به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، امام کاظم علیه السلام: لقمان پیوسته به پسرش مىگفت: پسرم! دنیا دریاست و در آن، گروههاى بسیارى غرق شدهاند. پس باید کشتىِ تو در آن، پروا کردن از خداى تعالى، و پُل تو ایمان به خدا، و بادبان کشتى ات توکّل باشد، تا ـ پسرم!ـ شاید نجات پیدا کنى؛ هر چند من گمان ندارم که نجات یابنده باشى.
پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شدهاند، نمىترسند، در حالى که هر روز، از [عمر] آنان کاسته مىشود؟! و چگونه کسى که اجلِ پایان پذیرى دارد، براى آنچه وعده داده شده، مهیّا نمىگردد؟!
پسرم! از دنیا به اندازه نیاز، بر گیر و چنان در آن وارد نشو که به آخرتت زیان رسانَد، و آن را چنان رها نکن که سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگیر که شهوتت را قطع کند و روزهاى نگیر که از نماز، بازت دارد؛ چرا که نماز، نزد خدا، از روزه بزرگ تر است.
متن حدیث:
کان لقمانُ علیه السلام یَقولُ لاِبنِهِ: یا بُنَیَّ، إنَّ الدُّنیا بَحرٌ ، وقَد غَرِقَ فیها جِیلٌ کَثیرٌ، فَلتَکُن سَفینَتُکَ فیها تَقوَى اللّه ِ تَعالى، وَلیَکُن جِسرُکَ إیمانا بِاللّه، وَلیَکُن شِراعُهَا التَّوَکُّلَ، لَعَلَّکَ ـ یا بُنَیَّ ـ تَنجو وما أظُنُّکَ ناجِیا!
یا بُنَیَّ، کَیفَ لا یَخافُ النّاسُ ما یوعَدونَ ، وهُم یَنتَقِصونَ فی کُلِّ یَومٍ، وکَیفَ لا یُعِدُّ لِما یوعَدُ مَن کان لَهُ أجَلٌ یَنفَدُ.
یا بُنَیَّ، خُذ مِنَ الدُّنیا بُلغَةً، ولا تَدخُل فیها دُخولاً یَضُرُّ فیها بِآخِرَتِکَ، و لا تَرفُضها فَتَکونَ عِیالاً عَلَى النّاسِ، و صُم صِیاما یَقطَعُ شَهوَتَکَ، و لا تَصُم صِیاماً یَمنَعُکَ مِنَ الصَّلاةِ؛ فَإِنَّ الصَّلاةَ أعظَمُ عِندَ اللّه ِ مِنَ الصَّومِ.
"قصص الانبیاء، صفحه 190"
انتهای پیام/