به گزارش خبرگزاری تسنیم، عموماً هیچ کس خاطره ای از زمان نوزادی خود در ذهن ندارد؛ اما قطعاً خاطراتی از زمان کودکی در ذهن همه ما به صورت جسته و گریخته جای گرفته است. شاید علت این امر این باشد که در سن نوزادی، مغزهای ما هنوز به شیوه ای که اطلاعات را مطابق الگوهای خنثی و البته پیچیده ای که ما به عنوان خاطرات می شناسیم دسته بندی را نیاموخته و کار نمی کند. روشن است که نوزادان واقعیت هایی را در لحظه به خاطر می سپارند؛ مثلاً این که پدر و مادرش چه کسانی هستند یا اینکه کودک باید بگوید " لطفاً " تا مادر به او آبنبات بدهد. این نوع به خاطر سپاری را " خاطره معنایی " می نامیم. اگرچه تا سنی میان دو و چهار سالگی، کودکان، حافظه اپیزودیک ندارند.
حافظه اپیزودیک، حافظه مرتبط با یک حادثه خاص است. چنین خاطراتی در بخش های مختلف سطح مغز یا کورتکس ذخیره می شوند. برای نمونه، حافظه صدا در کورتکس های صوتی پردازش می شود که در دو طرف مغز واقع شده، در حالی که حافظه تصویری با کورتکس بصری مدیریت می شود و در پشت سر قرار گرفته است. در منطقه ای از مغز که گره های هیپوکامپس خوانده می شود، این قطعات قرار گرفته اند و با وجود پراکندگی که دارند، اما با هم در تماس هستند.
اگر شما تصور کنید که سطح مغز مانند تختی از گل باشد، و گل ها همه در بالای سر قرار دارند. هیپوکامپس در وسط مغز جای گرفته و مسئول هل دادن همه ٔ آنها با هم و گره دادن آنها به هم است و می خواهد همه این گل ها را جمع کند و به صورت دسته گل در آورد. حافظه همان دسته گل است. این همان الگوی عصبی پیوندهای میان بخش های مغز است؛ یعنی جایی که حافظه ذخیره می شود. بنابراین چرا کودکان در ضبط حوادث به صورت اپیزودهای خاص تا سن دو تا چهار سالگی موفق نیستند؟
این ممکن است زمانی باشد که هیپوکامپس به تازگی شروع به پیوند زدن بخش های مختلف اطلاعات به هم می کند. و نیز ممکن است علت این باشد که حافظه اپیزودیک در زمانی که کودک دارد یاد می گیرد که جهان چگونه کار می کند به صورت غیر ضروری پیچیده شود. از دید دانشمندان، هدف اولیه از سال های ابتدایی زندگی انسان این است که دانش معنایی را کسب کند؛ از نظر این دیدگاه، حافظه اپیزودیک ممکن است در واقع هنوز گیج باشد.
منبع: تبیان
انتهای پیام/