به گارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم به نقل از الجزیره، در یک فضای اجتناب ناپذیر، تلاشهای گروه هماهنگی چهارجانبه در راستای متقاعد کردن طالبان برای شرکت در مذاکرات رو در رو با دولت کابل متوقف شده است.
در بخشی از مطلب جدید الجزیره در رابطه با افغانستان آمده است: دیپلماتها در گروه هماهنگی چهارجانبه اظهار امیدواری کردهاند که امتناع طالبان از شرکت در گفتوگوها یک تاکتیک اعمال فشار باشد و پاکستان بتواند تصمیم رهبران ساکن در پاکستان این جنبش مبنی بر شرکت نکردن در گفتوگوها را تغییر بدهد. اگر این اتفاق بیافتد، قطعاً ویژگی سیاست افغانستان خواهد بود.
با این حال، وضعیت موجود در افغانستان به هیچ وجه به طالبان انگیزه گفتوگو با حکومت کابل را نمیدهد.
شرکت در گفتوگوهای صلح در این مقطع میتواند برای ملا اختر منصور فاجعه بار باشد. او رهبر طالبان است که هنوز به دلیل شرایط قطعاً خطرناکی که در آن به قدرت رسید، به اقتدار کامل دست نیافته است و افراد برجسته طالبان وجود دارند که هنوز از پنهان کردن مرگ ملا محمد عمر، بنیانگذار و رهبر معنوی این جنبش، در ماه می2013 توسط او خشمگین هستند.
اگر منصور روی پیش شرطهای کلیدی در گفتوگوها، به ویژه خروج سربازان خارجی سازش میکرد، خطر تجزیه شدن طالبان را که هم اکنون آتش آن توسط رشد سریع شاخه افغانستان و پاکستان داعش افروخته شده است، میپذیرفت. به این دلیل است که منصور هفته گذشته بیانیهای را صادر کرد و خواستار تلاش هماهنگ برای جذب دوباره شبهنظامیان طالبان شد که از این گروه جدا شدهاند.
منابع ما در ساختار فرماندهی عملیاتهای نظامی طالبان میگویند که بیانیه اخیر منصور منادی یک عملیات هماهنگ علیه شاخه خراسان داعش است. دو طرف از ماه نوامبر بدینسو درگیریهای مرگباری داشتهاند، اما جنگ محلی بوده است؛ چیزی که بازهم نشاندهنده تمایل منصور به برگردان پسران ناخلف، به ویژه محمد رسول، به کمک علمای دینی طالبان است.
از اینرو، همانطور که قدرتهای منطقهای و جهانی به شکل مستقیم یا با اعزام هیئت در گروه هماهنگی چهارجانبه نشان دادند، انگیزه اصلی آنها تعامل با طالبان بهعنوان یک نهاد سیاسی مشروع است، نه یک سازمان تروریستی.
در واقع آمریکا هرگز طالبان را چیزی جز یک گروه ستیزهجوی مسلح ندانسته است و پنتاگون، باجود تعامل مجدد فزایندهاش در افغانستان، طالبان را «شریکی در صلح» توصیف میکند. دلیل آن این است که طالبان ظرفیت تأمین ثبات در مناطق تحت کنترلش را ثابت کرده است، البته از طریق تحمیل رژیمی بر ساکنان محلی که پاداش آن کم و مجازات آن زیاد است.
با این حال، در حال حاضر نمایش یک تضاد در ولایت شرقی ننگرهار جریان دارد که در آن نیروهای هوایی آمریکا و نیروهای زمینی افغانستان در یک جبهه و طالبان در جبهه دیگر علیه داعش درگیر هستند و هرکدام با دقت بهخاطر منافع مشترکشان راه دیگری را باز میگذارد.
استراتژی طالبان
البته این یک موضوع فرعی در جنگی است که در آن قهرمانهای اصلی به طور فزایندهای با عصبانیت سر و کله میزنند، چون عملیات یک ساله طالبان برای تصرف مناطق در تمام محورهای تئاتر افغانستان زمانی راهاندازی شد که نیروهای امنیت ملی افغانستان مسئولیت خط مقدم را از نیروهای ناتو برعهده گرفتند. باوجود برتری عددی بسیار زیاد، ارتش افغانستان در متوقف کردن پیاده نظام طالبان از تصرف قلمروها ناتوان ثابت کرده است.
طالبان سال گذشته با استفاده از 2000 جنگجو شهر شمالی قندوز را تصرف کردند. شهر به شهر، سربازان افغانستان در ولایت جنوبی هلمند به مراکز شهری عقب زده میشوند. فرمانده امنیت غزنی در همسایگی کابل، اخیراً بهصورت آشکارا گفت که اگر طالبان بخشهایی از این ولایت را تصرف کنند، او مسئول نخواهد بود، چون خواستهای مکرر او برای نیروهای تازه نفس برآورده نشدهاند.
طالبان همچنین از مزیت ملزم نبودن به قراردادن دارایی ثابت برای حفظ کنترل بر مناطق تحت کنترلش را دارد: اغلب، واحدی به اندازه گردانی از جنگجویان اکثراً محلی که پاسخگوی یک والی و فرمانده ولایتی نام نهاد باشد، تمام چیزی است که این گروه به آن نیاز دارد. این واحد، در صورت نیاز، به راحتی از ولایتهای همجوار میتواند تقویت شود که هدف قرار دادن آنها دشوار است چون آنها از هدف آسان و بیدفاع واقع شدن امتناع میکنند.
این استراتژی عمیقاً روحیه مردم افغانستان را که به شکل بیسابقهای با شدت گرفتن جنگ تلفات میدهند، تضعیف کرده است. این امر همچنین جنگ قدرت میان اشرف غنی که طرفدار تعامل سیاسی با طالبان به کمک پاکستان است، و عبدالله عبدالله که به شکل مرگباری مخالف آنست، تشدید کرد. در واقع، این دفتر عبدالله بود که پس از یک دور گفتوگوها در ماه جولای گذشته، با اعلام مرگ ملا عمر، بدون این که نخست به رئیسجمهور خبر بدهد، مانع روند صلح شد.
حکومت وحدت ملی چنان شکننده است که یک تهاجم طالبان بر کابل که به تصرف موقت چند منطقه در حومههای شهر منجر شود، تقریباً بهطور قطع به فروپاشی ائتلاف منجر خواهد شد. حتی اگر طالبان شرکت در گفتوگوها را انتخاب کنند، این امر به تعویق خواهد افتاد نه این که ملغی شود.
انتهای پیام/.