به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، قدیمترها عبور از سد کنکور و ورود به دانشگاه به آسانی این روزها ممکن نبود، داوطلب باید کفشی آهنین به پا کرده و برای شکست شاخ غول کنکور به میدان میرفت،گاه از پای درآوردن این غول نیز سالها به طول میانجامید و به همین دلیل بود که برخی مدتها عنوان پُشت کنکوری را یدک میکشیدند.
این روزها اما ورق برگشته و ماجرا به گونهای دیگر پیش میرود، قبولی در کنکور دیگر افسانه نیست، تعداد صندلیهای دانشگاهها بیشتر از آمار داوطلبان است و حتی بسیاری از صندلیها خالی میماند اما داوطلب حاضر نیست برای تحصیل به سمت آن رشتهها برود.
قدیمترها بسیاری از داوطلبان برای انتخاب رشتههای دانشگاهی مجاز هم نمیشدند اما حالا تمام داوطلبان حاضر در جلسه کنکور مجاز به انتخاب رشته میشوند حتی آنهایی که در جلسه آزمون غایب بودند نیز قادر به انتخاب رشته هستند.
مسئولان سازمان سنجش معتقدند رقابت در کنکور دیگر معنا ندارد، صندلیهای دانشگاهها خالی میمانند و متقاضی برای آنها وجود ندارد. به عنوان مثال در کنکور 94 حدود 300 هزار صندلی خالی مانده است. علاوه بر آن بیش از نیمی از ظرفیت دانشگاه علمی ـ کاربردی و دانشگاه پیام نور، 400 هزار ظرفیت در دانشگاه آزاد و حدود 60 درصد صندلیهای دانشگاههای غیرانتفاعی بدون دانشجو مانده است.
رقابت اما برسر دانشگاهها و رشتههای برتر همچنان ادامه دارد، رشتههای مهندسی برق، مهندسی مکانیک، مهندسی عمران، مهندسی صنایع، معماری و کامپیوتر، رشتههای پزشکی، داروسازی، دامپزشکی و دندانپزشکی روانشناسی، حسابداری و حقوق جزو رشتههای پرطرفدار برای داوطلبان به حساب میآید.
طبق اعلام ابراهیم خدایی رئیس سازمان سنجش، هماکنون 15 درصد کل دانشجویان در دانشگاههای دولتی تحصیل کرده و شهریهای پرداخت نمیکنند اما از آنجایی که دانشگاهها برای اداره خود با مشکلات متعددی مواجه هستند طرحی برای گسترش پذیرش دانشجو در رشتههای روزانه وجود ندارد.
طبق روالی که اعلام کردیم، ورود به دانشگاه دیگر یک رؤیا نیست اگر شما پول داشته باشید چرا که صدها رشته در انواع دانشگاهها از غیرانتفاعی، شبانه، پیام نور و علمی کاربردی و پردیسهای خودگردان برای پُر کردن صندلیهای خالی خود داوطلب فرامیخوانند.بسیاری از این دانشگاهها برای پذیرش دانشجو به معدل دیپلم بسنده کرده و براساس سوابق تحصیلی آن هم بدون برگزاری کنکور دانشجو جذب میکنند.
بنابراین اگر شما پول داشته باشید بألاخره رشته و دانشگاهی را برای دانشجو شدن پیدا میکنید.
اما مُشکل اصلی آنجاست که داوطلب پولی در بساط ندارد در چنین شرایطی او محکوم به شرکت در رقابت نفسگیر میان 13 رشته پُرطرفدار برای راهیابی به ظرفیت محدود موجود در دورههای روزانه دانشگاههاست.
اما آیا چنین رویهای در پذیرش دانشجو با عدالت آموزشی همخوانی دارد؟ داوطلبان مناطق محروم یا داوطلبان ساکن مناطق جنوبی شهرها تا چه اندازه از امکانات آموزشی و کلاسهای متعدد کنکور بهره میبرند و آیا آنها توانایی شرکت در رقابت نفسگیر برای ورود به دورههای روزانه دانشگاهها را دارند و دست آخر چند درصد از آنها توانایی پرداخت هزینههای سنگین برای ورود به رشتههای پولی را دارند؟
روند معیوب عدالت آموزشی و غلبه نظام آموزش پولی نه تنها در بخش آموزش عالی بلکه در نظام آموزشوپرورش کشور نیز سایه انداخته است، چگونه است که یک دانشآموز در شهر تا 20 میلیون تومان هم در سال برای تحصیل در مدرسهای غیرانتفاعی هزینه میکند اما در مناطق محروم دانشآموز مدرسهای در نزدیکی محل زندگی ندارد و باید در مدارس شبانهروزی مستقر شود، مدارسی که خود با مُشکلات متعدد از جمله نبود بودجه مواجه هستند و کم نیستند تعداد دانشآموزانی که به دلیل فقر خانواده قید تحصیل را میزنند.
طبق اصل 30 قانون اساسی تحصیل در مدارس باید رایگان باشد اما سالهاست که کمتر مدرسه دولتی را میتوان یافت که برای تأمین مخارج خود از خانوادهها کمکهای مردمی اجباری طلب نکرده باشد، خانوادههایی که گاه چند فرزند دانشآموز داشته و تأمین هزینههای تحصیل آنها برای سرپرست خانواده چندان هم آسان نیست.
با حاکمیت چنین شرایطی در کشور آیا باز هم میتوان از عدالت آموزشی یا اصل 30 قانون اساسی حرفی زد؟
انتهای پیام/