به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمشهر، سالها آوازه هما، دختر خردسال خرمشهری در شهر شنیده میشد اما یک اتفاق سبب دیدار ما با این دختر زیبا و بلندهمت شد.
او فرزند خرمشهر است، شهر مقاومت، هما هاموری با دشمن درون خود میجنگند و در برابر درد مقاومت میکند، او حالا 12 سال دارد و در جمع ما از آرزوهایش میگوید.
هما، کنترلی بر دستهایش ندارد تا به آسمان دراز کند اما قلبی آسمانی دارد و همواره توکلش بر خداست، قلب هما پر از ستارههای امید، عشق به تلاش و بالندگی در فراز و نشیب زندگی است و در نقاشیهایش او را بهتر میتوان دید و بهتر شناخت.
او از کودکانی است که به ظاهر توان حرکت ندارند، ولی خداوند نیرویی در آنها نهاده که روح انسان را به تسخیر خود در میآورند، هما نقاشی کشیدن را دوست دارد و کشیدن خانه خدا و تنوع در رنگها حالش را بهتر میکند.
هما میگوید بودن در کنار دانش آموزان عادی حس خوبی است، هرچند نمیتوانم با آنها بازی کنم اما امروز شاگرد ممتاز کلاسم هستم و این به دلیل اراده و توکل من به خدا و پشتیبانی پدرومادرم بوده است.
هما برای ما از آرزوهایش هم میگوید، و عنوان میکند: بزرگترین آرزویم ادامه تحصیل است تا بتوانم پزشک اطفال شوم و کودکانی که مانند خودم هستند را درمان کنم. دوست دارم برای یک بار هم شده به مکه، کربلا و مشهدالرضا(ع) بروم.
در ابتدا با مادر هما همکلام میشویم تا برایمان از دختر کوچک و آرزوهای بزرگش بگوید.
تسنیم: برای آغاز گفتوگو لطفاً نحوه ابتلا به معلولیت هما خانم را برای ما تشریح کنید.
مادر هما: هما فرزند چهارم و کوچک خانواده است؛ دوره جنینی هما همزمان با اتفاقات ناگواری بود که سبب ترس و استرس من ودر نتیجه قطع اکسیژنرسانی به جنین و آسیب و معلولیت هما در هنگام وضع حمل شد.
تسنیم: چه زمانی متوجه معلولیت هما شدید؟ برخورد شما با این موضوع چگونه بود؟
مادر هما: پزشک خبر معلولیت هما را به ما داد البته خوشبختانه آسیبی به مغز هما وارد نشده بود و تنها آسیب حرکتی سبب معلولیت دخترم از ناحیه دودست شد.
هما تا 7 سالگی نمیتوانست حرکت اندام خود را کنترل کند، من و خواهرش بسیار تلاش کردیم تا بتواند بر روی پای خود بایستد، بالاخره توانستیم قلم را در انگشت پای او قرار بدهیم تا بتواند نوشتن را تمرین کند.
روزهای سختی بود، امروز وضعیت هما خیلی بهتر از سابق است، من و پدرش همه توان خود را برای توانبخشی به هما صرف کردیم و تلاش خود را هنوزهم ادامه میدهیم و از هیچ قدمی برای بهبودی هما دریغ نمیکنیم.
تسنیم: هما چگونه وارد مدرسه عادی شد؟ درباره ارتباطش بادانش آموزان توضیح دهید.
مادر هما: هما به تحصیل بادانش آموزان عادی علاقهمند بود، مشاور آموزش و پرورش از هما آزمون هوش گرفت و تشخیص داد که او میتواند در کنار دانش آموزان دیگر تحصیل کند البته به شرطی که من بتوانم از او پشتیبانی و امکانات موردنیازش را فراهم کنم.
حضور هما در مدرسه با سختیهایی همراه بود. هما نمیتوانست بر روی نیمکت بنشیند روزهای نخست از موکت استفاده میکردیم، بعدها که هوا سردتر شد برای او پتو میبردم، اواخر یک تخته چوب با روکش چرم برای نشستن در کلاس برایش فراهم کردیم.
آموزگاران و مسئولان مدرسه توانستند با حضور او در کلاس کنار بیایند و برای او زحمات بسیاری کشیدند؛ به او توجه ویژه کردند، طبیعی است که هما دوست داشت با کودکان همبازی شود اما نمیتوانست؛ برای همین ممتاز بودن در کلاس دلگرمش میکرد.
تسنیم: برای درمان معلولیت دستان هما چه اقداماتی انجام دادید؟
مادر هما: دخترم از کودکی تحت نظر پزشک فیزیوتراپ و مربی توانبخشی بود، پزشکان برای به دست آوردن سلامتی دستان هما ابراز امیدواری میکنند.
هزینه درمان هما بسیار بالا است و همسر من برای امرارمعاش خانواده و کارهای پزشکی و درمانی هما مسافرکشی میکند، درآمد مسافرکشی کفاف مخارج درمان هما را نمیدهد، برخی از مسئولان شهر نیز به هما توجه دارند اما نیازمند توجه بیشتری هستیم.
مشکل ما نداشتن درآمد ثابت است برای همین نمیتوانیم برنامه ریزی درستی برای درمان هما انجام دهیم.
تسنیم: هزینههای درمانی هما چگونه است؟
مادر هما: ما به دلیل اینکه دفترچه بیمه نداریم هزینههای درمانی برایمان گران تمام میشود و برای هر جلسه درمان و فیزیوتراپی 100 هزار تومان هزینه میکنیم.
یکی از مشکلات ما کمبود پزشک متخصص در خرمشهر است برای همین در سفر اخیر خودمان برای درمان هما که به اصفهان رفتیم یک میلیون و 400 هزار تومان هزینه کردیم.
نکتهای که توانسته ما را امیدوار کند صحبت پزشکان است که معتقدند با ادامه روند درمان زیر نظر پزشک متخصص اعصاب و روان، سلامت دستان هما باز میگردد.
تسنیم: با توجه به اهمیت اطلاع رسانی به مردم از اصحاب رسانه و مطبوعات چه انتظاری دارید؟
مادر هما: خانوادههای زیادی فرزندان معلول دارند که به آنها بیمهری میکنند و یا آنها را به بهزیستی میبخشند امیدوارم که اطلاع خانوادههای معلولین از وضعیت هما مثمر ثمر واقع شود.
اصحاب رسانه و مطبوعات در ایجاد فرهنگ نگهداری و برخورد مناسب با معلولین وظیفهدارند، باید به وظایف خودشان عمل کنند، درعینحال باید به کاستی و بیتوجهی مسئولین به این قشر از جامعه پرداخته شود تا روزنه امید معلولین روشن بماند.
سیاوش جلیلیان مربی نقاشی هما نیز که در این جلسه در منزل دختر خرمشهری میگوید: یک سال پیش مادر هما به انجمن ناشنوایان خرمشهر مراجعه کرد و از ما خواست که یک معلم نقاشی برای تمرین دادن هما معرفی کنیم. در نخستین دیداری که هما را دیدم متوجه هوش و استعدادش شدم و به همین دلیل قبول کردم که به وی نقاشی یاد دهم.
وی عنوان میکند: علاقه و اشتیاق هما به فرا گرفتن نقاشی به من روحیه میداد و امیدوارم میکرد. من معتقدم با این روحیه و اشتیاقی که هما دارد میتواند سلامتی دستانش را به دست آورد.
جلیلیان میگوید: در گذشته هما در کلاس بر روی ویلچر مینشست اما اراده کرد و توانست بعد از مدتی بر روی پاهای خود بایستد و راه برود. هما نقاشیاش را تمرین خط آغاز کرد اما پیشرفتش در این مدت نشان میدهد که در تحصیل میتواند موفق باشد.
گزارش از محمدرضا عبادی
عکس از حسین مویسات
انتهای پیام/