به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: آدمی برای چه از خدا طلبکار باشد؟ وقتی از خدا طلبکار شد خدا هرچه هم به او بدهد بازگله دارد و طلبکاری میکند. راستی ببین اگر راهی برای طلبکاری داری طلبکاری کن. ما از خدا طلبی نداریم. وقتی خدا ما را آفرید طلبی نداشتیم. نه نمازی خوانده بودیم، نه روزهای گرفته بودیم و نه چیز دیگر. خدا با فضل و عنایتش ما را آفرید. حال اگر به نظر خودمان یک خورده کم و زیاد داریم باید بسازیم.
فضل خدا یعنی مفت. اگر به شما چیزی مفتی دادند دندانش را نشمار. یعنی این طور نباشد که بررسی کنی ببینی قیمتش چقدر است؛ کم است یا زیاد. در دهات مرسوم بود که میگفتند: آدم مال مفت را دندانش را نمیشمارد که ببیند چند سال دارد. خدا، هم خودمان و هم اطرافیانمان را مفت فرستاده است چطور شد که ما طلبکار شدیم؟
ان شاء الله دندان طلبکاری را میکنی تا زیباییهای زندگی و حیات را بفهمی. هر کس این کار را کرده است میداند چه میگوید. ان شاء الله ریشه طلبکاری را بکنید. بگو: خدا، من اصلا از تو طلبی نداشتم. اشتباه کردم که خیال میکردم طلب دارم. مرا عفو کن! خدا هم عفو می کند. آن وقت به سلامتی میبینی چه زندگی خوبی داری. یقین داری که مفت می خوری، مفت می خوابی، مفت مینشینی. همسرت مفت است، اولاد شما هم مفت هستند. اگر کسی به شما سلامی کرد مفت است. همهاش مفت خوری است. مفت خوری حقیقی از مال خداست. نمیبینید آدم در میهمانی چقدر میخورد! ماه رمضان هم ماه میهمانی خداست. مفت است.
اینها سفره خداست. چه بگویم؟ باقی نگفتنی است. ان شاء الله خداوند در را باز میکند تا بگویید: چه بگویم؟
کتاب طوبی محبت – ص 170
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی
انتهای پیام/