کوروش محمدی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در اصفهان درباره مؤثر نبودن تبلیغات فرهنگی در کاهش و یا عدم مصرف قلیان اظهار داشت: مصرف قلیان در ایران سابقه 400 ساله دارد و از دوره صفویه قلیان بهعنوان یک ابزار واردانی وارد ایران شد و با داشتههای بومی و خردهفرهنگیهای جامعه ما آمیخته شد و مصرف آن از شرایط سنتی آغاز شده و امروز به یک ابزاری در دست نسل جدید قرار گرفته که نگاه سنتی و تاریخی به قلیان ندارند و در واقع مصرف قلیان سرریز مطالبات نسلی ما است.
وی با بیان اینکه امروز مصرف قلیان جزو داشتههای سنتی ما نیست، گفت: مصرف قلیان ابزاری در دست جوانانی است که مطالبات زیادی از جامعه پیرامون خود دارند و پاسخ مناسبی را دریافت نمیکنند و به نوعی جوانان ما ناامیدانه بدون داشتن چشمانداز روشن از آینده شغلی و زندگی اجتماعی، خود را با قلیان مشغول و سرگرم میکنند.
رئیس انجمن آسیبشناسی اجتماعی ایران با بیان اینکه مصرف قلیان جایگزینی برای اعتیاد به مواد مخدر است که جوانان با مصرف آن خود را خطرات مواد مخدر حفظ میکنند، افزود: یکی از مشکلات اصلی متولیان فرهنگی ما در زمینه تبلیغ عدم مصرف قلیان و دخانیات این است که اصرار به رویههای غلط و اشتباه میکنند، سالهاست که اقدامات تبلیغی و فرهنگی انجام میشود و لازم است که روشها تغییر یابد.
وی با بیان اینکه نسل امروز حوصله خواندن و توجه به محصولات تبلیغی فرهنگی در زمینه عدم مصرف قلیان را ندارند، گفت: باید رویکرد مسئولان فرهنگی در این زمینه تغییر یابد و زمینههای ریشهای را خشکاند.
محمدی ادامه داد: اکنون تراکم جمعیتی جامعه ما جوانان هستند که همگی درد مشترک بیکاری را دارند و مصرف قلیان را از سر ناچاری انتخاب میکنند و اگر انتخاب دیگری از جمله اشتغال و فرصتهای فرهنگی مثبت برای آنها فراهم نشود، به مواد مخدر روی میآورند.
وی با بیان اینکه برخورد حذفی با قلیان نتیجه عکس دارد و به رفع معضل قلیان کمکی نمیکند، اظهار داشت: قهوهخانهها فرصتی هستند که در قالب ویترین جوانان ما در پشت این ویترین به مصرف قلیان مشغول هستند و ما میبینیم که جوانان در چه مکانهایی مشغول به مصرف قلیان هستند، اگر این ویترین برداشته شود در واقع فضای روشن را برای جامعه بستهایم احتمال گرایش جوانان به مصرف مواد مخدر صنعتی همانند شیشه افزایش مییابد.
رئیس انجمن آسیبشناسی اجتماعی ایران با بیان اینکه مصرف قلیان را بههیچعنوان تائید نمیکنم زیرا عوارض آن وحشتناکتر از سیگار است، گفت: اما مصرف غیردائمی قلیان و مصرف جمعی آن یک مزیت محسوب میشود و اینکه قلیان همیشه مصرف نمیشود که این نکتهای است که باید در تصمیمات و برنامهریزیهای فرهنگی به آن توجه داشته باشیم.
وی با بیان اینکه مادامی که جایگزین مناسب مانند ایجاد فرصتهای فرهنگی مثبت برای مصرف قلیان فراهم نشود، حذف قلیان از جامعه تنها عوارض و آسیبهای خاص خود را خواهد داشت، افزود: راهکار مناسب برای عملیاتی شدن این هدف این است که در وهله نخست با این موضوع برخورد اجتماعی داشته باشیم به این معنی که بپذیریم که جوانان ما نیاز به مشغله و یا دلبستگی فرهنگی دارند.
محمدی با بیان اینکه مصرف قلیان با مشکل جدیتری روبهرو است، افزود: قلیان در جامعه سنتی اصفهان با نگرش و دیدگاه مثبت روبهرو است و تا زمانی که این نگاه مثبت است، عدم مصرف آن برای جوانان قابلپذیرش نیست و تغییر این نگرش جامعه با کار فرهنگی رسانهای، اجتماعی، کار آموزشی همه جانبه و جایگزینی شغل و دلبستگیهای فرهنگی برای جوانان برای رفع این معضل ضروری است.
وی با بیان اینکه نظام تعلیم و تربیت میتواند در راستای آگاهسازی جامعه در مصرف قلیان نقش مؤثری ایفا کند، گفت: آموزش و پرورش نقش مؤثری در این راستا ایفا میکند زیرا نوجوانان و جوانان در کنار خانواده از گروه همسن خود در بیرون از خانه الگوبرداری میکنند و باید این مبحث در کتب درسی گنجانده شود تا تأثیر مثبت آن را شاهد باشیم.
رئیس انجمن آسیبشناسی اجتماعی ایران با بیان اینکه تأثیر برنامههای فرهنگی که رویکرد اجتماعی را مورد هدف قرار میدهد نیاز به زمان دارد، بیان مرد: تغییر رویکرد رفتارهای اجتماعی در مصرف قلیان که ریشهای 400 ساله در تاریخ دارد با تغییر باورها و نگرش جامعه به صورت تدریجی امکانپذیر است و باید در این راستا از برنامههای شعاری فاصله گرفته شود و نسبت به این موضوع باور ایجاد شود.
وی خاطرنشان کرد: باید در کنار خانواده، پلیس و جامعه، شغل و دلبستگیهای فرهنگی متناسب با نیاز جوانان فراهم شود و برای اینکه برنامههای تبلیغی عدم مصرف قلیان و دخانیات مؤثر واقع شود باید عزم جدی در دستگاههای دولتی، آموزشی، خدماتی و فرهنگی پدید آید.
محمدی با بیان اینکه باید کمیته کشوری برای مقابله با پدیده مصرف قلیان در میان جوانان تشکیل شود، گفت: اگر با دید باز و باور جمعی در مسیر مبارزه با مصرف قلیان پیش برویم بهطور قطع نتیجه خواهیم گرفت و این مهم نیازمند کار فرهنگی در کنار آموزش اجتماعی، افزایش آگاهی، ایجاد نگرش و باور جمعی جامعه و مسئولان است.
انتهای پیام/