به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم, محسن ناصری درباره پزشکی ایرانی اظهار داشت: اسلامیک مدیسین [طب اسلامی] را غربیها در ادبیات خود از حدود دهه 60 و 70 آوردند.
بهگفته وی در این دوران پزشک مسیحی و یهودی و مسلمان در ایران وجود داشت ولی چون حکومت تحت پوشش تمدن اسلامی بوده طب این دوران هم تحت عنوان طب اسلامی نامگذاری شده است. اخیراً در کشور ما و برخی کشورهای اسلامی دیگر لغت طب اسلامی یعنی طبی که در قرآن و احادیث و این حیطه مطرح است، به کار برده میشود.
رئیس بخش تحقیقات بالینی دانشگاه علوم پزشکی شاهد افزود: وقتی یک لغت جدیدی برای یک غربی گفته میشود, باید توضیح داده شود که ما منظورمان طب در دوران تمدن اسلامی نیست بلکه طبی که قرآن و پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) مطرح فرمودند.
ناصری بیان داشت: میسیونرهای مذهبی را همراه با پزشکان و درمانگاههای مختلف راه میانداختند. در کتاب هدایت المتعلمین فی الطب مربوط به اخوینی بخاری شاگرد محمد زکریای رازی گفته است "بجشکی بیشهای بود که تندرستی آدمیان را نگاه دارد و چون رفته بود باز آرد" طبیب برای چه تربیت میشده، برای اینکه کاری کند؛ 17 میلیون از ایرانیان مبتلا به کبد چرب هستند, میدانید یعنی چه؟
وی اضافه کرد: شیخ الرئیس میفرمایند: انّما (یعنی فقط) امر العلاج یتمّ من اشیاء الثلاثة؛ امر علاج از سه شاخه خارج نیست، تدبیر با غذا و روشهای دیگر زندگی که با 5 اصل دیگر اصول 6گانه سلامتی است, یعنی غذای سالم از علل اصلی بروز سلامتی است پس باید سراغ مدیریت غذا رفت.
رئیس بخش تحقیقات بالینی دانشگاه علوم پزشکی شاهد ابراز کرد: شیخ الرئیس ابنسینا میگوید: "در بیماریها ببینید غذای فرد چیست؟" در قرآن کریم آمده است "فالینظر الانسان علی طعامه" لازم است انسان به غذایش توجه کند. دوم شیخ الرئیس میفرمایند که تدبیر بالادویه یا دارودرمانی که مرحله دوم است. در کتابهای پزشکی غربی راجع به مدیریت غذا و تدابیر غذاخوردن صحبتی نشده است ولی دارودرمانی را اولین اصل درمان میدانند.
انتهای پیام/*