به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرگزاری تسنیم «پویا» کاروان امام حسین (علیهالسلام) در مسیر حرکت خود به منزلگاه «عذیب الهجانات» رسیدند، که تقریباً آخرین منزلگاه قبل از ورود به کربلا(دوم ماه محرم) بود. در این هنگام نامهاى از طرف ابن زیاد به حر رسید، او در این نامه، حر را در مورد ملایمت با حسین سرزنش کرده بود و فرمان داده بود که عرصه را بر حسین علیهالسلام تنگ کن. اما حر که تحت تأثیر صحنههای غبارآلود ماجرای کربلا قرار گرفته بود، به اجبار جلوی کاروانیان را میگرفت، در حالی که از این کار کراهت داشت و این را به راحتی میتوان از برخی جملات جناب حر متوجه شد.
در این منزلگاه امام حسین علیهالسلام برخاست و خطبهای خواند. حضرت بعد از حمد خداوند و ذکر و یاد رسول گرامی اسلام(ص) فرمود: «إِنَّهُ قَدْ نَزَلَ بِنَا مِنَ الْأَمْرِ مَا قَدْ تَرَوْنَ وَ إِنَّ الدُّنْیَا قَدْ تَغَیَّرَتْ وَ تَنَکَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا وَ اسْتَمَرَّتْ حِذَاءً وَ لَمْ تَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ کَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِیسُ عَیْشٍ کَالْمَرْعَى الْوَبِیلِ أَ لَا تَرَوْنَ إِلَى الْحَقِّ لَا یُعْمَلُ بِهِ وَ إِلَى الْبَاطِلِ لَا یُتَنَاهَى عَنْهُ لِیَرْغَبِ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِ رَبِّهِ مُحِقّاً فَإِنِّی لَا أَرَى الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَما؛ همانا آنچه را بر ما وارد شده است شما مشاهده مىکنید، دنیا تغییر چهره داده و ناشناخته و نیکویی از آن رویگردان شده است و این روند با سرعت ادامه دارد و چیزى از آن جز تهماندهاى همانند تهمانده آب در میان ظرف و جز یک زندگى پست مانند چراگاه بد (مانند شورهزار) نمانده است. آیا نمىنگرید که به حق عمل نمیشود و از باطل جلوگیرى نمىشود؟ با این وضع مؤمن باید به لقاى پروردگارش (شهادت) اشتیاق یابد، همانا من مرگ را جز سعادت، و زندگى با ستمگران را جز ملامت و ناراحتى نمىنگرم».
این خطبه مشتمل بر فرازهای بسیار تأمل برانگیز است که حاکی از شرایط سخت فتنهگون آن دوران است، به این صورت که فرمودند نیکی (معروف) از دنیا پشت کرده است و چیزی از (ارزشهای) آن جز اندکی باقی نمانده است و در بیان علت این امر به دو مورد اشاره فرمودند: 1ـ آیا نمیبینید به حق عمل نمیشود؛ الْحَقِّ لَا یُعْمَلُ» 2ـ «و از باطل جلوگیری نمیشود؛ وَ إِلَى الْبَاطِلِ لَا یُتَنَاهَى». بر اساس این مواردی که امام حسین (علیهالسلام) در علت دگرگون شدن ارزشهای دنیایی مطرح فرمودند، باید دید جامعه ما در این دوران چه مقدار به این دو مسأله مبتلا است. بنابراین هرگاه به حق عمل نشود، یعنی هر چیزی در جایگاه خود قرار نگیرد و از طرفی از باطل جلوگیری نشود، جامعه از جهت ارزشهای معنوی و اخلاقی افول خواهد کرد و زمینهساز فتنههای بسیار عظیمی خواهد شد تا جایی که فرزند برترین خلایق را بسوی قتلگاه میکشند.
اما امام حسین (علیهالسلام) در ادامه فرمودند اگر فرد مؤمن در چنین شرایطی ـ روزگاری که به حق عمل نمیشود و از باطل جلوگیری نمیشود ـ قرار گرفت، لِیَرْغَبِ الْمُؤْمِنُ فِی لِقَاءِ رَبِّهِ مُحِقّاً؛ با این وضع مؤمن باید به لقاى خدایش (شهادت) اشتیاق یابد. یعنی هر اندازه فتنهها شدیدتر میشود، عکسالعمل فرد مؤمن فارغ از فضاهای منفی باید اشتیاق داشتن به دیدار پروردگار باشد و با تمام وجود به سوی خداوند بازگردد، زیرا مؤمن در چنین شرایطی خداوند متعال را تنها پناهگاه عالم میداند. چقدر زیباست که امام حسین (علیهالسلام) هنگام حرکتشان از کوفه ضمن خطبهای برنامه خود را همین گونه مطرح کردند، یعنی فرمودند: «مَنْ کَانَ فِینَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ و مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا؛ هر کسی میخواهد در راه ما بذل جان کند و در لقای خداوند وطن گزیند، با ما سفر کند».
امام حسین علیهالسلام در ادامه زودتر از همگان این اشتیاق را نشان دادند و فرمودند: «فَإِنِّی لَا أَرَى الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَما؛ من مرگ را جز سعادت و زندگى با ستمگران را جز ملامت و ناراحتى نمىنگرم». بنابراین میتوان گفت یکی از اهداف عظیم امام حسین علیهالسلام رسیدن به لقای پروردگار بود که این موضوع را در منازل بین راه به انواع مختلف بیان میفرمودند و خود را مشتاق دیدار و ملاقات پیامبر اکرم(ص) و دیگر اهل بیت(ع) و در آن زمان مرگ و شهادت را پلی برای این دیدار معرفی میکردند.
انتهایپیام/