خبرگزاری تسنیم / علی رمضانپور
«مهمان» و «میزبانی» از عهد کهن برای "ایرانیجماعت" یک اصل پذیرایی شیرین بوده است، حتی برای این رسم فرهنگی دیرینه، آداب گستردهای نیز به یادگار مانده است که کانون آن در طبخ غذا و گرامی داشتن مهمان است، بهطوری که صائب تبریزی نیز میسراید «رزق ما با پای مهمان میرسد از خوان غیب ــ میزبان ما است هرکس میشود مهمان ما».
بهانه این سیاهمشق، فرارسیدن روز جهانی گردشگری است که هرساله روز 27 سپتامبر گرامی داشته میشود که امسال نیز برابر شده است با 6 مهر در کشور ما؛ کشوری که بزرگان معتقدند «کشور موزه» است، ولی با کمبودهای فراوان در عرصه گردشگری! بعید است یک توریست به ایران بیاید و گلایهای از سرویسهای بهداشتی نکند، ضعف حمل و نقل، کمبود هتلهای توریستی و نبود کارتهای اعتباری بین المللی را نیز باید به این تلخیها اضافه کرد، اما همه این تلخیها با «ادب» «مهماننوازی» ایرانی شیرین میشود.
«ایران» که به دهمین کشور گردشگری دنیا معروف است، متأسفانه از آن بهعنوان هشتادمین کشور جذب گردشگر دنیا نیز یاد میکنند، ولی با وجود این، گردشگری که به ایران میآید حاضر است تمام سختیها و کمبودهای سفر به سرزمین پارس را با یک مهماننوازی ایرانی «تاخت» زند، نمک این مهماننوازی هم تعارف ایرانیجماعت است، تعارفی که وقتی شور میشود گردشگر خارجی را به تُندی میاندازد.
در بسیاری از کشورهای دنیا سردی، رفتار خشک و بیروح و زندگی ماشینی را میتوان بهوضوح دید، مثلاً امکان ندارد در فرانسه کسی دوستی را به خانهاش دعوت کند، و همه قرارها در کافهها صورت میپذیرد، ولی در ایران در دورترین روستاها خونگرمی و مهماننوازی مردمان زبانزد همگان است، بهطوری که "هانری آلمانی" در رابطه با فرهنگ مهماننوازی ایرانیان مینویسد: «ایرانیان بر این باورند که اگر بر مهمان بیش از ارزش وی ارج ننهی گویی به او توهین کردهای». حال ایران و ایرانی میتواند با این ادب «مهماننوازی» میانبری در جهان گردشگری زند.
و چه زیباست «بِرند ایرانی» با فرهنگ «مهماننوازی»؛ «ایرانی» که غذا را زودتر برای مهمان آماده میکند، «ایرانی» که پس از استقبال از مهمان و روبهرو شدن با وی به خوشرویی با وی جایی مناسب برای نشستن، استراحت و خواب برایش فراهم میسازد؛ دربارهٔ مطلبی که مهمان دوست دارد صحبت میکند، قبل از مهمان نمیخوابد، در حضور آنها از کمبودها و مشکلات زندگی نمینالد، چنانچه صحبتهای مهمان باب میلش نبود خود را ناراحت نشان نمیدهد و در حضور او به خانواده خود خشم نمیگیرد؛ آدابی که ایرانیان را در مهماننوازی شهره جهان کرده است.
پس بیاییم این «مهماننوازی» ایرانی را با چاشنی دانش گردشگری روز دنیا بیامیزیم، تا هم ایرانی از این فرهنگ شیرین بهره و توشهای کسب کند و هم توریست خارجی مهماننوازی ایرانی را با چاشنی شور تعارف ایرانی در نیامیزد و تُندی و تلخی سفر به سرزمین کلامی «بندهنوازی» «قدمرنجه» و «قدم روی چشم» را توتیای چشم خود کند.
انتهای پیام/*