به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بزرگان و اساتیدی بوده و هستند که طی سالهای سال با تحمل رنج بسیار و با هموار داشتن مرارتها بر خود، تلاش کردند تا جلایی دیگر بر کاخ استوار و بلند زبان فارسی بیافزایند. از رودکی تا به امروز شاعران و نویسندگان بزرگی بودهاند که با آثار و گفتارشان بر غنای ادبیات این مرز و بوم افزودهاند.
این روزها حفظ زبان فارسی و ادامه حیات آن یکی از اصلیترین دغدغههای اهالی فرهنگ در کشورهای فارسیزبان است. در روزگاری که زبانها زیر سایه زبان کشورهای توسعهیافته قرار میگیرند، بیم آن میرود که دیگر زبانها با کممهری مواجه شده و کمکم تغییر کنند؛ در این میان زبان فارسی به عنوان زبان تمدنی بزرگ نیز جدای از این مسئله نیست.
طی سالهای گذشته تعدادی از شاعران با توجه به اهمیت این زبان و پاسداشت آن، با سرودههای خود برای حفظ این زبان تلاش کردند. از نمونههای این سرودهها میتوان به قصیدهای فاخر از محمدرضا شفیعی کدکنی اشاره کرد که در آن تاریخ زبان فارسی به خوبی مشخص شده است.
نصیر احمد، از شاعران افغانستان، نیز در سرودهای جدید به زبان فارسی پرداخته و به نوعی دین خود را از این راه به زبان شیرین مادری ادا کرده است:
ترجمان حرف دل، تنها زبان فارسی
لاجرم بر دل نشیند، واژگان فارسی
آرشی باید که تیر واژه را سازد رها
در دو سوی این کران بیکران فارسی
مولوی پیمایی و حافظ نوردی میکنم
با غزل با مثنوی، در آسمان فارسی
تا به خواب توس و ری، پیر خجند آید بخوان
نغمهای از رودکی، در بامیان فارسی
باده بلخی بساز از آب جوی مولیان
تا بفارد جرعهها بر، میهمان فارسی
پرده گیریم از رخ گلواژههای برکنار
تا دهد شور و نوایی را، به جان فارسی
چارسوی بوته نقد زبان، گل میدهد
زیر لب میگفت این را، باغبان فارسی
روشنای روزهای باهمی پیداست، چون
میدرخشد در افق، رنگین کمان فارسی
انتهای پیام/