عزاداری وسیله است نه محصول

باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» ـ سعید شیری: ایام عزای امام حسین (علیه‌السلام) اندوهناک‎ترین روز در بین ایام سال است که حقیقتاً دلها را محزون و اشکها را جاری می‎کند. در این بین آن کسی که از روی معرفت بر امام حسین (علیه‌السلام) اشک بریزد با آن کس که از روی محبت اشک می‎ریزد تفاوت چشمگیری دارد، زیرا از آنجا که دنیا میدان مسابقه است، خداوند متعال ثمرات متفاوتی برای هردو قائل شده است. هرچند که محصول هر دو بسیار گرانقدر است و خداوند متعال ثواب زیادی به هر دو عطا می‎کند. در احادیث زیادی به برخی از ثمرات اشک بر امام حسین(ع) اشاره شده است.

اشک و عزاداری ابزار است نه محصول
اما باید دانست که اشک، محصول نیست بلکه ابزار است، ابزاری که خداوند متعال به واسطه آن شیعیان را تزکیه می‌کند و زمینه سرعت بخشیدن در میدان مسابقه دنیا را فراهم می‌کند. زیرا از آنجا که ماجرای شهادت امام حسین (علیه‌السلام) با عظمت است، بنابراین محصول عزاداری آن باید در خور امام عالم و آدم باشد و اشک صرفاً نمی‎تواند محصول باشد مگر اینکه بگوییم ابزاری برای دست یافتن به محصولی بزرگ است.

بنابراین برای مؤمنی که حس می‌کند در جبهه دنیاست و دنیا را از وجهی جبهه تقابل حق و باطل می‎داند، ماجرای شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و عزای بر ایشان را فرصتی برای رشد و ارتقای بیشتر در جبهه حق می‎داند تا بتواند با ثمراتی که خداوند در عزای اباعبدالله الحسین(ع) قرار داده است، در مقابل دشمنان اسلام که در اوج آنها شیاطین قرار دارند، ایستادگی کند. حال از این منظر بررسی احادیثی که ثمراتی در قبال عزا و اشک بر امام حسین (علیه‌السلام) در نظر گرفته‎اند، بسیار جای تأمل دارد.

محصول عزاداری قیام برای برپایی ظهور امام زمان(عج) است
پس این سؤال مطرح است که محصول عزاداری و اشک بر امام حسین (علیه‌السلام) چه مسأله‎ای باید باشد که در خور امام و مربی عالم و آدم باشد؟ بعد اینکه جامعه شیعه تا چه حد نسبت به این موضوع تفکر کرده است و فرهنگش تا چه حد از این محصول دور مانده است؟ می‎توان گفت محصول عزاداری و اشک بر امام حسین (علیه‌السلام) باید حرکت و قیام به سوی حق و یا به عبارتی حرکت و قیام برای برپایی ظهور امام زمان (عج) باشد که یکی از مقدمات آن نابودی بدان و بدی‎ها و انتقام‎گیری از دشمنان خداوند متعال است. جامعه‎‌ای که این تفکر در آن ریشه بدواند، خود به خود خیلی از معضلات فرهنگی و اجتماعی آن برطرف می‎شود و برعکس اگر نتیجه عزاداری‎ها نشستن و عدم تحرک  و عدم قیام به حق و عدم حس انتقام‎گیری از قاتلان امام حسین(ع) باشد، فایده‎ای مقطعی دارد و ثمره‎اش در حدی نخواهد بود که جامعه را به سمت جلو حرکت دهد.

اگر اکنون می‎بینیم برخی هیئتهای مذهبی و برخی مداحان به مسائل انحرافی دچار می‎شوند، علتش این است که اوج محصول عزاداری را اشک می‎بینند، بنابراین هرآنچه که آنها را در این مسیر کمک کند به کار می‎گیرند و از سوی دیگر هر آنچه که باعث خلل در عزاداری و اشک آنها بر عزای امام حسین (علیه‌السلام) شود، جبهه‎گیری می‌کنند. اما اگر اشک را محصول عزاداری ندانند بلکه ابزاری برای رسیدن به محصولی در خور شخصیت امام حسین (علیه‌السلام) یعنی برپایی ظهور دانسته شود، نوع رفتاری که در این محافل مذهبی می‌شود متفاوت خواهد بود و هیئتها موکبی برای نیروسازی و کادرسازی برای زمینه‎سازی ظهور امام زمان (عجل ‌الله تعالی فرجه) می‎شوند. بنابراین بر مسئولین امر لازم است که نسبت به برنامه‎ریزی برای رسیدن به این منظور اقدامات لازم را انجام دهند.

حس قیام و حرکت در زیارت عاشورا نهفته است
ما این حقیقت را در دو فراز از زیارت عاشورا می‎بینیم، اما با وجود اینکه این زیارت پربرکت را بسیار می‎خوانیم، به درس نهفته در آن توجه نمی‎کنیم. در یکی از فرازها خطاب با امام حسین (علیه‌السلام) می‎خوانیم: «فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکْرَمَ مَقَامَکَ وَ أَکْرَمَنِی (بِکَ) أَنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِکَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ؛ از خداوندی که مقامت را گرامی داشت و مرا به واسطه تو گرامی داشت، درخواست می‌کنم خونخواهی تو همراه با امام نصرت شده از اهل‌بیت پیامبر اکرم(ص) را روزی‎ام کند». بنابراین در این فراز نکته‎ قابل توجه، حس قیام و حرکت در عبارت «طلب ثارک» برای انتقام از دشمنان عترت(ع) و قاتلان امام حسین (علیه‌السلام) همراه با امام زمان (عجل ‌الله تعالی فرجه) است نه حس قعود و نشستن.

عزاداری و اشک باید همراه با انتقام‎گیری و قیام به حق باشد
همچنین در دیگر فراز این زیارت‎نامه می‎خوانیم «وَ أَسْأَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنِی الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ‏ وَ أَنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِی (ثَارَکُمْ) مَعَ إِمَامٍ هُدًى (مَهْدِیٍّ) ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْکُمْ؛ از خداوند درخواست می‌کنم که مرا به مقام محمود برای شما نزد خداوند متعال برساند و اینکه برایم خون خواهی‎ام را به همراه امام هدایت‎گر آشکار و گویاى به حق از خاندان شما روزی کند»‏. بنابراین در فرازهای مربوط به زیارت عاشورا ملاحظه می‌کنیم که خداوند مدام می‌خواهد حس قیام و حرکت به سوی حق در کنار اشک و عزاداری را القاء کند. در واقع حس ما از وجهی باید مانند کسی باشد که دشمن یکی از اعضای خانواده او را شهید کرده باشد و آن شخص ضمن اینکه اشک می‎ریزد، مدام سراغ انتقام‎گیری از قاتلان آن عضو خانواده است. در مسأله مربوط به امام حسین (علیه‌السلام) همچنان که بر مصیبت حضرت اشک می‎ریزیم، باید حس انتقام‎گیری از دشمنان امام حسین(ع) در ما پررنگ باشد و در همین راستا زمینه را برای رفتن به سوی حق که همان حکومت اهل بیت عصمت و طهارت(ع) در آخرالزمان است فراهم کنیم.

فرهنگ حاکم بر اهل‎بیت(ع) انتقام و قیام برای برپایی حق
از این منظر اگر به مناجاتهای صادره از امامان معصوم(ع) نگاه کنیم، ملاحظه می‌کنیم فرهنگ حاکم بر این بزرگواران حس انتقام‎گیری و قیام برای برپایی حق و القای همین حس به مؤمنین است. در دعای ندبه نیز امام صادق(ع)  همین رفتار را دارند، در جایی که می‌فرمایند «أَیْنَ الطَّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ؛ کجاست کسی که خون مقتول کربلا را مطالبه می‌کند؟». بر این اساس جستجو، تفحص و قیام برای انتقام از قاتلان اهل بیت(ع) رفتاری است که مقدمه فراهم کردن زمینه ظهور امام زمان (عجل ‌الله تعالی فرجه) است.

انتهای‏‎پیام/