خبرگزاری تسنیم: احمدعلی راغب
آوارگان و پناهجویانی که در مرزهای اروپا سرگردانند، صدایشان به کسی نمیرسد. هیچ صاحب قدرتی با آنها گفتگو نمیکند و هیچکس نالهی زنان و کودکانشان را به چیزی نمیگیرد. نه چون در روزگار ما حنای گفتگو و مذاکره، رنگی ندارد و نه از آنرو که راهی به گفتگو با قدرتمندانِ امروز و فردای دنیا نیست. اینها همه هست، اما نه برای آنکس که سرزمینی از آنِ خود ندارد. شاید حق با داستایوفسکی بود که به زبان استعاره گفت «آنکه سرزمین ندارد، خدا ندارد».
نه امروز و نه فردا، هیچ نیرویی با امنیت مرزهای یک سرزمین که نعمتی خدادادی است برابری نمیکند. جنگاوری و مذاکره، هردو هنر است. سلحشورانِ جنگاور و دیپلماتهای قدرتمند، هنرمندان یک ملتاند که با هنرشان امنیت و عزت را برای یک کشور به ارمغان میآورند. همانطور که در یک ارکستر موسیقی، همهی نوازندگان باید کارشان را با قدرت انجام دهند تا یک سمفونی، زیبا، باصلابت و گوشنواز باشد، سمفونی امنیت و اقتدار یک ملت نیز با کار هنرمندانهی جنگاوران و دیپلماتها - هردو گروه با هم - به سرانجام مطلوب میرسد. زبان دیپلماسی و زبان موشک، هردو ابزار این هنرمندی است. تضعیف یکی، به بهای دیگری، و یا صرف نظر کردن از یکی، برای آن دیگری، نه خردمندانه است و نه هنرمندانه!
این چنین مباد...
احمدعلی راغب
15 فروردین ماه 1395