در شرایطی که از یک طرف تعرفه اسمی واردات خودرو از 90 به 40 و تعرفه واقعی موثر به حدود 30 درصد کاهش یافته است و از طرف دیگر تعرفه اسمی واردات قطعات از 25 به 12 و تعرفه موثر واقعی به کمتر از 10 درصد رسیده و از طرف دیگر تثبیت نسبی نرخ ارز و حتی کاهش آن باعث کاهش قیمت محصولات وارداتی در بازار داخلی گردیده است و به نظر میرسد این قضیه تا خوردن کفگیر ارزی کشور به ته دیگ ادامه داشته باشد، عکس العمل طبیعی و منطقی سرمایه دار ، سرمایه گذاری در صنعت خودرو داخلی نیست. وانگهی فضای ملتهب هیجانی علیه صنعت خودرو داخلی انگیزه خروج سرمایه را تشدید میکند.
چه دلیلی وجود دارد سرمایه دار داخلی یا خارجی در کشوری سرمایه گذاری نماید که نرخ بهره بیش از 24 درصد و تورم بیش از 20 درصد است و در شرایط تحریم داخلی و خارجی ( که فراموش نکنیم هنوز پا برجاست ) قیمت محصولش باید با وارداتی رقابت کند که تولید کننده اش بهره مالی 2 درصدی میپردازد و تورم کشورش تک رقمی است؟!
دولتمردان و سیاستگذاران صنعت خودرو در این شرایط به فکر دعوت جهت توسعه صنعت خودرو داخلی نباشند چرا که اگر سرمایه گذاران به دعوت ایشان لبیک بگویند، فقط سرمایه خود را هدر داده و بخت خود را کور میکنند!
با محاسبه ای ساده سرمایه گذاری در یکی از کشورهای همجوار با بهره بانکی 5 درصد و تورم تک رقمی و متعاقبا صادرات خودرو و قطعه به کشور بسیار با صرفه تر است. اگر محل تولید نزدیک مرز ایران باشد که چه بهتر! حداقل سود تولید به جیب هموطنان میرود.
موج ورشکستگی قطعه سازان و بحران خودرو سازان شروع شده و موج سواران مشغولند. مسوولان هم فعلا منفعل عمل میکنند تا '' ضرورت '' ایجاب کند. ولی متاسفانه خیلی زود دیر میشود. باید کاری کرد......
* آرش محبی نژاد/ دبیر انجمن تخصصی صنایع همگن نیرو محرکه و قطعه سازان خودرو کشور