به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، پرسپولیس، استقلال و تراکتورسازی تبریز از اوایل لیگ قبل صاحب یک اسپانسر جدید شدند، اسپانسری متمول که قرار بود با حضورش، رابطه بین هواداران با فوتبال را وسعت و گرما ببخشد.
موضوع بسیار ساده بود، از سوی حامی مالی که در واقع یک شرکت مخابراتی تلفن همراه است، یک سامانه پیامکی در اختیار هواداران این تیمها قرار داده شد تا آنها با ثبتنام در این سامانه، بهصورت روزانه، اخبار داغ و جذاب را از داخل اردوی این تیمها در تلفن همراه خود داشته باشند. به ازای هر پیامک ارسالی از سوی اسپانسر برای هواداران هر تیم، مبلغ 200 تومان به یک حساب مشترک واریز میشد. در زمان برداشت از این حساب، باشگاهی که طرفدارانش، استقبال بیشتری از این سامانه پیامکی داشته باشند، سهم بالاتری از مبالغ خواهند داشت. در واقع قرار بود موضوع اسپانسرینگ مدرن با حضور پررنگ هواداران برای اولین بار در فوتبال ایران پایهگذاری شود.
در روزهای ابتدایی همه از این شرایط راضی بودند. اینکه پرسپولیس، استقلال و تراکتورسازی که بالاترین میزان تماشاگر و هواداران را در ایران دارند، از طریق سامانه پیامکیشان با هواداران در تماس باشند و طرفداران این سه تیم نیز خودجوش و خودخواسته با مبلغ شش هزار تومان برای هر ماه، به حمایت مالی از تیمشان بپردازند، اتفاقی خوشایند به نظر میرسید.
طبق اسناد مالی که چند ماه پس از امضای قرارداد از مشارکت هواداران منتشر شد، همه دیدند که این طرح چقدر میتواند به اقتصاد سه باشگاه تحت قرارداد کمک کند. پس به نظر طرح خوبی میآمد، زیرا بعد از سالها، استقلال، پرسپولیس و تراکتورسازی توانستند با توان مالی بالا به بازار نقلوانتقالات بروند و ستارههای صاحبنام را شکار کنند. حالا بگذریم از این موضوع که بهخاطر عدم برابری در دریافت پول، اختلافاتی بین سه باشگاه و اسپانسر بهوجود آمد.
طرح اسپانسرینگ مشترک استقلال، پرسپولیس و تراکتورسازی اگر هر چقدر شیک و مؤثر بود، اما اشکالات عدیدهای نیز داشت. در واقع این طرح قرار بود فاصله بین هواداران و بازیکنان محبوبشان در سه باشگاه یاد شده را کاهش دهد، اما پس از مدتی هر سه باشگاه به رسانهها پشت کرده و سامانه اینترنتی اسپانسر خود را بهعنوان مرجع اصلی اخبار مدنظر قرار دادند.
این اتفاق سبب شد رابطه بین هواداران و باشگاهها سرد و در مواقعی کاملاً قطع شود. طرفداران استقلال و پرسپولیس و همچنین تراکتورسازی نمیتوانند نسبت به شنیدن صحبت ستارههایشان بیتفاوت باشند، اما اتفاقاتی که رخ داد، به جای آنکه باعث پیشرفت روابط شود، باعث انحصارطلبی اسپانسر و در اختیار گرفتن مجوز برای مصاحبه با بازیکنان، مربیان و اعضای تیم شد.
چنین رفتار غیرحرفهای همچنین سبب شد تا ارتباط بازیکنان با رسانهها که مهمترین پل برای انتقال حرف، ایده، شرایط و مصاحبه اعضای تیم با هواداران بود، بهصورت کامل قطع شود. ممنوعالمصاحبه کردن بازیکنان، شرایط را بدتر کرد چون در این وضعیت هم بازیکنان شاکی بودند که نمیتوانند شادی خود بعد از کسب برد یا ناراحتی از باخت را به گوش هواداران برسانند، هم مربیان تیم اجازه نداشتند با طرفدارانشان صحبت کنند و سکوت مطلق اطراف هر سه باشگاه را گرفت.
طعنهآمیز اینکه طبق قانون، حضور بازیکنان و مربیان برای انجام مصاحبه پس از بازی در میکسدزون ورزشگاهها الزامی است و آنها باید پاسخگوی رسانهها باشند اما بازیکنان این سه تیم حتی در میکسدزون نیز اجازه انجام مصاحبه ندارند در حالی که باشگاهها حداقل در این مورد باید از قانون تبعیت کنند. مصاحبه در میکسدزون هیچ ارتباطی به اسپانسر ندارد و در واقع مرجع اصلی برگزاری بازیها سازمان لیگ است و اسپانسرهای سازمان لیگ در محل میکسدزون قرار داده شده تا بازیکنان در آن منطقه به مصاحبه بپردازند، اما اسپانسر مشترک سه باشگاه یاد شده اجازه مصاحبه در میکسدزون را هم از بازیکنان گرفته است!
البته در فصل قبل، فقط شاهد آن بودیم که باشگاه استقلال مجوز انجام مصاحبه بازیکنانش با سایر رسانهها غیر از اسپانسر را گرفته بود، اما در هفتهای که گذشت، باشگاه پرسپولیس نیز وارد این ورطه شد. فراموش نکنید که استقلالیها با بستن پلهای ارتباطی بین باشگاه و هواداران، تقریباً هیچ عایدی نداشتند و تیمی که میتوانست به کمک طرفدارانش به موفقیتهای مهمی دست یابد، در نهایت با کسب نیم سهمیه لیگ قهرمانان آسیا به کارش پایان داد.
بههر حال در مورد رابطه بین باشگاههای استقلال، پرسپولیس و تراکتورسازی با هوادارانشان نگرانیهای جدی بهوجود آمده است.
مشخص نیست چه کسی تصمیم گرفته که اسپانسر فقط با استفاده از نشر یکسری ویدئو و مصاحبههای کوتاه و غیرحرفهای با بازیکنان، روابط را مدیریت کند، اما با ادامه این روند، مشخصاً سرخابیها متضرر خواهند شد چون بالاخره یک روز قرارداد این سه باشگاه با اسپانسر فعلی به اتمام میرسد و باشگاهها دوباره به هواداران میرسند، اما رسانهها همیشه هستند.
کاش یک مدیر کاربلد و حرفهای وجود داشت که به این روند پایان میداد و استقلال، پرسپولیس و تراکتورسازی را مجدداً در آغوش هواداران میدیدیم.
باشگاهها باید پول بگیرند، اسپانسر جذب کنند و فعالیتهایشان را با دست باز از لحاظ مالی ادامه دهند، اما اینکه بازیکنان را وارد این بازی کنند و آنها را از حضور در رسانهها محروم کنند، واقعاً عجیب، سؤالبرانگیز و غیرحرفهای است، زیرا این سه باشگاه متعلق به مردم هستند نه هیچ شرکت، اپراتور و یا حتی وزارتخانهها و دولتها.
انتهای پیام/