن در این حوزه روابط میتواند نقش مؤثری در از بین بردن زمینههای فرصت طلبی رژیم صهیونیستی که همواره در صدد بحرانسازی در قالب بهرهبرداری از تفاوت و تنشهای موجود است ایفا نماید و بهعنوان عنصر مهم و بازدارنده زمینه و دلایل را برای اعتمادسازی گستردهتر فراهم میسازد.
بر اساس باور کلان جمهوری اسلامی و نیز در چنین فضایی وزیر خارجه کشورمان پس از فراغت نسبی از موضوع هستهای فرآیند اجرایی کردن رویکرد نوین منطقهای در قالب دیپلماسی فعال را با بهرهگیری از روشهای مختلف از جمله دیپلماسی عمومی (درج مقالات در روزنامههای کثیر الانتشار عربی) و رایزنی مستقیم با برخی از کشورهای مهم منطقه در قالب طرح ابتکار ایجاد مجمع گفتوگوی منطقهای با اولویت تغییر وضعیت روابط با همسایگان بر اساس اصل حسن همجواری را در دستور کار قرار داده است. مسیر این گفتوگوها به نوبه خود بهدلیل سوابق متشنج و چالش برانگیز روابط منطقهای بویژه در سالهای اخیر بسیار ناهموار و دشوار است، زیرا خلأها و تنشهای دوران رکود روابط منطقهای بر این روند سایه انداخته و فرصتهای ترمیم را یکی پس از دیگری زایل کرده است.
بدون تردید، فاصلههای ایجاد شده میان کشورهای منطقه در دوران روابط متشنج و پر تنش در هرگونه گفتوگوهای احتمالی جدید در قالب پرانتزها یا به عبارت دیگر همان نقاط مبهم ولی پرحاشیه مورد نظر طرفهای درگیر و بازیگران منطقهای نمود خواهد داشت. بنابراین یافتن انتخابهای مؤثر و کارآمد در یک بستر تعاملی برای عبور از وضعیت موجود با مدلسازی یا بهرهگیری از روش مذاکراتی موفقیتآمیز گفتوگوهای هستهای در قالب بستن پرانتزها میتواند بهطور وسیع و تا حداکثر ممکن و مطلوب در همه امور و زمینههای موضوع مذاکره منافع کشورهای منطقهای برای برقراری و تقویت روابط متوازن تأمین کند.
در این مدل گفتوگو، بهرهگیری از روش حذفی در قالب حذف پرانتزها، یکی از محورهای اساسی ومورد توجه جهت فراهم ساختن زمینههای تعامل منطقهای وضعیت موجود روابط ایران و عربستان است که در صورت تداوم وضعیت فعلی بهعنوان بزرگترین پرانتز نقش بازدارندهای در ایجاد هرگونه نظام جدید منطقهای مورد نظر مبتنی بر تفاهم، همکاری و همگرایی قدرتهای منطقهای خواهد داشت. به عبارت دیگر تا زمانی که راه حل مناسبی برای حذف این پرانتز (روابط ایران و عربستان) تدبیر نشود، امید بستن به شکلگیری تفاهم و پیریزی همکاری منطقهای بسیار دشوار است، زیرا در صورت نداشتن تفاهم، هریک از طرفین معادله با ایجاد اتحاد و ائتلافهای جدید در قالب یارگیری منطقهای و بینالمللی منافع رقابتی و چالش برانگیز را دنبال خواهند کرد که بازخورد آن، تشدید تنش و تشنج منطقهای خواهد بود. بویژه آنکه هر دو کشور ایران و عربستان ، هر چند در سطوح متفاوتی از قدرت و توانمندی قرار دارند، اما از ظرفیت و پتانسیل نواختن ساز متفاوت از یکدیگر برخوردارند.
به موجب چنین فرضی حذف پرانتز بزرگ (چالش در روابط ایران و عربستان) بهعنوان عنصر اساسی بازدارنده در شکلگیری هرگونه نظام جدید تفاهمی منطقهای، مستلزم حذف پرانتزهای کوچک اما مهم در حوزه مستقیم مرتبط به روابط دو کشور در زمینههای مختلف سیاسی، اقتصادی، امنیتی و مذهبی است. البته این به معنای حذف یکی به نفع دیگری نیست، بلکه به معنای اندیشیدن جهت یافتن زمینههای تعاملی با حفظ اصول مورد اعتقاد طرفین معادله است.
ایران و عربستان در سالهای اخیر در حوزه گستردهای از مسائل بینالمللی، منطقهای و حتی روابط دوجانبه دارای چالشهای اساسی بودهاند که بعضاً متأسفانه از سطح رقابت به سمت بروز رگههایی از خصومت تبلور یافته است. این روابط متشنج علاوه بر بروز مشکلات در زمینه روابط دوجانبه دارای تأثیرات مخرب و سوء در حوزههای مختلف منطقهای و جهان اسلام بوده است. مزید بر آنکه از لحاظ موضوعی نیز بسیار گسترده و دارای ابعاد سیاسی، اقتصادی و مذهبی بوده که زمینه را برای رشد گرایشهای افراطی در چارچوب عملیاتهای تروریستی با پس زمینه دامن زدن به جنگ مذهبی فراهم کرده است. عناصر خارج از منطقه نیز به بهرهگیری از این فرصت با دمیدن به آتش فتنه مذهبی حوزههای منفعتی خود را افزایش دادهاند و توانستند از دستاوردهای ملموس و قابل تأملی برخوردار شوند.
برون رفت از وضعیت موجود روابط ایران و عربستان با نقش تأثیرگذار منطقهای و بینالمللی در یک بستر تعاملی در قالب «بازی با حاصل جمع مثبت» با بهرهگیری از روش مذاکره مستقیم و هدفمند در قالب حذف و بستن پرانتزها حول محورهای مورد رایزنی، فرض محتملی است که در وضعیت کنونی بیش از زمانی دیگر موضوعیت دارد. ایران و عربستان بهعنوان دو کشور بزرگ و قدرتمند منطقه بهواسطه برخورداری از پتانسیل و ظرفیتهای گسترده میتوانند با شناسایی رسمی دامنه اختلافات و همچنین واقعیت غیر قابل انکار رقابت فارغ از کنش و واکنشهای رسانهای در چارچوب مذاکره و گفتوگوهای مستقیم برای خروج از وضعیت موجود تلاش نمایند. این ظرفیت گفتوگو و مذاکرات میتواند بستری برای طرح و نهایتاً حذف پرانتزهای موجود در روابط فراهم سازد. آلترناتیو بدیل عدم گفتوگو تداوم وضعیت کنونی است که بدون تردید افزایش تنشها را به دنبال خواهد داشت و اثرات زیانبار آن علاوه بر دوکشور متوجه سایر کشورهای منطقه و جهان اسلام و همچنین نظام بینالمللی خواهد بود.
انتهای پیام/