به گزارش خبرگزاری تسنیم، هادی محمدی در روزنامه جوان نوشت: در دیدار جانکری از مسکو که حتی گفته میشد پوتین با او دیدار نمیکند، به یکباره پیشنویس دو قطعنامه در مورد سوریه و توافق روی لیستی از تروریستها نهایی شد. حاصل این توافقات در روندهای بینالمللی این شد که مصداق تروریسم در سوریه، در حال حاضر داعش است و بقیه در حاشیه امن قرار گرفتهاند تا در مورد آنها یک توافق و اجماع صورت پذیرد. معلوم نیست از تیم بررسی لیست گروههای تروریستی، خروجی چندانی ثبت شود و در نقشه راه سیاسی و قطعنامه دوم هم مبارزه با تروریسم اولویت مورد تأکید نیست و تمامی مراحل و زمانبندی پروسه سیاسی روشن شده است.
ظاهراً فقط داعش، تروریست مورد توافق روسیه و امریکاست و اگر تا به حال پوتین برای اردوغان خط و نشان میکشید و صهیونیستها از استقرار سیستم موشکی ـ دفاعی روسیه و زیردریایی موسکوا بسیار نگران بودند ولی اسرائیل که حتی برای حمله به حزبالله در دو ماه گذشته آنچنان دست به عصا شده بود که قدرت بازدارندگی آن با سؤال مواجه بود، شنبه شب با حمله موشکی به یک مقر نیروهای حامی دولت سوریه، سمیر قنطار، شیخ الاسرای لبنانی در زندانهای اسرائیل را به شهادت رساند و این مقر در جنوب دمشق، به عنوان یک اقدام هشداری هم ارزیابی شد.
حال این سؤال مطرح است که آنچه دو ماه قبل یا در سخنرانی سالانه پوتین در قبال تحولات سوریه و تروریسم تکفیری و غیر منحصر در داعش و حامیان آنها مطرح شد، پابرجاست؟!
در دیدار پوتین با جانکری بده و بستان ویژهای صورت گرفته و روسها در قبال اغماض یا تعدیل مواضع خود در قبال مصداقهای تروریسم و حجم و گستره عملیاتی آن و عدم واکنش در قبال حمله موشکی اسرائیل و شهادت سمیر قنطار یا پاسخ به اردوغان، چه امتیازی گرفتهاند؟
اگر پوتین امتیازی در اوکراین یا مسائل امنیتی فیمابین با امریکا دریافت کرده است، میتوان نتیجه گرفت که روسیه کماکان با مشکل اعتمادسازی با شرکای خود روبهرو است و مواضعی قابل معامله در سوریه اتخاذ کرده است. اگر پوتین در دیدار جانکری و توافق با امریکا چیزی دریافت نکرده و به هژمونی امریکایی و اقدامات تسلیحاتی و امنیتی امریکا تن داده و کوتاه آمده، باز هم برای شرکای خود شرایط غیرقابل اعتمادی تولید کرده و شرکای روسیه در سوریه، باید نگران خنجر اسرائیلی و دیگران از پشت سر باشند.
اینکه روسها اعلام میکنند توافق آنها ممکن است مورد تأیید دولت سوریه نباشد، چه معنی دارد؟ آیا روسیه برای مبارزه با داعش، به لحاظ تئوریک پذیرفته است که از ارتش آزاد و بقیه تروریستهای احرارالشام و جبهه النصره، یعنی شاخههای رسمی القاعده، حمایت عملیاتی هم انجام دهد؟ آیا روسیه پذیرفته است در قالب حکومت انتقالی در سوریه، یک کنسرسیوم و شرکت سهامی حکومتی با تروریستها تشکیل دهد و منافع روسیه تضمین شده باشد؟ آیا روسها نمیدانند همه تکفیریهای قفقازی در داعش متمرکز نیستند و این مجموعه قفقازی، قبل از اینکه به داعش نزدیک باشد به جبهه النصره و القاعده نزدیک است که در توافق روسیه با امریکا، هیچ صراحتی در مبارزه با جبهه النصره و احرارالشام و مکانیسم و زمانبندی و ابزارها و قواعد فشار به کشورهای حامی تروریسم وجود ندارد؟ به هر حال پوتین و مقامات رسمی روسیه باید بسیاری از ابهامات ناشی از رفتارهای یک هفته گذشته را روشن کنند و خصوصاً اینکه مأموریت و مسئولیت سمیر قنطار که ماهیتی آزادیبخش در جولان اشغالی داشت و یک جریان ملی و مبارز را رهبری میکرد و توسط موشک اسرائیلی از فراز جولان هدف قرار گرفت در چارچوب سیاستهای واکنش روسیه قرار دارد یا اینکه مقاومت و حزبالله باید به امکانات و توانمندیهای دفاعی و واکنشهای خود متکی باشند؟
انتهای پیام/