هشتم اسفند هفته تربیت اسلامی آغاز میشود و به سنت هر سال مسئولان آموزش و پرورش از برنامههای متنوع برای اجرا در مدارس خبر میدهند، برنامههایی که در تاثیرگذاری بسیاری از آنها سوالات متعددی مطرح است.
کیفیت فعالیتهای پرورشی مدارس سالهاست که مورد اعتراض است و صاحبنظران این حوزه از نبود برنامههای پرورشی هدفمند برای اجرا در مدارس خبر میدهند.
اگر چه با تدوین سند تحول بنیادین آموزشوپرورش، تصمیم برآن شد تا یکهتازی علم در مدارس حذف شود و در کنار انتقال دانش به مسائل پرورشی و تربیت اسلامی دانشآموزان نیز توجه شود و اصطلاح حیات طیبه در بندهای مختلف این سند به چشم میخورد اما با این وجود هنوز تغییری در وضعیت مسائل تربیتی مدارس حاصل نشده است.
بخشی از راهکارهای سند تحول بنیادین برای عمق بخشیدن به فعالیتهای تربیتی مدارس بدین شرح است:
تدوین برنامههای عملیاتی لازم در راستای ترویج، تقویت مستمر و تحکیم فضایل اخلاقی در محیطهای تربیتی با استفاده از تمام ظرفیتهای آموزشی و تربیتی با تأکید بر اولویت کرامت و عزت نفس و شجاعت، حیا و عفت، صداقت.
تعمیق تربیت و آداب اسلامی، تقویت اعتقاد و التزام به ارزشهای انقلاب اسلامی. ترویج و تعمیق فرهنگ حیا، عفاف و حجاب متناسب با قابلیتها و ظرفیتهای نظام تعلیم و تربیت رسمی، تقویت بنیان خانواده و کمک به افزایش سطح تواناییها و مهارتهای خانواده در ایفای نقش تربیتی متناسب با اقتضائات جامعه اسلامی.
ناچیز بودن دستاوردهای تربیتی در مدارس، نقدی است که به فعالیتهای پرورشی و فرهنگی فعلی وارد است. طی سالیان اخیر برنامههای تاثیرگذاری در این حوزه طراحی نشده و امور تربیتی به جایگاه واقعی خود در مدارس نرسیده است.
روند رو به رشد آسیبهای اجتماعی در مدارس یکی از دلنگرانیهای جدی خانوادههاست اما نقش معاونت پرورشی و فرهنگی برای حفاظت دانشآموزان در برابر آسیبهای اجتماعی چیست؟ آیا صرفاً دفتر پیشگیری از آسیبهای اجتماعی در این زمینه مسئول است؟
معاونت پرورشی و فرهنگی میتواند در بحث رصد آسیبهای اجتماعی و مشکلاتی که دانش آموزان را تهدید میکند، نقشی فعال ایفا کند و با طراحی برنامههای تربیتی و پرورشی اثرگذار از آسیبهای اجتماعی پیشگیری کند.
اگرچه برگزاری اردو و مسابقات فرهنگی و هنری جزیی از برنامههای معاونت پرورشی و فرهنگی است اما برای تربیت دانشآموزان و دستیابی به اهداف سند تحول باید طرحهای کارآمدتری را در مدارس اجرا کرد.
کاستن از برنامههای سطحی و کمتاثیر، کمرنگکردن تمرکز بر فعالیتهای سیاسی و پرداختن به برنامههایی که نتایج تربیتی موثر دارد باید مدنظر قرار بگیرد. قرار گرفتن امور تربیتی در جایگاه واقعی خود نیازمند این باور است که تربیت اخلاقی و اعتقادی دانش آموزان بسیار مهمتر از تربیت سیاسی آنهاست.
انتهای پیام/