افشار هنرور در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم با بیان اینکه قاطعانه میگویم آمار حضور 21 درصدی مردم در ورزش همگانی نمیتواند دقیق باشد، اظهار داشت: نه تنها فدراسیون ورزشهای همگانی بلکه وزارت ورزش و جوانان هم یک روش سیستماتیک مناسب برای گردآوری آمار حضور مردم در ورزش همگانی ندارد.
وی افزود: باید دید دوستان در فدراسیون ورزشهای همگانی چه اساس و تعریفی در این مورد دارند. آیا فردی که برای خرید، مسافتی را پیادهروی میکند، جزو این آمار است؟ آیا اساسا قدم زدن جزو ورزش همگانی محسوب میشود؟ متاسفانه سوء برداشتهای زیادی در تعریف ورزش همگانی وجود دارد. آنقدر سطح ورزش همگانی را پایین آوردهاند که ممکن است حتی مردم قدم زدن تا رسیدن به میدان ترهبار را ورزش همگانی قلمداد کنند.
این استاد دانشگاه با انتقاد از برگزاری تعداد زیاد کلاسهای آموزشی فدراسیون ورزشهای همگانی، خاطرنشان کرد: به عنوان مثال همین امروز در یک سایت یا شبکه اجتماعی آگهی جذب تعدادی مربی ایروبیک یکی از رشتههای زیر مجموعه فدراسیون ورزشهای همگانی را منتشر کنید. قطعا خواهید دید که صدها و شاید هم هزار متقاضی بابت آن آگهی نزد شما بیایند؛ اما سؤال اساسی این است که برآیند این تعداد دوره چیست؟ آیا آموزش این افراد از کیفیت بالایی برخوردار بوده است؟ قطعا پاسخ منفی است و با یک بررسی ساده متوجه میشوید که هدف اصلی از برگزاری این دورهها فقط درآمدزایی است.
«فدراسیون ورزشهای همگانی از مسیر اصلی خود دور شده است. به طور کلی فدراسیون ورزش همگانی یک ساختار غلط است.» وی با بیان این جمله ادامه داد: این را هم باید در نظر گرفت که فدراسیون ورزشهای همگانی ابزاری به صورت مجزا در اختیار ندارد که بخواهد به تنهایی باعث گسترش ورزش همگانی شود؛ زیرا ورزش باید در تمامی رشتهها و در تمامی فدراسیونها همگانی شود نه اینکه یک فدراسیون متولی همگانی کردن ورزش در سایر فدراسیونها باشد اما اینکه یک فدراسیون فقط دوره مربیگری آن هم به صرف درآمدزایی برگزار کند، ایده مناسبی نیست.
هنرور گفت: فردی که مدرک کارشناسی تربیت بدنی دارد، حداقل 4 سال درسهای مرتبط با این رشته را خوانده است. حالا در نظر بگیرید فردی که دارای مدرک تربیت بدنی نیست، در کمتر از یک هفته سرفصلهای لازم را برای اخذ مدرک مربیگری طی میکند و سپس با گذراندن دوره مربیگری آن رشته، مدرک مربیگری میگیرد. مگر میشود با برگزاری یک دوره یک هفتهای مربی یک رشته ورزشی را تربیت کرد؟ مگر میشود با یک ماه به توانمندی یک دانشجوی تربیت بدنی رسید؟ به سبب محدودیت زمانی و به صرف درآمدزایی، مدت زمان دورهها را کوتاه میکنند. این در شرایطی است که هرگز در اروپا برگزاری دورههای مربیگری اینگونه نیست و به این سادگی و آسانی به فردی مدرک نمیدهند. برگزاری چنین دورههایی در آن کشورها، گاهی تا چند ماه به طول میانجامد.
عضو هیئت عملی دانشگاه خواجه نصرالدین طوسی، تاکید کرد: این رویه باید اصلاح شود. باید شرایط اخذ مدرک مربیگری دشوار شود. فدراسیون ورزشهای همگانی باید به جای کمیت، کیفیت را بالا ببرد. اینکه هر فردی خواست مدرک مربیگری بگیرد، درست نیست. در نظر بگیرید این مربیان که آشنایی آنها با تربیت بدنی فقط 3-4 روز بوده به باشگاههای ورزشی میرود و بالای سر فرزندان مردم قرار میگیرند، چه فاجعهای رخ میدهد.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: در حال حاضر مدیریت تربیت بدنی دانشگاه خواجه نصیر را هم برعهده دارم. چندین ماه پیش به دنبال جذب تعدادی مربی از رشتههای زیر مجموعه فدراسیون ورزشهای همگانی بودم. برای این کار فراخوانی را صادر کردیم. تقریبا همه افرادی که مراجعه کردند و مورد مصاحبه قرار گرفتند از نظر کیفی، سابقهای، تحصیلات و حتی علم و توانمندی آن رشتههای مورد نظر در سطح پایینی قرار داشتند. چندین ماه از این موضوع گذشته و هنوز ما نتوانستهایم نفرات مورد نظر خود را پیدا کنیم. این مشت نمونه خرواری از عملکرد بسیاری از فدراسیونها در صدور مدارک مربیگری است.
هنرور خاطرنشان کرد: فدراسیون ورزشهای همگانی جزو معدود فدراسیونهایی در کشور است که متناظری در دنیا ندارد. یک نهاد به نام تافیسا، متناظر جهانی این فدراسیون است که اصلا مشخص نیست فعالیتهای آن چیست. بر همین اساس دولت و وزارت ورزش در عملکرد این فدراسیون مسئول هستند و باید بدون نگرانی، دخالت و کنترلهای لازم را انجام دهند. شرایط فدراسیون همگانی واقعا مناسب نیست و باید بازنگری مناسبی در این راستا صورت بگیرد.
وی افزود: پیشنهادی برای وزارت ورزش و جوانان دارم. تعدادی از مربیان این فدراسیون را به صورت تصادفی مورد ارزیابی و آزمون قرار بدهند. نتایج قابل لمس است. وزارت ورزش باید در این راستا پاسخ بدهد که مردم چه گناهی کردهاند که باید زیر نظر نسخههای عجیب و غریب مربیان بیکیفیت و غیر متخصص فدراسیون همگانی قرار بگیرند.
هنرور با بیان اینکه ورزشهمگانی موضوعی نیست که صرفا توسعه آن در اختیار وزارت ورزش باشد، اظهار داشت: خیلی از مسائل از جمله دلِ خوش، وضعیت اقتصادی، اوقات فراغت، شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در توسعه ورزش همگانی دخیل هستند. اخیراً آلودگی هوا نیز به آن اضافه شده است. ترکیب همه این عوامل باعث میشود مردم تصمیم بگیرند که ورزش کنند یا نه. فراهم بودن فضای ورزشی هم یکی دیگر از عوامل توسعه ورزش همگانی است. بنابراین وزارت ورزش به عنوان متولی اصلی ورزش شاید تنها 20 تا 30 درصد در توسعه ورزش همگانی میتواند نقش داشته باشد.
عضو هیئت عملی دانشگاه صنعتی خواجه نصرالدین طوسی با اشاره به اسناد راهبردی در این زمینه مثل طرح جامع ورزش کشور و فدراسیون همگانی مبنی بر رسیدن به افق حضور 50 درصدی مردم در ورزش همگانی در سال 1404 به تسنیم گفت: در حال حاضر تعداد کشورهایی که 50 درصد مردمانشان در ورزش همگانی مشارکت دارند، شاید کمتر از انگشتان دو دست باشد و بیشتر آنها کشورهای حوزه اسکاندیناوی هستند. کشوری مانند فنلاند که بیش از 70 درصد مردم کشورش در ورزش همگانی حضور دارند، در المپیک لندن تنها یک مدال برنز کسب کرد. این در حالی است که ایران 12 مدال رنگارنگ به دست آورد. این بدان معناست که مسیر ورزش همگانی و قهرمانی از یکدیگر جداست و ما نباید گول این مدالآوری را بخوریم. پرورش گلخانهای ورزشکاران قهرمان هرگز نمیتواند نشان از ورزشکار بودن یک ملت باشد.
وی خاطرنشان کرد: متاسفانه دولت بر اساس طرح تحول نظام سلامت، بودجههای هنگفتی را برای درمان اختصاص داده است. به عبارتی، دولت برای هر فردی که به فکر سلامتی خود نیست و مثلا با کشیدن سیگار به خود ضربه میزند، یارانه و بودجه اختصاص میدهد اما حاضر نیست برای افرادی که از طریق ورزش، خود را سلامت و پیشگیری میکنند این هزینهها را انجام دهد. این سیاست را اگر به زبان دیگری بخواهیم شرح دهیم، در اصل دولت دارد از بیمار شدن مردم حمایت میکند. در حالی که بر اساس اصل سوم قانون اساسی، ورزش و تربیت بدنی باید به صورت رایگان در اختیار عموم مردم قرار گیرد. تنها فضای رایگان موجود برای ورزش کردن پارکها، کوه ها و خیابانها هستند. حال شما یک فضای ورزشی را در کشور پیدا کنید که بدون پرداخت هزینه ای بتوانید از امکانات آن استفاده کنید! محال است پیدا کنید!
انتهای پیام/