به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، درباره اینکه آیا حضرت خدیجه(س)، قبل از ازدواج با پیامبر اسلام(ص)، ازدواج دیگری داشتهاند، در منابع اسلامی دو نظریّه وجود دارد:
الف. عدهای از مورّخان بر این عقیدهاند که اول زنى که پیامبر اکرم(ص) با او ازدواج نمود خدیجه دختر خویلد بود، سن شریف رسول خدا(ص) در هنگام ازدواج، 25 سال و بنابر مشهور سن حضرت خدیجه حدود 40 سال بوده است؛ بنابراین پانزده سال با رسول خدا(ص) اختلاف سنی داشتهاند. همسران قبلی حضرت خدیجه، دو نفر بهنامهای عتیقبن عایذ مخزومى و بعد از او ابوهاله اسدى بوده است که ثمره ازدواج با همسر اول دختری بوده و از همسر دوم، پسری بهنام هند داشته است که بعد از ازدواج رسول خدا(ص) با خدیجه(س)، پیامبر(ص) سرپرستی هند را بهعهده گرفت.
گفتنی است؛ برخی از مورّخان سنین دیگری مانند 28،[1] و 35،[2] سالگی را سن ازدواج خدیجه(س) شمردهاند.
ب. اما بهعقیده برخی دیگر از مورّخان، حضرت خدیجه قبل از ازدواج با پیامبر(ص)، ازدواج دیگری نداشت. آنان میگویند آنچه این نظر را تأیید مینماید این است که در برخی کتابها تصریح شده است، رقیه و زینب دختران هاله خواهر خدیجه بودهاند.[3] برای اطلاع بیشتر درباره این موضوع، به کتابهای تاریخی که در این زمینه نوشته شده است مراجعه کنید.[4]
ج. همانطور که در پرسش آمده، از دیدگاه برخی مورّخان هنگامی که حضرت خدیجه(س)، حضرت فاطمه(س) را باردار شد پنج سال پس از بعثت نبوده و آن را بعید میشمارند؛ زیرا عمر حضرت خدیجه(س) در این زمان که 60 سال بود، امکان آبستنی به او نمیداد. اما این نظریّه بهدلایلی صحیح نیست:
1. از لحاظ علمی هیچ مانعی ندارد که زنی در سن شصتسالگی وضع حمل نماید، بهویژه که خدیجه(س) از زنان قرشی بود که به سلامت جسمانی و دیریائسگی شهرت دارند.
2. برای رفع امکانناپذیری بارداری در چنین سنینی، یادآور میشویم که قرآن کریم بعد از اینکه به همسر ابراهیم(ع)، ساره، بشارت ولادت اسحق و یعقوب فرزند اسحق(ع) را میدهد، از زبان وی که از روی تعجب سخن میگفت، نقل میکند: «گفت: اى واى بر من! آیا من فرزند میآورم در حالیکه پیر زنم، و این شوهرم پیر مردى است؟! این راستى چیز عجیبى است!».[5] بنابراین، میتوان گفت تولد حضرت زهرا(س) از حضرت خدیجه در سن 60سالگی بهامر و اراده الهی بوده است، و روایاتی نیز هست که این احتمال را تأیید میکنند؛ مانند اینکه پیامبر اکرم(ص) فرمود: «هنگامى که به آسمان عروج کردم، جبرئیل دستم را گرفته وارد بهشت نمود و خرمایى بهشتى به من داد، پس خرما را خوردم و در اثر آن نطفهاى در بطن من پدیدار شد، هنگامی که به زمین بازگشتم، با خدیجه همبستر شدم و خدیجه به فاطمه حامله گردید، پس فاطمه حوریّهاى بهشکل انسان است و من هرگاه مشتاق بوى بهشت میشوم، بوى دخترم فاطمه را استشمام میکنم».[6]
[1]. عمادالدین عامری، یحیىبن ابىبکر، بهجة المحافل و بغیة الأماثل، ج1، ص48، دار الصادر، بیروت، بیتا.
[2]. ابنکثیر دمشقى، ابوالفداء اسماعیلبن عمر، البدایة و النهایة، ج2، ص295، دار الفکر، بیروت، 1407ق؛ و ر.ک.: عاملی، جعفر مرتضى، الصحیح من سیرة النبی الأعظم، ج2، ص115 و 116، دار الحدیث، قم، چاپ اول، 1426ق.
[3] ر.ک.: طبرسی، فضلبن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، ص139، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ سوم، 1390ق؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج22، ص191، مؤسسة الوفاء، بیروت، لبنان، 1404ق؛ إربلی، علیبن عیسی، کشف الغمة، ج1، ص510، مکتبة بنیهاشمی، تبریز، 1381ق؛ ابوعلى بلعمى، تاریخنامه طبرى، ج2، ص757، تهران، 1373ش.
[4] مانند: عربى، حسین على، تاریخ تحقیقى اسلام، ج1، ص 284 ــ 281، مؤسسه امام خمینى، قم، 1383ش.
[5]. هود، 72.
[6]. شیخ صدوق، الأمالی، ص461، کتابچى، تهران، چاپ ششم، 1376ش.
منبع: اسلام کوئست
انتهای پیام/*