باشگاه خبرگزاری تسنیم «پویا» - احسان زیورعالم
روز گذشته در تالار مشاهیر تئاتر شهر دومین دوره نمایشنامهخوانی آثار برگزیده جشنواره تئاتر فجر به دبیری میلاد اکبرنژاد با حضور علی مرادخانی، معاون امور هنری وزارت ارشاد، مهدی شفیعی، مدیر اداره کل هنرهای نمایش، سعید اسدی، دبیر جشنواره فجر و جمع قابلتوجهی از تئاتردوستان برگزار شد.
منهای خوانش دو اثر نمایشی از پیام لاریان و نوید ایزدیار و البته نقد و بررسی آنها توسط رفیق نصرتی و امین عظیمی در این بخش، صحبتهای مسئولان فرهنگی نیز قابل تأمل و توجه بود.
میلاد اکبرنژاد در کلامی کوتاه و موجز خواهان برگزاری این بخش از جشنواره خارج از شهر تهران شد؛ چرا که چنین رویکردی را دلیلی بر ارتقا و اهمیت تئاتر میداند.
سعید اسدی نیز در کلامی کوتاه خواهان حمایت از این بخش شد و بر حضور پررنگ نسل جوان در این بخش تأکید کرد. آقای اسدی پروسه داوری را در دو مرحله طویل مدت گزارش داد و این چنین مراسمی را اتفاقی خجسته برشمرد. دبیر جشنواره 35 ابراز امیدواری کرد چنین برنامهای نویدبخش جشنوارهای پرنشاط و دوستداشتنی شود.
اما سخنران اصلی این مراسم نه چندان عظیم و نسبتاً خودمانی علی مرادخانی بود. او گفتار خود را با این عبارت شروع کرد که «مطالبات در تئاتر زیاد است». این گفته با عباراتی چون گستره تئاتر نیازمند ابتکار است و اینکه در سال گذشته امکان خوبی برای معرفی تئاتر ایران به وجود آمده، ادامه یافت. آقای مرادخانی این مسائل را با وجود پتانسیل پنهان در تئاتر ایران گره زد.
معاون امور هنری بدون ذکر نام از اثری خاص ابراز کرد برخی کارهای تأثیرگذار به نحوی بوده که آدم حیفش میآمد که چقدر زود تمام شدند.
علی مرادخانی همچنین نقبی به شکل برگزاری جشنواره زد و بدون اشاره به این موضوع گفت توجهمان بیشتر به کارهای پخته شده است تا تجربههای آتی.
او گفت دولت برای تئاتر اهمیت قائل است و امیدوار است در پیگیریها نیز شاهد این مسئله باشد.
مرادخانی در انتهای صحبتهایش به تماشاخانههای خصوصی اشاره کرد که تا حدودی مشکل زیرساختی تئاتر را برطرف کرده است؛ اما او نگفت دستگاه متبوعش چه مسیری برای تسریع امور و یا برطرف کردن مشکلات زیرساختی انجام داده است؛ چرا که اگر موضوع تماشاخانه خصوصی به عنوان یک راهکار مدنظر قرار دهیم، طرح مسئله آن به دوران پیشامرادخانی بازمیگردد. آقای مرادخانی در این جلسه جوابی به درخواست میلاد اکبرنژاد پاسخی نداد که برخلاف تصورش «مطالبه زیادی» نبود. او چیزی درباره عملکردش درباره جشنواره فجر نگفت . به نظر میرسید نقش چندانی در این پروسه ندارد. البته استقلال جشنواره و ابتکار عملش در دست جامعه تئاتری، اتفاقی مبارک است؛ اما حرفهای آقای مرادخانی کمی مبهم است.
او در صحبتهایش به تعداد بالای نمایشها در تهران اشاره کرد که طبق جدول اعلامی سایت ایران تئاتر هم اکنون 84 عنوان میباشد. البته جدول برای ماه آبان بسته شده است و در آن نمایشهایی وجود دارد که آغازشان منوط به پایان یافتن نمایشی دیگر است و در آن خبری از نمایشهای «تئاتر آزاد» نیست. حال با چنین پیچشی او نبود کدام اثر حیفش آمده است؟ شاید منظور آقای مرادخانی اثر شاخص استرومایر باشد، شاید. امید است که نگاهشان به چیزی شبیه تئاتر فکاهی نباشد که چندی پیش در نشست سران مدیران تئاتری غرب آسیا و شمال آفریقا بیان کردند؛ چرا که آدم را یاد تئاتر آزاد میاندازد که توسعه آن در حال حاضر میتواند عمق یک فاجعه فرهنگی در کشور باشد. علت آن هم پیشتر توسط نگارنده در یادداشتهای متعدد آمده است. البته ناگفته پیداست که تئاتر آزاد عرصه خوبی برای مفاهیمی چون «اقتصاد هنر» است. مردم برای دیدن کمعمقترین آثار نمایشی بیشترین پول را پرداخت خواهند کرد.
در نتیجه زیرساختی در یک سال و نیم «سال تئاتر» ایجاد نشده است. حتی سالنهای شهرداری نیز افتتاح نشدند؛ اگر بتوانیم وجودشان را پای آقای مرادخانی بگذاریم که نمیتوانیم - چون کلنگش در دوران پسامرادخانی زده شده است. آقای مرادخانی از پیگیری سخن میگوید؛ اما کارنامه او نشان میدهد پیگیری حراجی تهران در درجه اولی قرار دارد؛ چون به «اقتصاد هنر» نزدیکتر است و البته موسیقی که همه چیز فرهنگ کشور این روزها بدان معطوف شده است. در نهایت آقای مرادخانی نگفت این مطالبات زیاد در تئاتر چه هستند.
انتهای پیام/