به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، دو هفته پیش یکی از امدادگران هلالاحمر استان همدان در حین انجام وظیفه در تصادف جادهای جان سپرد. تصور کنید که اگر یک تحقیق پیمایشی از سوی یکی از مراکز پژوهشی و نظرسنجی انجام شود تا اطلاعات مردم و جامعه آماری در خصوص "امدادگران و نجاتگران" و کار پرمشقت "امدادگران" استخراج شود چه نتایجی به دست میآید؟
مردمی که با حرفههای اقتصادی، اجتماعی، پزشکی، مهندسی، هنری، رسانهای و ... کم و زیاد آشنا هستند، چه اندازه با فعالیتی آشنایند که کسب و کار نیست تا برای امدادگر درآمد داشته باشد اما در عین داوطلبی و فداکاری پر از خطر است. پس امدادگر هم عاشق است هم فداکار.
امدادگران، بیتوقع هستند. اما در مقابل خضوع امدادگران، چه وظیفهای برای دلخوشی آنان داریم؟ این امدادگران و نجاتگران فقط متعلق به جمعیت هلالاحمر نیستند که فرض مثال بخواهیم در هفته هلالاحمر روزی را به نام «امدادگران» مزین کنیم. این یعنی این که قلمرو امدادگران فراتر از محیط یک سازمان و مختصات کارمندی است. حال که امدادگران به یک جامعه تعلق دارند پس بر ماست متناسب با وسعت حضورشان آنان را دید و نام آنان را محترم شمرد.
همچنان که قشرهای مختلف جامعه در تقویم رسمی کشور روز مخصوص دارند و خدمات آنان بدین شکل ارج نهاده میشود این سوال مطرح است که چرا نام امدادگران در این جمع خالی است؟ وقتی که رسانههای ما آن طور که شایسته است در تبیین عمل "امدادگری در حوادث" یا "امدادگری در بحران" و ترویج ارزشهای این فعالیت ورود نکردهاند تا ذهن مردم و مسئولین را متوجه یک خدمت مهم در جامعه کنند پس معلوم میشود هنوز جای کار بسیاری باقی مانده است. آتشنشانی که یک شغل امدادگری و شریف محسوب میشود در تقویم روزی به نام خود دارد اما نام امدادگران داوطلب هلالاحمر در صفحات 365 روز خالیست در حالی که آنان نیز مانند آتشنشانان عزیز با نیت نجات جان انسانهای حادثهدیده خدمت میکنند.
اکنون جمعیت هلالاحمر بیش از 58 هزار نجاتگر و امدادگر داوطلب آقا و خانم دارد که پس از 18 سالگی با عشق و علاقهی خدمت به همنوعان قدم در این راه گذاشتهاند. برخی روزها خبر میرسد که دیگر فلان امدادگر در میان ما نیست؛ یا به مرگ طبیعی یا در حادثه یا در حین امداد و نجات او را از دست دادهایم. غمی که از شنیدن این خبر به خانواده هلالاحمر دست میدهد وصفنشدنی است. اگر رسانهها در کنار سایر اخبار مهم جایی به اندازه 100 کلمه داشته باشند خبر مرگ امدادگر را هم کار میکنند و تازه آنجاست که میفهمیم یک امدادگر که روزی یاور عدهای از بندگان خدا در حوادث بود حالا دیگر نیست و چند سال باید بگذرد تا یکی مثل او در جمعمان داشته باشیم.
اگرچه دیده شده است که بعد از حوادث بزرگ از امدادگران تشکر کلامی میشود و گاهی اهدای لوحی نیز در میان است، اما امدادگران و نجاتگران نه توقعی برای تشکر کلامی مخلوق دارند و نه چشمداشت قدردانی مادی؛ قوت قلب امدادگر این است که بداند یک روز از سال را به نام او نوشتهاند و یا گوشهای از خدماتشان(و نه خود او) در رسانهای ذکر شده است.
نامگذاری فقط یک روز از سال به نام امدادگران و نجاتگران میتواند ذهن خانوادهها و مخصوصا جوانان را با این مفهوم آشنا کند که خدمتِ بیمزد و بیبهانه و بیمنت نیز وجود دارد و مردان و زنانی سرخ و سپیدپوش هم هستند که به معنای واقعی نوعدوستی خدمت میکنند. روزها میآیند و میروند و در این گذر عمر، خاطرهها میمانند. خاطرات امدادگران را با ثبت و یادآوری در دل روزشمار تاریخ ماندگارتر کنیم.
انتهای پیام/