به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا»، تالار مولوی بخشی از هویت جریان تئاتر دانشگاهی کشور است. سالنی که در دل دانشگاه پدید آمد و در طول سالیان حضورش، بیش از همه میزبان گروههای نمایشی دانشگاهی بوده است. مولوی در طول این دوران فراز و نشیبهای بسیاری داشته است. روزی پررونق و پرتحرک بوده و روزهایی نیز کممخاطب و آرام؛ اما مهمترین رکنش تداوم بوده است. از همین روست که در روزهای نهایی حضور سعید اسدی در تالار مولوی و استعفاهای مکررش که با وقفههایی در اجرا مواجه شد، عموم تئاتریها از جمله اعضای خانه تئاتر نسبت به وضعیت این سالن واکنش نشان دادند. کسی نبود که از این وضعیت خوشحال باشد. مولوی برای همه بخشی از حافظه تئاتری بود.
با تمام این تفاسیر، در نهایت مولوی از نو زاییده شد. سازه نو و زیبایی از میان در و دیوارهای قدیمی مولوی ظهور کرد و نمایشهای دانشگاهی بار دیگر به خانه خود بازگشتند. برای بررسی ابعاد مختلف جایگاه مولوی در جریان تئاتر کشور به سراغ امیرحسین حریری، مدیر این مجموعه فرهنگی رفتیم تا دریابیم مولوی از کجا به کجا رسیده است. البته گفتگوی طولانی تسنیم با حریری مولویوار در چند دفتر بازتاب مییابد و در دفتر نخست این مصاحبه به سراغ مسائل عمرانی این تالار رفتیم. تالاری که چراغش امیدی است برای تلاش کردن جوانان.
***
تسنیم: با توجه به اینکه جنابعالی مدیریت سالن مولوی را از دو سال گذشته بر عهده داشتید، علت تاخیر افتتاح آن را چگونه ارزیابی میکنید؟
حمایتهای پیشبینی نشده خوبی از طرف نهادهای ذیربط صورت گرفت
حریری: حقیقت امر این است که وقتی بنده قبول مسئولیت کردم، اولین برنامهام بازسازی این مکان بود. بنابراین یک برنامه مطالعاتی وسیع جهت بازسازی در همه زمینهها اعم از ابنیه فنی و مکانیکی را آغاز کردیم. طبق این مطالعات به این نتیجه رسیدیم که به خاطر حجم زیاد کار و البته کمبود اعتبارات مالی بهتر است قسمتهای مختلف پروژه را فازبندی کنیم که اگر با مشکل مالی روبهرو شدیم حداقل قسمتی از کار انجام شده باشد؛ اما بعد از به پایان رسیدن کارهای مطالعاتی و ورود به مرحله عملیاتی، حمایتهای پیشبینی نشده خوبی از طرف نهادهای ذیربط صورت گرفت که ما را بر آن داشت تا همه فازها را به صورت هم زمان آغاز کنیم.
تسنیم: لطفاًدر مورد کارهایی که قرار بود در هر فاز اتفاق بیافتد بیشتر توضیح دهید.
حریری: در فاز اول قرار بود مسائل و مشکلات مربوط به برق حل شود. متاسفانه در طول 40 سال گذشته تالار مولوی نه تنها نوسازی نشده بود؛ بلکه کوتاهی در نگهداری، این مجموعه را به شدت مستهلک کرده بود. همین امر سبب مخاطرهآمیز شدن کار با دستگاههای برقی برای اپراتورها شده بود. بنابراین اولویت را حل مشکلات برقی قرار دادیم. در فاز بعدی ابنیه مورد توجه بود. ما می خواستیم در این فاز فضاهای کاذب و یا غیرمتعارف را بهسازی کنیم. مسائلی از قبیل ساخته شدن لابی، تعمیر سرویسهای بهداشتی، اصلاح اتاق گریم و از این قبیل؛ اما در فاز سوم میخواستیم مهمترین ضعف تالار مولوی از زمان تاسیس آن که بحث ارتفاع آن بود را حل کنیم. ارتفاع کم در طی این سالها در حوزههای فنی نمایش مانند طراحی صحنه و نور لطمات جدی به نمایشها میزد. کار بعدی که قرار بود در این فاز انجام شود بحث مقاومسازی مجموعه بود. با توجه به اینکه تالار مولوی در محلی است که فضاهای اطرافش در حال فعالیت هستند، ما نمیتوانستیم فعالیت آنها را برای اجرای پروژه خودمان به تاخیر بیندازیم. بنابراین حدود سه ماه کار مطالعاتی در جهت چگونگی بازسازی صورت گرفت و کارفرمای پروژه که اداره کل پشتیبانی دانشگاه بود با شرکتهای مشاور زیادی در این رابطه تشکیل جلسه داد.
پروژه بدون تخریب جدی مجموعه و اختلال در کار فضاهای اطراف به سرانجام رسید
مشکل دیگر در این رابطه آن بود که ما نه تنها نمیتوانستیم تخریبی انجام دهیم؛ بلکه در اضافه کردن اجزای سازهای مانند ستون محدودیت داشتیم. با همه این مشکلات مهندسان توانستند یک مدلینگ مناسب برای بازسازی تهیه کنند که پروژه بدون تخریب جدی مجموعه و اختلال در کار فضاهای اطراف به سرانجام برسد. این موضوعات به علاوه مشکلات بروکراتیک اداری که خودش همواره عامل کندی است باعث شد زمان برنامه ما کمی نسبت به وقتی که فقط میخواستیم فاز اول و دوم را اجرا کنیم بیشتر شود. با این حال میتوانم با اطمینان بگویم هرگز زمان تعمیرات که حدود 15 ماه بود نسبت به پروژه های مشابهی که در دنیا اتفاق میافتد چندان هم زیاد نیست و سرعت کار در این پروژه قابل قبول بوده است. در این باره باید از شخص رئیس دانشگاه تهران که همواره حامی ما بود و پیگیری مستمر معاونت فرهنگی دانشگاه تهران و همچنین نظارت دقیق اداره کل پشتیبانی تشکر کنم.
تسنیم: آیا در بازسازی شما تنها بودید یا نهادهایی مانند وزارت ارشاد شما را در این زمینه کمک کردند؟
کمکها به صورت آهسته به ما میرسد
حریری: ما در شروع بازسازی تقریباً هیچ بودجهای برای این کار نداشتیم. در مرحله اول خود دانشگاه برای این موضوع اعتباری را در نظر گرفت که البته چندان کافی نبود. در همین رابطه ما با توجه به فرادانشگاهی بودن این تالار، با نهادها و سازمانهایی که میتوانستند در این خصوص کمک کنند وارد مذاکره شدیم. وزارت علوم اولین نهادی بود که در این رابطه کمک کرد و منابع مالی نسبتاً خوبی را به ما تزریق کرد. همچنین با شهرداری و وزارت مسکن هم رایزنیهایی صورت گرفت که آنان نیز اعتباراتی را در این زمینه به ما اختصاص دادند. هرچند که این کمک ها به صورت آهسته به ما میرسد.
تسنیم: وزارت فرهنگ در این رابطه کمکی نکرد؟
به تنگناهای مالی وزارت ارشاد اشراف دارم
حریری: باید بگویم من به تنگناهای مالی وزارت ارشاد اشراف دارم. با این حال در مورد این پروژه اعتباری از سوی این وزارتخانه اختصاص داده نشد. ما باید با در رابطه با نحوه تعاملات اداره کل نمایشی وزارت ارشاد با تالار مولوی به یک توافق و یک تفاهم برسیم. بدون شک انتظار ما حمایت این اداره از دانشجویان و تولیدات هنری است نه در سختافزارهایی که ما نیاز داریم.
تسنیم: دکتر سرسنگی پیشنهادی در رابطه با مستقل کردن سالن از دانشگاه داده بودند. این ایده چقدر قابلت اجرایی شدن دارد؟
لازم است که یک ورودی مستقل برای این سالن گذاشته شود و ما این فضا را پیشبینی کردیم
حریری: با وجود اینکه ساعت فعالیت تالار مولوی کاملاً مخالف ساعت کار اداری دانشگاه است، با همکاری که توسط معاونت پشتیبانی دانشگاه تهران صورت گرفته، در این زمینه مشکلی نداریم؛ اما در دراز مدت این لازم است که یک ورودی مستقل برای این سالن گذاشته شود و ما این فضا را پیشبینی کردیم که محل آن هم در کنار در خروجی سینما بهمن خواهد بود. لازمه اجرای قرار دادن این درب ورودی خریداری کامل ساختمان پشت کارگاه دکور تالار مولوی هست. البته تا به الآن 70 درصد این ساختمان خریداری شده و امیدواریم به زودی این موضوع نیز حل شود.
همچنین با رایزنیهایی که با شهرداری داریم به زودی مجوزهای تابلوی بیرونی تالار را نیز خواهیم گرفت. با همه این اوصاف خدا را شکر میکنم که همه مسائل بنیادین عمرانی این تالار به بهترین شکل ممکن حل شده است. از کف که سنگ است تا سقف که چوب کار شده در همه قسمتها سعی بر این بوده که بهترین مصالح به کار رود تا بیشترین ماندگاری را داشته باشد. اعتقاد من بر این است که چون در دانشگاه کار میکنیم از بازسازی تا خدماتمان باید الگو باشد. تماشاچی که بلیط میخرد و به دیدن نمایش در این سالن میآید باید به معنای حقیقی کلمه تکریم شود. یکی دیگر از مشکلاتی که داریم بحث سازمانی تالار مولوی است. متاسفانه بعداز تغییر و تحولات رخ داده در سال 89 که مولوی از جهاد دانشگاهی به دانشگاه تهران منتقل شد، هنوز چارت اداری سازمانی سالن مولوی از سوی سازمان برنامه و بودجه تصویب نشده و مشمول پروسهای طولانی است؛ چون پستهای اداری را سازمان برنامه و بودجه میبایست تعیین کند. بنابراین ما در جذب نیرو متخصص و قانوئنی به مشکلات زیادی داریم. ما هنوز راه کاری برای داشتن نیروی خدمات، فنی تشریفات و غیره نداریم و حتی پست خود بنده هم تصویب نشده است.
تسنیم: پستتان در حال حاضر چیز دیگری است؟
حریری: خیر، حکم من در حال حاظر به عنوان رئیس تالار مولوی است؛ ولی به عنوان معاونت حوزه فرهنگی مشغول به کارم. مجوز این که در تالار مولوی استخدام داشته باشم را ندارم. ما مجوز استخدام نداریم. ما به جای استخدام تکنسین فنی از کارشناس فرهنگی دانشگاه استفاده کنیم. اگر چارت ما تصویب بشود، دیگر ما نگران کمبود نیرو نخواهیم بود. ما با حداقل نیروی کار را پیش میبریم. امروز ما با پنج نفر پرسنل حداقل نیرو را داریم. این تعداد نیرو برای مجموعهای با دو سالن و کار در دو شیفت، دو یا سه نمایش در روز، با این همه مخاطب و فعالیتهای گسترده این تالار واقعاً ناچیز است. این وضعیت فرسایشی است. ایده ما استفاده از نیروی جوان و دانشگاهی است.
تسنیم: همانند آقای خرم که از دل کانونها و جشنواره دانشگاهی شناخته شدند؟
حریری: بله و ما چنین نیروهایی داریم که هم تخصص دارند و هم علاقهمند هستند. تجربه چنین فعالیتی دارند. آقای خرم در دوران دبیری جشنواره دانشگاهی تجربه همکاری با من را داشتند. کارها و فضاهای اداری را بلدند. امیدوارم که راهکارهای اداری نیز حل و فصل شود.
ادامه دارد...
انتهای پیام/