به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم, ناصر رضاییپور درباره تفاوتهای بنیادین طب ایرانی و گیاهدرمانی نوین اظهار داشت: برای آنکه رویکردی موفق به هر مکتب طبی و از جمله «مکتب» پزشکی پارسی داشته باشیم و بتوانیم از آنها برای کاهش درد و رنج بشر بهره ببریم لازم است در آغاز، ویژگیهای بنیادین این مکاتب را بشناسیم و جایگاه و سطح آموزههای علمی آنها را بسنجیم و صدالبته به آسیب شناسی آنها نیز باید بپردازیم.
بهگفته وی در یک نگاه اجمالی، از ویژگیهای مکتب پزشکی پارسی را میتوان به مبانی شناختی فلسفی (اعتقاد به اصول بنیادین «رکن» و «مزاج»), دارا بودن همه سطوح یک مکتب پزشکی, برپایی آموزههای علمی بر سه پایه وحی، قیاس و تجربه, کارآزمایی بالینی آموزهها در طول هزاران سال, کلنگر بودن, دقت نظر جالب توجه در استفاده از گیاهان دارویی مانند توجه به اشکال منحصر به فرد دارویی، جایگاه مصلحات و در آخر دیدگاه کلنگر و حکمی در رویکردهای درمانی توصیه بستههای درمانی بهجای یک دارو، توجه پایهای به اصول بهداشت و پیشگیری (حفظ الصحه) اشاره کرد.
این دستیار دکترای تخصصی طب سنتی بیان داشت: با نگاه دقیق به این ویژگیها، لازم است بین آموزههای اصیل این مکتب حکمی، با خرافهها، آموزههای گیاهدرمانی نوین، دستاوردهای پزشکی نوین و ... مرزهای مشخصی تعیین کرد و بهقول معروف سره از ناسره شناخته شود.
رضاییپور ادامه داد: برخی از این تفاوتها، صرفاً در حد اختلاف نظرند، گروهی به نگاه فلسفی مکتب پزشکی پارسی برمیگردند، بعضی ناشی از کجفهمی یا ورود خرافهها به گزارههای عمومی این دانشاند.
وی افزود: با چنین رویکرد انتقادی، پژوهشمحور و آسیب شناسانهای، میتوان به گسترش منطقی، عقلانی و عمیق آموزههای سلامتمحور دانش پزشکی پارسی میان مردم کشورمان برای کاهش درد و رنج آنها و کمک به نظام بهداشت و درمان کشور، امیدوار بود.
انتهای پیام/*