به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسینم «پویا» گاهی نوع مواجهه ما با ایام مبارکی مانند عرفه با آن چیزی که قرآن و عترت(ع) معرفی کردهاند ممکن است تفاوت زیادی داشته باشد، به این صورت که خود را مقید به اعمالی کنیم و از اصل باز بمانیم.
به عنوان مثال در ایام محرم و شهادت امام حسین(ع) تنها به بُعد عزاداری آن توجه میکنیم، اما از جنبه معرفتی و هدایتیِ آن غافل میشویم، این در حالی است که در احادیث فرمودهاند «إنَّ الحُسَینَ مِصباحُ الهُدی وسَفینَةُ النَّجاةِ». طبق این حدیث باید پرسید واقعاً چه مقدار از توان جامعه شیعه در راستای بهره از نور هدایتی اباعبدالله(ع) و سوار شدن بر کشتی نجات ایشان صرف شده است و چه مقدار به عزاداری؟
اما در ماجرای عرفه با توجه به سیره رفتاری و کلامی اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در مییابیم بیشتر از آنکه رویکرد مناجاتی داشته باشند، شیعیان را به موضوعی مانند معرفی جایگاه عترت(ع) و لزوم شناخت این بزرگواران دعوت کردهاند و اگر مناجاتی هم صورت میگرفت، در همین راستا بود. بنابراین میتوان عرفه را فرصتی جهت معرفت به عترت(ع) و در این زمان نیز معرفت به امامت امام زمان(عج) دانست و با خود محاسبه کنیم که از عرفه گذشته تاکنون چه مقدار معرفت ما نسبت به امام حیَمان بیشتر شده است، زیرا این معرفت همان چیزی است که در احادیث فرمودهاند: «هر کس بمیرد و به امام زمانش معرفت نداشته باشد، با مرگ جاهلیت از دنیا رفته است؛ مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیْتَةً جاهِلِیَّةً».
در این راستا یکی از اصحاب امام صادق(ع) گفت: «در روز عرفه دیدم که امام صادق علیهالسلام در «موقف» با صداى بلند مىفرمود: اى مردم، رسول خدا، امام بود و بعد از آن على بن ابى طالب، سپس حسن، سپس حسین، سپس على بن حسین، سپس محمد بن على، پس از من بپرسید». (اصول کافی ج 4 ص 466) طبق این روایت، امام(ع) از فرصت عرفات جهت معرفی عترت(ع) بهره بردند.
بنابراین با توجه به اینکه اسم عرفه به معنای شناختن است و هیچ شناختی فراتر از معرفت به پروردگار و امام(ع) نیست، باید بیشتر از آنکه توجهات تنها به سوی مناجات جلب شود، به سوی کسب معرفت جلب شود و در واقع میتوان از مناجات عرفه در همین راستا استفاده کرد که در ادامه به برخی مفاهیم مناجات عرفه و ارتباطش با معرفت امام اشاره خواهیم کرد.
ادامه دارد ....
انتهایپیام/