به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، پس از اجرایی شدن برجام، برخی خودروسازان اروپایی برای دستیابی به بازار بسیار مستعد ایران وارد کشور شدند و پس از انجام مذاکراتی موفق به عقد قراردادهایی با خودروسازان کشورمان شدند، اما این قراردادها، گرچه در ظاهر میتواند عاملی در انتقال تکنولوژی به خودروسازان و از همه مهمتر قطعهسازان کشورمان باشد، اما لازم است در بخشهایی از این قراردادها با ریزبینی بالا، منافع اقتصادی و انتقال تکنولوژی را به داخل کشورمان تضمین کنیم.
اینکه هنگام امضای قرارداد بگوییم، این تفاهمنامه برای انتقال فناوری منعقد شده، بسیار خوشایند است، اما نکته اصلی، اجرایی و عملی شدن آن است که باید برای رسیدن به این مهم نکاتی را درنظر داشته باشیم، چون این شرکتها علاقهای به از دست دادن سهم بازارشان در خارج از مرزهای خود نداشته و به نوعی نمیخواهند برای خود رقیبی ایجاد کنند. به همین دلیل در قراردادهای جدید لازم است موارد زیر را در نظر داشته باشیم:
1ـ گنجاندن تبصرهها و مواد الزامآور برای انتقال تکنولوژی روز: در بسیاری از قراردادهای تجاری و همکاریهای صنعتی اینکه تعدادی نقشه یا حتی برخی تجهیزات به طرف مقابل ارائه شود، به معنای انتقال تکنولوژی نخواهد بود، چون طراحی و چگونگی استفاده از مواد اولیه برای رسیدن به کیفیت مطلوب از اهمیت بالاتری برخوردار است.
2ـ مشارکت شرکت خارجی با تولیدکننده داخلی: در این نوع قراردادها برای دستیابی به نتیجه مطلوب لازم است مسئولان به گونهای عمل کنند که شرکتهای خارجی ملزم به مشارکت یا آموزش تولیدکنندگان قطعه ایران شوند، نه اینکه فقط روی کاغذ تضمین بدهند.
3ـ استفاده از تبصرههایی که باعث تولید قطعات بهروز باشد: این تبصرهها به نوعی میتواند باعث ورود تولیدات ایرانی در زنجیره توزیعی شرکتهای یاد شده شود تا جایی که ورود محصولات ایرانی به بازارهای بینالمللی، امتیاز جهانی شدن را به قطعهسازان کشورمان هدیه کند.
رئیس شورای رقابت
انتهای پیام/