سیاست، راننده اتوبوس فرهنگ و اقتصاد است

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» اسماعیل امینی با حضور در غرفه تسنیم منزه طلبی را در فرهنگ و هنر بیهوده خواند و گفت: در حوزه‌ای مثل ادبیات که یک موضوع بنیادین است. جشنواره مقدمه‌ وشروعی است برای یک تفکر جدید. متاسفانه کسانی که بنا دارند کار فرهنگی انجام دهند فقط محدود به یک جشنواره فعالیت می کنند. جشنواره باید شروعی باشد برای این‌که همگان متوجه شوند، از فرهنگ و هنر می‌توان برای فرهنگ سازی استفاده کرد. این روش مارا موفق می‌کند وگرنه اگر مقطعی باشد، هرچند جالب توجه است اما استمرار ندارد. ما ناگزیریم برای اینکه وضعیت زندگی و اقتصادمان با حوزه های مختلف ارتباط برقرار کنیم . درحال حاضر به قول معروف «هرکس ساز خود را می‌زند». مثلاً کسی که شاعر، نویسنده و یا طنز نویس است؛ فکر می‌کند اگر وارد اقتصاد شود کسر شأن است. یا از طرف دیگر کسی که کار اقتصاد می‌کند فکر می‌کند ادبیات، فرهنگ و هنر برای نخبگان است و باید در فضای خاص خود بررسی شود ویا حتی کسی که کار دینی می‌کند در ذهن خود دارد که اگر من کار دینی می‌کنم پس چگونه می‌توانم به اقتصاد ربط داشته باشم؟!

وی افزود: ما ناگزیریم که میان این حوزه‌ها ارتباط برقرار کنیم. این گونه جشنواره‌ها اگر آغازگر این تفکر باشد بسیار عالی است.الان یک مسئله بزرگی که داریم این است دانشگاه‌ها با ابزار کار ارتباط ندارند. اصلاً دانشگاهیان فکر می‌کنند اگر با بازار کار ارتباط داشته باشند سطح و شأن علمیش پایین می‌آید. در حالی که در تمام دنیا کار دانشگاه همین است که با ابزار کار ارتباط دارد و کمک می‌کند به بهتر زندگی کردن مردم، به بهتر شدن اقتصاد، به بهبود وضعیت محیط زیست. متاسفانه امروز به اینگونه نیست. دانشگاه ما انتزاعی کار می‌کند و با بازار کار در ارتباط نیست.

اسماعیل امینی مطرح کرد: این تفکر بیهوده‌ای است که فکر می کنند اگر کسی کار فرهنگی و هنری می‌کند نباید درباره پول و اقتصاد صحبت کند چون اتفاقآ این ظاهر سازی، موجب می‌شود که در باطن اتفاقاتی رخ دهد که اصلاً خوشایند نیست.

وی افزود: هیچ عیبی ندارد که کسی که کار فرهنگی، هنری وعلمی می‌کند در حوزه مسائل اقتصادی، بازارکار و تولید نظرات،آثار و پیشنهاداتش را ارائه کند. به نظر من یکی از کارهای مطلوب در این زمینه این است که بخشی از مجامع ادبی را در مراکز اقتصادی تشکیل دهیم.

امینی تصریح کرد: یک مرکز اقتصادی در گذشته این پیشنهاد را داد اما همه شاعران و ... امتنا کردند. یک کارخانه خودروسازی گفته بود بیایید اینجا کانون ادبی داشته باشید. پاسخ این بود که «نه! آبرویمان می‌رود.» نگفته بود که بیایید در مورد خودروی من شعر بگید، گفته‌ بود جلسه را به کارخانه بیاورید تا کارکنان ما هم استفاده کنند.

این استاد ادبیات تاکید کرد: بخش کوچک رهاوردهای هنری انتزاعی است. بخش اصلی آن برای تغییر زندگی است اما این  بخشش مغفول واقع شده است. به جز سیاست که در ایران جدی گرفته شده و در هیچ کشور دیگری اینقدر مهم نیست. ارتباطی وجود ندارد. آنهم جای اینکه سیاست در خدمت دیگر بخش‌ها باشد؛ فرهنگ و اقتصاد در خدمت سیاست هستند.

وی افزود: سیاست مانند راننده است که این اتوبوس را می‌برد. در این اتوبوس استاد دانشگاه است،رئیس کارخانه هست، شاعر هست و... او هم راننده است. اما متاسفانه امروزه برعکس است.

امینی با پیشنهاد تثبیت کردن جنبه‌های کاربردی شعر،فرهنگ و هنر و تاثیر آن بر این تنزه طلبی بیهوده گفت: البته در برخی از حوزه‌های هنری مثل فیلم یا موسیقی این برطرف شده است اما در حوزه‌های هنرهای ملی این مشکل را داریم.

وی افزود: از ابتدا گفته‌اند هنرمندباید اصیل و بی اعتنا به دنیا باشد. این به معنی آن است که اسیر دنیا نباشد؛ نه اینکه به دنیا توجه نکند.

انتهای پیام/