به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: ماه رمضان خیلی شریف است، بزرگ است، هرچه میتوانید قدر بدانید، انشاء الله خدا کمک کند و قلبهایتان را خودش متمایل کند. برای سال دیگر هیچکس قول نداده است. در اختیار او هستیم. نمیدانیم کجا میرویم. اتفاقاً ما هم میگشتیم عقب یک جایی که نفهمیم کجا میرویم و چه کاره هستیم. چون هر چه فهمیدیم باز دیدیم که نفهمیدیم. اول فهمیدیم کمی گریه کردیم، کمی ناراحت شدیم، بعد نفهمیدیم، دو دفعه فهمیدیم باز نفهمیدیم، آخرش گفتیم خدایا میدانی چیست؟ ما نمیفهمیم، نمیفهمیم، نمیفهمیم و خودمان را راحت کردیم! خوب جایی است اینجا، چون او هست دیگر.
خدا هست، انبیاء(ع) هم گفتند خدا هست، پیغمبرها گفتند خدا هست، ما هم عاجز شدیم و از روی عجز گفتیم خدا هست. بعد دیدیم خوب جایی سر در آوردیم. قربان این عجز، قربان این فقر، قربان این مرض. هرچه هست خوب چیزی است چون انسان را به دوست میرساند. احتیاج، فقر، غربت، تنهایی، انسان را چه جای خوبی میبرد. میبرد نزد خدا. همینهایی را میگویم که ما را به درد میآورد. همین مصیبتهایی که داغمان میکند ما را میبرد آنجا. اصلاً مصیبت همهاش اصابت خیر میشود. دو نوع مصیبت داریم: یکی مصیبت شرّ است، یکی هم مصیبت خیر است. مصیبت یعنی اصابت کرد به من «شر» یا اصابت کرد به من «خیر». گفت که اصابتها من را به مقصودم رساند. وَ ما اَصابَکَ مِن حَسَنَه فَمِنَ اللهِ (سوره نساء آیه 79). هر چه اصابت میکند از حسنه و از کارهای خوب مال خداست. هرچه بد است مال نفس خودمان است. نفس هم خرابکاری کرد. فهمیدیم که نفسمان خرابکار است. کاری از او بر نمیآید. اگر از نفسمان کار بد سر نمیزد از کجا او را میشناختیم.
کتاب طوبای محبّت جلد دوم – ص 164
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی
انتهای پیام/