به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، «یکی از موفقیتهای برجام برداشتن سایه تهدید از سر مردم بود. پرونده ایران در شورای امنیت در چارچوب فصل هفتم منشور سازمان ملل قرار داده شده بود که زمینه را برای حمله نظامی به ایران آماده کنند و حتی در این زمینه به تفاهم هم رسیده بودند. مذاکرات توانست بهانه برای تهدیدات را برطرف کند...».
این بخشی از اظهارات آقای روحانی در سالگرد توافق هستهای ایران [برجام] است؛ همان تبلیغاتی که با ترساندن مردم در کنار وعدههای زیبا و لولو جلوه دادن نامزد رقیب، راه را برای انتخاب ایشان بهعنوان رئیسجمهور هموار کرد. یعنی ایشان کماکان بر همان طبل میکوبند. طبق این تبلیغات، مذاکرهکنندگان «تندرو» قبلی راه «تعامل با کدخدا» را بلند نبودند و به همین خاطر کشور را با «تحریمهای شدید اقتصادی» و «تهدیدات واقعی جنگی» مواجه کرده بودند. ایشان این خطرات را یادآور میشدند و وعده میدادند با انتخاب ایشان مردم خواهند دید که چگونه هم چرخ سانتریفیوژها خواهد چرخید و هم چرخ اقتصاد، علاوه بر اینکه تهدیدات جدی علیه ملت نیز متوقف خواهد شد.
هدف از این نوشته، بررسی میزان موفقیت رئیسجمهور در تحقق بخشیدن به وعدههای خود نیست، چرا که در این زمینه صدای معترضان در میان مستقبلان ایشان در کرمانشاه به مراتب رساتر از نقدهای ژورنالیستی منتقدان است. نوشته حاضر این ادعا را هم که برجام توانست تحریمها را برطرف کند، مورد بررسی قرار نمیدهد، چرا که هر مشاهدهگر منصفی با آنچه شنیده و دیده میتواند در این باره قضاوت کند. لکن در ادامه این یادداشت صرفا یکی از ادعاهای آقای رئیسجمهور مورد نقد و بررسی قرار میگیرد و آن اینکه: «آنها» یعنی آمریکا و متحدان اروپاییاش «برای حمله نظامی به ایران آماده و حتی به تفاهم هم رسیده بودند».
در این بررسی هیچگونه تحلیلی ارائه نخواهد شد و تنها به برخی نقلقولها از مقامات آمریکایی درباره راهاندازی جنگ علیه ایران- که بسیاری از آنها در همان مقطع زمانی مورد اشاره آقای روحانی اظهار شده است- اکتفا میشود. بیایید با هم بخوانیم.
لئون پانهتا، وزیر اسبق دفاع آمریکا: «اگر قرار باشد به ایران حمله شود ایالات متحده به وضوح مورد سرزنش قرار خواهد گرفت و ما احتمالا با حملاتی که به پایگاههای نظامیمان خواهد شد هدف مقابله به مثل ایران قرار میگیریم و این حمله عواقب اقتصادی هم خواهد داشت که میتواند باعث وارد آمدن شوک به اقتصاد بسیار شکننده اروپا و اقتصاد شکننده اینجا، در ایالات متحده شود. این عواقب میتواند آنچنان باشد که ما شاهد افزایش سطح رویارویی به شکلی باشیم که نهتنها جانهای بسیاری را به مخاطره میاندازد، بلکه من فکر میکنم میتواند خاورمیانه را درگیر منازعهای کند که باعث پشیمانی ما شود».(1)
کلنل ویلکرسون، رئیس سابق نیروهای مسلح در دوران تصدی کولین پاور در وزارت کشور ایالات متحده: «در داخل پنتاگون، چه افراد نظامی و چه غیرنظامی، من نمیتوانم یک صدا به نفع حمله به ایران پیدا کنم. ما نهتنها اسیر یک جنگ بیپایان خواهیم شد بلکه از این یکی ممکن است نیمقرن خلاص نشویم».(2)
گری سیک، تحلیلگر شورای امنیت ملی و دستیار اصلی دولت آمریکا در جریان اشغال لانه جاسوسی: «مطمئنترین راه برای گردهم آوردن مردم ایران به دور این رژیم ... حمله یک قدرت خارجی است».(3)
پال پیلار، افسر خبره اطلاعاتی دولت آمریکا در امور خاورمیانه: «اگر قرار باشد تهدیدات جنگی به استفاده از نیروی نظامی بینجامد، از جمله عواقب فاجعهآمیزی که برای منافع ایالات متحده خواهد داشت این خواهد بود که باعث تضمین دشمنی نسلهای آینده ایرانیان [با آمریکا] میشود و قویترین انگیزه را به ایرانیان برای ساختن یا تجدید ساخت توانمندی سلاحهای هستهای خواهد داد».(4)
رابرت گیتز، وزیر سابق دفاع ایالات متحده: «به نظر من نتیجه یک حمله نظامی توسط ایالات متحده یا اسرائیل علیه ایران میتواند وحشتناک باشد و برای نسلها موجب تعقیب ما در آن بخش از جهان شود. رهبران اسرائیلی برای عملیاتی که میتواند به منافع حیاتی آمریکا صدمات مهلک بزند، چک سفید در اختیار ندارند».(5)
رابرت گیتز در جایی دیگر اظهار داشته: «همانطور که ژنرال داگلاس مکآرتور اینچنین با دقت میگوید، هر وزیر دفاع آینده که به رئیسجمهور مشاوره دهد برای بار دیگر یک ارتش بزرگ زمینی آمریکا را به آسیا یا خاورمیانه یا آفریقا اعزام کند باید مغزش را مورد آزمایش قرار دهد».(6)
ژنرال آنتونی زینی، فرمانده سابق فرماندهی مرکزی آمریکا (سنتکام): «فکر میکنم کسی که معتقد است این یک حمله تمیز خواهد بود و تمام خواهد شد و عکسالعملی در بر نخواهد داشت، احمق است».(7)
نیکولاس برنز، سفیر و معاون سابق وزیر کشور در امور سیاسی در دوران جورج دبلیو بوش: «حملات هوایی بدون شک منجر به حمله نامتقارن ایران علیه ما در عراق، افغانستان و منطقهای وسیعتر خواهد شد، بویژه از طریق نیروهای نیابتی ایران، حزباﷲ و حماس. این گفته معروف چرچیل را به یاد ما میآورد که وقتی یک جنگ شروع میشود، دانستن آن که چه زمانی تمام میشود غیرممکن است».(8)
آدمیرال جو سستاک، عضو سابق کنگره و آدمیرال بازنشسته نیروی دریایی آمریکا: «یک حمله نظامی علیه ایران، چه زمینی باشد و چه هوایی، باعث این میشود که آنچه بعد از اشغال عراق درباره تأثیر بر امنیت ملی ایالات متحده به وجود آمد، بازی بچگانه به نظر بیاید».(9)
بروس ریدل، دستیار ویژه رئیسجمهور و مدیر ارشد امور خاور نزدیک در شورای امنیت ملی آمریکا: «یک حمله اسرائیل علیه ایران میتواند یک درگیری منطقهای از افغانستان تا نوار غزه را شعلهور کند. این برای آمریکاییها و دولت اوباما یک فاجعه خواهد بود».(10)
کالین اچکال، معاون سابق وزیر دفاع آمریکا در امور خاورمیانه: «یک ارزیابی واقعی از پیشرفت هستهای ایران و اینکه یک درگیری احتمالا چگونه شکل خواهد گرفت، ما را به این نتیجه میرساند که اکنون زمان حمله به ایران نیست».(11)
آدمیرال فالن، فرمانده سابق فرماندهی مرکزی ایالات متحده: «هیچ کسی که من از آن آگاه باشم فکر نمیکند که حمله نظامی به ایران، نتیجه مثبت واقعی خواهد داشت».(12)
از این نقلقولهای مقامات سیاسی و نظامی آمریکا که اتفاقا مربوط به همان دوره مورد اشاره آقای روحانی است، فراوان است و این اظهارات نشان میدهد به شکرانه روحیه مقاومت ملت و توان دفاعی کشور طرح حمله نظامی به ایران بیشتر برای مقامات آمریکایی یک کابوس بوده است تا نقشهای که درباره آن «به تفاهم هم رسیده» باشند. البته این احتمال جدی وجود دارد که طرفهای آمریکایی در مذاکراتی که با ما داشتهاند چنین جرأتی پیدا کرده و از این قبیل تهدیدات هم کرده باشند، ولی اولا نباید لافهای دولتمردان آمریکایی را لزوما جدی گرفت و ثانیا، راه مقابله با تهدیدات قطعا امتیاز دادن از حقوق ملت نیست. و نکته آخر اینکه آنچه عملا و واقعا مانع حمله نظامی آمریکا و اسرائیل به ایران بوده است، همانطور که اذعان مقامات آمریکایی در نقلقولهای بالا هم نشان میدهد، توان دفاعی بالا و غیرقابل انکار ملت غیور ایران است و اینجاست که باید قدر سپاه پاسداران و نیروهای بسیج انقلاب اسلامی را دانست. دستشان درد نکند.
پینوشت
1- بروکینز، 24/10/2012
2- ونیتی فیر، 02/03/2012
3- سی ان ان، 12/1/2011
4- شبکه امنیت ملی، 3/2/2011
5- ویرجینین پایلوت، 4/10/2012
6- کریستین ساینس مانیتور، 26/2/2011
7- پیبیسی، 4/8/2009
8- کمیته سنا در روابط خارجی، 6/5/2009
9- تینک پروگرس، 20/9/2011
10- واینت، 3/11/2011
11- فارین افرز، 17/1/2012
12- واشنگتن تایمز، 24/2/2012
انتهای پیام/