آشنایی با سوره‌های کتاب آسمانی/نازعات

به گزارش خبرگزاری تسنیم، نزع به معنی کندن و جدا کردن چیزی از جای خویش است. برای نازعات تفسیرهای مختلفی شده است. یکی از آنها این است که: نازعات به فرشتگانی گفته می‌شود که جان کفار را به شدت از بدنشان می‌کشند و جدا می‌کنند.
در ابتدای این سوره می‌خوانیم:
سوگند به فرشتگانی که جان (کافران را) به سختی می‌ستانند، و قسم به فرشتگانی که (جان مؤمنان) را به نرمی و نشاط می‌گیرند، و قسم به فرشتگانی که (ارواح مؤمنین را بند تن رها و) شناور می‌سازند. قسم به فرشتگانی که (برای بردن روح مؤمن به سوی بهشت) بر یکدیگر سبقت می‌جویند. سوگند به ملائکه‌ای که کار (بندگان) را تدبیر می‌کنند.
جواب قسم که در عبارت نیامده این است که: به همه اینها سوگند که شما بی‌تردید برانگیخته خواهید شد.
سپس به صیحه‌ها و لرزش‌های عظیم آن روز و دل‌هایی که سخت هراسانند و چشم‌هایی که ترسانند، اشاره می‌شود. این حال کسانی است که در دنیا می‌گفتند: مگر ممکن است پس از آنکه استخوان‌هایمان پوسیده و پراکنده شد، زنده شویم و زندگی را از سر گیریم.
در آیات 27 تا 33 خطاب به کفار و مشرکان معاد که زنده شدن دوباره و حیات مجدد خویش را امری محال می‌پندارند می‌فرماید:
آیا آفرینش شما دشوارتر است یا آسمان؛ که (خداوند) آن را برپا کرده است؟ سقف آن را بس بلند برافراشت و آن را به نظم و سامان آورد، و شبش را تاریک و روزش را روشن گردانید، و پس از آن، زمین را گسترد و آب و (گیاه و) مرتعش را از آن پدید آورد و کوه‌ها را (بر زمین) استوار کرد. (اینها) متاع و بهره‌ای برای شما و چارپایان شماست.
آری، خدایی که این آسمان عظیم و پهناور و این کهکشان‌ها و منظومه‌های فراوان و سیارات بی‌شما را پدید آورده، زمین را گسترده و این همه موجودات پیچیده را در هستی آفریده است، ناتوان از آفرینش دوباره انسان نیست.
در ادامه آیات درباره قیامت و سرانجام دو گروه از انسانها در آیات 34 تا 41 چنین می‌فرماید:
پس آنگاه که هنگامه بسیار سخت و عظیم فرا رسید - در آن روزی که انسان تمام کارهای خویش را به یاد می آورد و جهنم برای هر بیننده‌ای آشکار می‌گردد - اما هر که طغیان کرد (و خدا و رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) را نافرمانی کرد) و زندگی پست دنیا را برگزید، پس همانا دوزخ جایگاه اوست؛ و اما کسی که از مقام (ربوبیت و قهر) پروردگارش بترسد و نفس خویش را از هوی و هوس باز دارد، پس همانا بهشت جایگاه اوست.

کتاب گلستان سوره‌ها – ص 143
محمدحسین جعفری

انتهای پیام/