به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، به عنوان پدر یا مادر، عشقی که به فرزندتان دارید حدومرزی ندارد، هرکاری برای شان می کنید، حتی اگر لازم باشد با پای برهنه تمام دنیا را دور بزنید! بنابراین اگر برای فرزندتان ADHD یا همان اختلال بیش فعالی- کم توجهی تشخیص داده شود، ممکن است احساس آشفتگی و گناه کنید و تعجب کنید که چرا زودتر متوجه علائم این اختلال نشده بودید.
1. اطلاعات
بزرگسالان زیادی هستند که بیش فعالی در آنها تشخیص داده می شود. برای شما هم فرقی نمی کند زمانی که بیش فعالی فرزندتان تشخیص داده می شود، او 25 ساله باشد یا 55 ساله، بازهم پدر و مادرهستید و همچنان احساس گناه و مقصر بودن می کنید که چرا وقتی او کودک بود متوجه این علائم نشده بودید. امروزه حجم وسیعی از اطلاعات در مورد این اختلال وجود دارد و مباحث بی شماری دراین زمینه دردسترس است و معمولا فراموش می کنیم که همیشه چنین نبوده است و این که چنین غرق اطلاعات شده ایم تنها مربوط به سالهای اخیر و پیشرفت تکنولوژی می باشد. پس خودتان را بازخواست نکنید، شما به عنوان والدین با همان دانش و آگاهی که در زمان خاصی دردسترس شماست می توانید بهترین باشید.
2. خصوصیات خانوادگی
رفتارهای بیش فعالانه ی دختر یا پسر شما ممکن است به نظرتان نیامده باشد صرفا به این دلیل که آن رفتارهای مشابه رفتارهای سایر اعضای خانواده ی بزرگ شما بوده است. مثلا، اگر خواهرها، برادرها، دخترخاله ها و پسرخاله ها و ... و یا حتی پدرومادری داشته اید که همیشه در توهم خیال یا در جنب و جوش مداوم بوده اند، رفتار کودک شما احتمالا غیرعادی یا عجیب به نظرتان نیامده است. ممکن است صرفا با توصیه ی یک دوست یا معلم فرزندتان به این فکر افتاده باشید که فرزندتان را برای تست بیش فعالی نزد پزشک ببرید. جالب است که اغلب این حرکت ناگهانی باعث می شود سایر اعضای خانواده نیز در این تست خود را محک بزنند.
3. بیش فعالی مخفی شده
گاهی علائم بیش فعالی پوشیده می شود چون فرزندتان بیماری دیگری دارد. بیشتراز 50 درصد بچه های بیش فعال، بیماری دیگری نیز دارند که همزمان با بیش فعالی وجود دارد. مواردی چون اختلال اضطراب ، اختلال یادگیری، اختلال نافرمانی مقابله ای( ODD) و سوء استفاده از دارو. اگر بیماری دیگری درمورد فرزندتان تشخیص داده شود، علائم بیش فعالی ممکن است تحت تاثیر علائم آن بیماری اولیه، مورد پوشش و غفلت قرار گیرد.
4. مهارت های کنترلی یا مقابله ای
گاهی علائم بیش فعالی بروز نمی کند تا زمانی که فرزندتان به سطوح تحصیلی بالاتری در مدرسه می رسد یا وارد دانشگاه می شود. زیرا مهارت هایی که برای غلبه و کنترل چالش های مربوط به بیش فعالی فراگرفته، دیگر برای مدیریت و مقابله با نیازهای سطوح بالاتر تحصیلی کافی نیست و نمی تواند پاسخگو باشد. بنابراین علائم بیش فعالی و کم توجهی در این مراحل از زندگی شفاف تر شده و خودنمایی می کنند، هم برای شما و هم برای فرزندتان.
5. تغییرات محیطی
گاهی بیش فعالی فرزندتان بدون این که شما یا خودش بدانید و تشخیصش دهید به طور طبیعی تسکین و تخفیف داده می شود؛ تنها دلیلش هم ایجاد تغییراتی در زندگی است و در واقع عواملی که به ناخودآگاه به او کمک می کردند تا علائم بیش فعالی اش کمتر ظاهر شوند، دیگر وجود ندارند. مثلا:
ساختار
فرزندتان از یک مدرسه با قوانین بسیار ساختاری به یک مدرسه یا دانشگاهی وارد می شود که چنین اصولی در آن کمرنگ تر هستند و قوانین انضباطی دقیقی در آن جا وجود ندارد.
اندازه کلاس
فرزندتان از یک کلاس کوچک و قابل کنترل تر به کلاسی با اندازه بزرگ تر و طبیعتا تعداد دانش آموزان بیشتر می رود.
معلم مورد علاقه
شاید فرزندتان معلم مورد علاقه اش را که ارتباط بسیار خوبی با او برقرار کرده بوده به هر دلیلی از دست بدهد؛ جابجایی، بازنشستگی، ...
ورزش
شاید فرزندتان دست از ورزش کردن بردارد مثلا به این دلیل که آسیب دیده یا دیگر علاقه ای ندارد و یا تیم مورد حمایتش دیگر وجود نداشته باشد.
دور شدن از خانه
دور شدن از محیط خانه و خانواده حالا به هر دلیلی می تواند فرزندتان را از آن ساختاری که به آن عادت کرده بوده و از تغذیه سالم و بی دغدغه دور کند و بین او و اعضای با محبت خانواده اش فاصله بیفتد، بنابراین زمینه برای بروز علائم بیش فعالی فراهم می شود.
شاید کنارگذاشتن احساس گناه و تقصیر دشوار باشد اما به باید به جای آن انرژی تان را صرف خلاقیت و حمایت تان بکنید. فرقی نمی کند فرزندتان حالا چند سال دارد، او برای حمایت و راهنمایی همچنان شما را جستجو می کند. اطلاعات تان را درمورد مشکلی که درگیر آن است بالا ببرید تا حس عشق و تکیه گاه بودن را به خوبی به فرزندتان منتقل کنید.
منبع: تبیان
انتهای پیام/