به گزارش خبرگزاری تسنیم، بهروز نورانی پور کارگردان مستند «A157» در مورد ساخت این مستند گفت: در لایه اول مستند، موضوع و سوژه مورد بحث است، اما در لایه دوم دغدغهای ملی مطرح شده و اهمیت دارد. این موضوع که چقدر آرامش و در کنار هم بودن اتفاق خوبی است. در فیلم شما با سرنوشت زنانی مواجه می شوید که امنیت و انسانیتشان خدشه دار شده، این تراژدی در فاصله نزدیکی با سرزمین ما اتفاق می افتد و البته بیم آن وجود دارد که همه جهان را درگیر کند. کما این که در ماههای اخیر، بحران مهاجران به اروپا هم رسیده است.
او ادامه داد: امروز میبینیم که بحران نا آرامی، خشونت و نگاههای افراطی به اروپا هم رسیده است و می توان گفت صلح، دغدغهای جهانی است و ارتباطی به مکان و جغرافیا ندارد. با این مستند به این دغدغه و بحران سر میزنیم. این موضوع میتواند یکی از ویژگیهای فیلمی باشد که در جشنوارهای جهانی به نمایش درمیآید. جشنواره ای که از بدنه ملی جدا شده تا بتواند دست سینمای ایران را در دست صنعت سینمای جهان بگذارد.
نورانیپور با اشاره به اینکه حق سینمای ایران است که از بنبست خارج شود، افزود: باید فیلمهایی که میسازیم در دنیا دیده شوند. فیلمهای ما به اکران شدن در چند سینما در خارج از کشور محدود شدهاند ولی با جشنواره جهانی میتوان بازار ایجاد کرد و در این بستر سینماگرانی از دیگر کشورها به ایران بیایند و به تماشای آثار ما و دغدغههایی که جهانی هستند، بنشینند. در این صورت میتوان گفت فیلمها از آرشیوی بودن خارج میشود.
او گفت: برگزاری جشنواره جهانی رویکرد خوبی است که اگر درست انجام شود، تاثیر خودش را بر سینمای ایران میگذارد. با دعوت از افراد و کمپانیهای دیگر میتوانیم آنها را با صنعت سینمای خودمان آشنا کنیم.
این مستندساز در پاسخ به این پرسش که کار کردن روی یک موضوع حساس و متاثر کننده، چطور بوده است، عنوان کرد: من به شدت متاسف و متاثر از موضوع فیلم بودم و هستم، اما روزی که کار روی پروژه را شروع کردم، سعی کردم خودم را از دغدغهها تخلیه کنم و به عنوان ناظر و مستندساز به موضوع نگاه کنم تا بتوانم بدون قضاوت همه چیز را ثبت کنم و اجازه بدهم مخاطب خودش جنگ و ناامنی را درک کند. داعش و تبعات جنگ در منطقه موضوعی نیست که بتوان وجه مثبتی در آن یافت، اما به عنوان مستندساز باید ناظر بی طرف این تلخی بودم تا مخاطب، مستقیم با اثر مواجه و با موضوع آن همراه شود.
نورانیپور ادامه داد: با اینحال خیلی شبها خوابم نمیبُرد و از تصور اینکه 17 هزار نفر دیگر هم چنین شرایطی دارند و توجه به این موضوع که مسئلهای مانند بارداری برای هر بانویی میتواند آرامشبخش و شیرین باشد، اما در چنین شرایطی خودش تبدیل به زجری عظیم شده، مرا اذیت میکرد.
انتهایپیام/