به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه الاخبار در مقاله خود به قلم حسین علیق آورده است:
محور ترکیه – اسرائیل – عربستان نمی تواند تسلیم شدن خود در برای تحولات نظامی سوریه را اعلام کند. ارتش سوریه با حمایت هم پیمانانش در اکثر جبهه های نبرد به پیش می رود و به رسیدن به گامی راهبردی برای محاصره محله های تحت کنترل مخالفان مسلح در شهر حلب و جدا کردن این شهر از حومه آن و مرز ترکیه نزدیک می شود.
شهر حلب نقطه آغاز اساسی نقشه هایی بود که این محور با حمایت آمریکا برای آینده سوریه می کشد: از سرنگون کردن نظام گرفته تا تقسیم سوریه از طریق قرار دادن (دیگران) درکار انجام شده.
بازپس گیری شهر حلب یا نزدیک شدن به آن تا این حد، معطوف به پیشروی در ریف شرقی آن با مقابله با داعش است. در حومه شهرهای لاذقیه و حمص و دمشق و درعا، ارتش سوریه تشدید عملیات نظامی را در دستور کار خود قرار داده است که نمی توان آن را متوقف کرد.
در سایه این وضعیت و موفقیت های ارتش سوریه، محور اسرائیل – عربستان – ترکیه نمی تواند دست بسته بماند. از این رو، تهدید به دخالت زمینی در سوریه به ویژه از سوی عربستان، امارات، ترکیه، قطر تحت عنوان مبارزه با داعش آغاز شد.
ترکیه دلیل مستقیم خودشان را دارند. نام آن نگرانی از کردهای سوری مستقر در مرز سوریه و ترکیه از حسکه گرفته تا ادلب به استثنای "منطقه کوچکی" بین جرابلس و اعزاز است که کنترل بر آن بین داعش و گروههای مورد حمایت ترکیه تقسیم شده است. بعد از آنکه رجب طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه فرصت های تفاهم با کردها در کشورش را از بین برد؛ همه پل های ارتباطی مثبت بین خود و بارزترین تشکل سیاسی و نظامی کُرد سوریه یعنی حزب اتحادیه دموکرات را نیز از بین برد. ترکیه می خواهد که بخشی از این " منطقه کوچک" را به بهانه جلوگیری از تسلط کردها بر آن و جلوگیری از تکمیل اتصال بخش های مرزی تحت کنترل کردها به یکدیکر، اشغال کند.
اردوغان مسئله "امنیت ملی خود" را در لوای شعاری بشردوستانه یعنی ایجاد منطقه یا امن برای آوارگان سوری مطرح می کند. بعد از آنکه ترکیه در روزهای گذشته مواضعی را که جنگجویان کرد سوریه از دست القاعده و هم پیمانانش آزاد کرد، دولت آمریکا وارد عمل شد. جو بایدن معاون رئیس جمهور آمریکا این معادله را مطرح کرد: ترکیه گلوله باران را متوقف کند و ما هم کردها را از پیشروی در طول مرز منع خواهیم کرد. اما جنگجویان "یگان های کرد"سوری دیروز پیشروی خود زیر چتر هوایی روسیه را متوقف نکردند.
این درحالی است که فرمانده تحرک نظامی عربستان – ترکیه در واشنگتن نشسته است. عادل الجبیر وزیر امور خارجه عربستان دیروز به صراحت این مطلب را بیان داشت. او گفت: این فرماندهی ائتلاف (آمریکا) است که زمان ورود نیروهای زمینی عربستان به خاک سوریه را برای نبرد با داعش تعیین خواهد کرد. چند روز پیش، بالاترین مسئول اطلاعاتی آمریکا یعنی جمیز کابلر مدیر امنیت ملی آمریکا و وینسنت استوارت مدیر اطلاعات دفاعی آمریکا در کمیته نیروهای مسلح کنگره دیدگاه خود را درباره توانمندی نیروهای زمینی عربستان مطرح کردند و به سادگی گفتند که نیروهای زمینی عربستان ناتوان تر از آن هستند که وارد نبرد زمینی علیه داعش شوند. آنها شگفتی خود را از عملکرد ارتش امارات که در یمن گرفتار آمده است، بیان داشتند اما در عین حال گفتند که این کشور کوچک قادر نیست در آن واحد وارد دو نبرد شود.
این مسئولان گفتند: عربستان و امارات به سادگی از آمریکا می خواهند که نیروهایش را برای نبرد با داعش در سوریه و عراق اعزام کند. خلاصه اینکه آمریکایی هایی که توافقی با روسیه برای آتش بس در سوریه بستند، نمی خواهند به خاطر "هوا و هوس" هم پیمانان خود در خاورمیانه آن را از بین ببرند. جنگی که واشنگتن امروز می خواهد؛ همان جنگ علیه داعش است.
این جنگ بُعدی راهبردی دارد: یعنی نیروهای "عربی و اسلامی" در مناطق تحت اشغال داعش در غرب عراق و شرق سوریه جایگزین شوند. به معنای دیگر، وجود "یک ساختار" از طریق تحمیل شرایط و قرار دادن دیگران در کار انجام شده. می توان گفت که آمریکایی ها این گزینه را بعد از آن در دستور کار خود قرار دادند که اولا، نقشه آنها برای کنترل عراق شکست خورد. ثانیا نقشه آنها برای سرنگون کردن نظام در سوریه از طریق گروههای مورد حمایت ترکیه، عربستان، قطر، امارات، اسرائیل و... شکست خورد و ثالثا، می خواهند از گروه داعش به عنوان یک مانع جغرافیایی و راهبردی در قلب محور مقاومت به علت ماهیت این گروه و امکانپذیرنبودن کنترل بر آن استفاده کنند.
به طور واضح تر، آمریکایی می خواهند که مناطق تحت کنترل داعش در سوریه و عراق را جدا کرده و این دو کشور را تقسیم کنند. ضرورتی هم ندارد که این تقسیم کردن دارای ماهیت قانونی و برآمده از قانون اساسی باشد. همین وضعیت تحمیل شده نظامی و جغرافیایی و سیاسی کفایت می کند که این دو کشور فرتوت و در جنگی بی پایان باقی بمانند.
نشانه هایی وجود ندارد که آمریکا خواهان رویارویی نظامی مستقیمی با روسیه در خاک سوریه است. دیمتری مدودف نخست وزیر روسیه درباره وقوع جنگی فراگیر در صورت ورود نیروهای ترکیه و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس برای نبرد با ارتش سوریه هشدار داد.
آنکارا بدون پوشش و حمایت آمریکا و ناتو نمی تواند با مسکو بجنگد و واشنگتن وارد کردن دهها هزار نفر از نیروهایش در سوریه و عراق را رد می کند. آمریکا به خوبی اظهارات مقام های بلندپایه ایران درباره جلوگیری از تقسیم سوریه و عراق و میزان واقعی نیروهای ایرانی در میدان سوریه و قدرت تهران برای افزایش شمار آنها جهت نبرد در سوریه را درک می کند.
گزینه ای که سیاستمداران در واشنگتن اعلام می کرده اند، همان تلاش برای "آزادسازی" موصل و رقه از داعش با نیروهای محلی و عربی و اسلامی است که ارتش آمریکا آنها را روی زمین مدیریت و پشتیبانی هوایی کند. ترکیه برای تامین این نیروها آماده تر است. اردوغان تمایل خودش را پنهان نکرد و گفت که کشورش به علت عدم مشارکت خود در جنگ سال 2003 میلادی علیه عراق نفوذی واقعی در این کشور ندارد.
درسایه سکوت دولت حیدر العبادی نخست وزیر ترکیه درقبال حضور نیروهای ترکیه در شمال عراق (بعد از اعتراضات ظاهری)، اشتهای ترکیه در زمینه موصل و مناطق واقع در غرب آن در خاک سوریه بیش از پیش شد. حکومت سعودی آماده است که به ترکیه این "چتر حمایتی عربی" بدهد؛ حتی به صورت مشارکت ظاهری "نیروهای ویژه" عربستان یا مزدوران زیر پرچم آل سعود.
آمریکایی ها و هم پیمانانش دست بسته نخواهند ماند اما اقدام آن برای عملیاتی بزرگ در سوریه و عراق سوالات زیادی از جمله سوالات زیر را مطرح می کند که پاسخ به آنها در حال حاضر دشوار است:
هزینه آزادسازی موصل از دست داعش –بعد از اینکه جنگنده های آمریکایی شهر رمادی را ویران کردند-چیست؟ سرنوشت حدود 700 هزار غیرنظامی عراقی در استان نینوا چیست؟
اگر ماموریت آمریکایی ها و نیروهای تحت مدیریت آنها در میدان نبرد سهل و ساده نباشد، چه روی خواهد داد؟
آیا ارتش سوریه در استان رقه از محور حماه (السلمیه- اثریا- الطبیه) بر آمریکایی ها پیش دستی خواهد کرد؟
آیا آمریکا به سادگی از کردهای سوریه از طریق وارد کردن نیروهای ترکیه به مناطقی که آنها از داعش در استان های حلب و رقه و حسکه آزاد کرده اند، دست خواهد کشید و به آنها پشت خواهد کرد؟
موضع محور مقابل در منطقه چه خواهد بود؛ به ویژه نیروهای مقاومتی که با اشغالگری آمریکا در عراق جنگیدند و دارای قدرت نظامی بزرگ و سازماندهی شده در عراق شدند و آماده نبرد در هر لحظه ای هستند؛ به ویژه بعد از اینکه آنها را از آزادسازی مناطق غرب عراق که تحت کنترل داعش است، کنار گذاشتند؟
انتهای پیام/