به گزارش تسنیم خبرگزاری تسنیم از قم، گرچه با وجود سن و سال جوانی در جشنوارههای مختلف، جوایز متعددی را کسب کرده اما همچنان معتقد است بهترین جایزه، جلب توجه مخاطب با ساختن اثری خوب و آبرومند است.
اواخر سال گذشته بود که با فیلم "ولد" توانست در سومین جشنواره فیلم حوزه (اشراق) حائز رتبه نخست در بخش فیلم داستانی کوتاه شود.
امیرعباس ربیعی که تاکنون در جشنواره فیلم عمار، فیلم کوتاه تهران و ... نیز صاحب عناوین برتر شده و هم اینک علاوه بر فعالیتهای هنری در مقطع درس خارج فقه و اصول حوزه علمیه قم نیز مشغول به تحصیل است در گفتوگو با خبرنگار تسنیم ضمن اشاره به فیلمها و فعالیتهای خود در عرصه فیلمسازی و فیلمنامه نویسی، گریزی هم به برخی مشکلات فیلمسازان جوان زده و در عین حال پرده از برخی مشکلات سینمای ایران و چرایی دوری مخاطب از برخی فیلمها برداشته است.
تسنیم: در آغاز سخن بفرمایید که چه زمانی به صورت رسمی وارد حوزه علمیه قم شدید و هم اکنون در چه مقطعی مشغول به تحصیل هستید؟
ربیعی: سال 81 بود که به توفیق الهی وارد حوزه شدم و الان هم مشغول درس خارج هستم.
تسنیم: چطور شد که تصمیم به فعالیتهای هنری و به خصوص در زمینه فیلمسازی گرفتید و در حال حاضر مشغول به چه کاری هستید؟
ربیعی: البته از دوران نوجوانی به این عرصه علاقهمند بودم اما سال 88 زمینه لازم برای ورود به عرصه فیلم سازی برایم فراهم شد، ضمن آن که به مقوله فیلمنامهنویسی نیز در همان ایام ورود پیدا کردم و هر دو را به موازات هم پیش بردهام. تاکنون موفق به تولید شش فیلم کوتاه شدهام و در عین حال فیلمنامههای زیادی نیز نوشتهام.
در ادامه کار نیز بسیار علاقهمند هستم فیلم بلند داستانی بسازم اما خب هزینههای ساخت فیلم بلند اصلاً قابل قیاس با فیلم کوتاه نیست و از همین رو نیازمند حمایت از سوی نهادهای حوزوی و غیرحوزوی هستم تا انشاالله ایده جذابی که در ذهن دارم وارد فاز اجرایی شده و در نهایت محصول ارزشمندی تولید شود.
تسنیم: فیلم کوتاه "ولد" که در سومین جشنواره فیلم اشراق جایزه بهترین فیلم داستانی را به ارمغان آورد، در چه حال و هوایی میگذرد و پیام شما در این اثر چیست؟
ربیعی: این فیلم از محصولات تولید شده در باشگاه فیلم سوره حوزه هنری با موضوع مظلومیت مردم غزه است که پیش از این در جشنوارههای عمار و نهال نیز جوایزی را کسب کرده است.
در این فیلم خواستهام در واقع روح حاکم بر مقاومت اسلامی را بیان کنم، به این معنی که وقتی میبینیم ظالمی در برابر انسانهای بیگناه و بیدفاع شدیدترین جنایات را انجام میدهد، آن انسانهای مظلوم دست از آرمان خود برنمیدارند.
از این حیث کوشیدهام در فیلم ولد، ایمان و مقاومت در برابر رنجها و سختیهایی را که از جانب یک ظالم به وجود آمده را آن هم در یک مادر به تصویر بکشم؛ مادری که باردار است و با وجود مشکلات فراوان زبان به گلایه باز نمیکند و با صبوری پسری را به دنیا میآورد تا راه مقاومت را ادامه دهد.
تسنیم: به عنوان یک طلبه فیلمساز ، ورود حوزویان در این عرصه را چطور میبینید و پیشنهاد شما برای ارتقای کمی و کیفی فعالیت حوزویان در زمینه فیلمسازی چیست؟
ربیعی: به لطف الهی در سالهای اخیر این مسئله به خوبی در بین طلاب وفضلای حوزه جا افتاده که باید به طور جدیتر به مقوله هنر و سینما ورود پیدا کنند چرا که به هر حال حوزههای علمیه و روحانیت یکی از متولیان اصلی فرهنگ است و باید نبض فرهنگی کشور را در دست بگیرد.
به هر حال حوزههای علمیه نقش بسیار مهمی در شکلگیری فرهنگ دارد و از این رو باید خود را در بطن سینما و هنر مسئول بداند و نه این که صرفاً یک نظارت حاشیهای به آن داشته باشد، حتی به نظر من علاوه بر مسائل نظری سینما باید حوزه و روحانیت در بخشی از امور اجرایی سینما نیز ورود پیدا کند و خود را سهیم بداند.
خوشبختانه در سالهای اخیر این جدیت وجود داشته و جای بسی خرسندی است، کما این که برگزاری جشنوارههایی همچون جشنواره فیلم اشراق و هنر آسمان و ایجاد مراکزی چون مرکز فرهنگی و هنری دفتر تبلیغات اسلامی و مدرسه اسلامی هنر، گواه این مطلب است که نگاه حوزه به مقوله هنر و سینما نسبت به گذشته بسیار تفاوت پیدا کرده است.
از سویی امروزه یکی از عرصههای مهم تبلیغی همین هنر و سینما است به این خاطر که ما با انبوه مخاطبان در کل کشور و بلکه جهان روبهرو هستیم که با ابزار هنری میتوانیم پیامهای دینی و انسانی را به آنها منتقل کنیم.
تسنیم: از نگاه و منظر شما، ریشه و علت ضعف فیلمنامهنویسی در سینما و تلویزیون ایران به کجا بر میگردد، آیا آموزش مناسب در این باره داده نشده یا ...؟
ربیعی: به نظر بنده، مشکل فیلمنامه در سینمای ایران زیاد مرتبط با آموزش و بحث تخصص نیست چرا که تخصص و آموزش در سینمای ما شکل گرفته اما مشکل اصلی در جایی خود را نشان میدهد که میبینیم یک جو و فضایی در سینما پدید آمده که بسیاری از فیلمسازان از سینمای قصهگو و داستان محور و قهرمان محور فاصله گرفته و به همان نسبت به سمت سینمای محفلی و مخاطب خاص جشنوارهای و ضد قهرمان روی آوردهاند.
واقعیتی که وجود دارد این است که جشنوارهها و مد روز منتقدین و هنرمندان و روشنفکران ما به این سمت و سو گرایش دارد و از این حیث سینمای ما در حال تبدیل شدن به یک سینمای محفلی و روشنفکری است که مردم عادی چندان با آن ارتباط برقرار نمیکنند.
وقتی سینما محفلی شود طبعاً سلیقه طیف و مخاطب خاص آن به سمت سینمای ساختارشکن و بدون قصه میرود و وقتی هم که فیلم بدون قصه شد احساس میکنیم که مشکل فیلمنامه دارد.
از آن سو فردی که طرفدار سینمای قصهگو است و میتواند فیلمنامه قهرمان محور بنویسد به دلیل همان جو غالب بر سینما، چندان تحویل گرفته نشده و منزوی میشود. از این روست که میبینیم در سالهای اخیر پرفروشترین فیلم های سینمای ایران حتی در جشنواره فیلم فجر نیز اکران نشدهاند و ما اگر بخواهیم سینما را از این حالت درآوریم باید به سمت قصه گویی در عرصه هنر هفتم حرکت کنیم.
تسنیم: خطر جشنوارهزدگی و شکلگیری سینمای محفلی تا چه حد در بخش فیلم کوتاه جدی است؟!
ربیعی: ببینید به طور کلی اگر حرف دل مردم در فیلم زده نشود مردم فیلم را نمیبینند و آن را پس میزنند. اتفاقاً در جشنواره های فیلم کوتاه این وضعیت بدتر از سینمای بلند است. برخی از فیلمهای کوتاه از مردم و سلیقه و نگاه آن کاملاً به دور است.
از سویی برخی از فیلمهای کوتاه که مشکلات مردم را بیان میکنند هم آن قدر با پرداخت بد مشکلات مطرح میشوند که وقتی مخاطب از سالن سینمای اکرانکننده بیرون میآید دچار یک نوع افسردگی و ناامیدی شده و به قول معروف حالش بد میشود.
تسنیم: در اکران نوروزی امسال سینمای ایران، شاهد فروش خیره کننده برخی فیلمها بودیم. به نظر شما چه باید کرد که رابطه مردم با سینما در عین ساخت آثار ارزشمند همچنان گرم و خوب باقی بماند؟
ربیعی: به عقیده بنده بهترین راه برای آشتی دادن مردم با سینما این است که فیلمسازان ما فیلم مردمی بسازند؛ البته این سخن بنده به معنی این نیست که هر فیلمی ولو با سطح کیفی پایین بسازیم بلکه غرض این است که بگویم پیام و حرفی که در فیلم زده می شود باید حرفی باشد که از دل مردم بربیاید.
به عنوان کسی که در جشنوارههای متعدد ملی و استانی حضور داشتهام باید عرض کنم یک نمونه موفق جشنواره در زمینه ارتباط با آحاد مردم و بیان دغدغه های آنان، جشنواره فیلم عمار است.
متاسفانه در بخش قابل توجهی از فیلمهای پر سر و صدای جشنوارههای فیلم کوتاه و بلند، غالب فیلمها قصه ندارند و یا اگر دارند مربوط به امروز نیست و با دغدغههای مردم ارتباط ندارد.
این در حالی است که به عنوان مثال در همین جشنواره عمار، حرف و خواست مردم زده می شود، چه آن که اگر غیر از این بود اکرانهای مردمی آن در سراسر کشور اعم از شهرها و روستاها، این گونه پرشور برگزار نمیشد.
انتهای پیام/