به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، گزارش سال گذشته خبرگزاری تسنیم از مشکلات برخی دانشآموزان سیستانی در نزدیکی مرز افغانستان که عمده آنها جدای از نداشتن مدرسه و امکان تحصیل، از داشتن شناسنامه هم محروم هستند، این روزها دوباره در برخی رسانهها و شبکههای اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است.
عزیز، دانشآموزی است که در این ویدئو مشکلات خود و دوستانش برای تحصیل را روایت میکند و از کودکان بااستعدادی حرف میزند که بهخاطر نداشتن شناسنامه و مدرسه، از تحصیل محروم هستند.
عزیز میگفت: به زاهدان هم نامه زدهام اما 8 ماه است که برای من جوابی نیامده است. مجبوریم صدایمان را بلند کنیم و بگوییم "آقا، ما شناسنامه نداریم، چهکار کنیم؟ نه یارانه میتونیم بگیریم، نه میدانم فردای من و آیندهام چه میشه؟ آمدیم و فردا گفتن از مدرسه برو بیرون، من چه کنم؟ نمیدانم این درسی که الآن میخونم فردا قراره چهکاره بشم؟ من باید شناسنامه داشته باشم تا بدونم فردا میخوام چهکاره شوم. من که درس میخونم اگر فردا نتونم برای کشورم کاری کنم، چه فایدهای داره؟ بدون شناسنامه چهکار میتونم برای کشورم بکنم؟ کجای کشورم را میتونم آباد کنم؟
کمیته امداد هم هیچ کمکی نکرده؛ میگن "خودتون و پدرتون شناسنامه ندارید، فقط مادرتون شناسنامه داره که باز هم کاری نمیشه کرد. پدرم عمل کرده و خرج آن هم هست. نمیدانم چه کنم؟ مدرسه را رها کنم قطعاً ضرر میکنم. کسی را هم ندارم به من خرجی بده.
وقتی خواست جواب این سؤال را بدهد که چند نفر دیگر مانند او این مشکل را دارند، ابتدا تصمیم گرفت با انگشت کسانی را که مشکل دارند، نشان دهد اما وقتی فهمید فقط دو نفر چنین مشکلی ندارند، گفت: غیر از این دو نفر همه همین وضع را دارن... شناسنامه ندارن و با مشکل درس خواندن روبهرو هستند، چیزی ندارند و یارانه هم نمیگیرند.
بعد کودکی را نشان داد و گفت: استعداد عجیبی دارد اما او هم شناسنامه ندارد؛ فقط یک معلم برای ثواب و کار خیر به آنها درس میده.
از مدرسهای گفت که در 12 کیلومتری روستایشان قرار دارد و هر روز باید برای رسیدن به آن، 12 کیلومتر را در گرما و سرما بدود و بعد از اتمام کلاس دوباره به خانه برگردد.
میگفت: این مسیر را هر روز میدوم و اگر واقعاً بدوم حدود 2 ساعت طول میکشد تا به مدرسه برسم. این داستان مدرسه رفتن ما در سرما و گرماست. یک سرویس مدرسه به ما نمیدهند. خودتان یه نگاه بندازید ببینید چقدر کودک اینجاست، وضع همه همینه.
با وجود این، یک سال دیگر هم گذشت و عزیز همچنان پای پیاده به مدرسه میرود؛ پدرش هنوز بیمار و زمینگیر و یکی از تفاوتهایی که نسبت به سال گذشته دارد این است که کارش را از دست داده است.
تماس که برقرار شد، اولین جملهاش بعد از سلام و احوالپرسی این بود که «شما هم هنوز نتوانستید برای ما کاری کنید؟» بعد ادامه داد: هنوز با همان وضعیت به همان مدرسه میروم. هیچ جوابی به درخواستهای ما برای صدور شناسنامه ندادهاند. آموزشوپرورش گفته بود نمیتوانیم فقط برای یک نفر سرویس تهیه کنیم، اما توجهی به بقیه دانشآموزان کوچکتر از من که سال آینده یا سالهای آینده قرار است در مقطع راهنمایی تحصیل کنند و مجبور میشوند مثل من این مسیر را در گرما و سرما و تاریکی هوا بدوند نمیکنند؛ آیا دختران هم میتوانند این مسیر را بدوند؟ خانوادهها اجازه نمیدهند.
عزیز به بیشتر شدن مشکلاتش در پی بیکار شدن اشاره کرد و گفت: سال قبل هرکاری توانستم انجام دادم تا پولی در بیاورم؛ الان دیگر کار پیدا نمیشود. پدرم هم همچنان بیمار و زمینگیر است.شاید مجبور شوم قید درس خواندن را بزنم.
در روزهای اخیر و با انتشار مجدد فیلم گفتوگوی تسنیم با عزیز، افراد زیادی برای کمک مالی به این کودکان و حتی ساخت مدرسه برای آنها اعلام آمادگی کردهاند اما نباید فراموش کرد که مشکل اصلی آنها نداشتن شناسنامه و بهنوعی «بیهویتی» است؛ مشکلی که هیچ خیّری نمیتواند آن را حل کند مگر مسئولانی که خود را به خواب زدهاند.
بادامچی نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی ضمن اینکه قول پیگیری حل این مشکل کودکان سیستانی را داده، به گفتوگو با نمایندگان استان سیستان و بلوچستان اشاره میکند که به او گفتهاند تعداد افرادی مثل عزیز که محروم از شناسنامه هستند بسیار است؛ جای تعجب است که چه نمایندگان قبلی این استان در مجلس شورای اسلامی که عضو کمیسیونهای کلیدی مجلس مانند بهداشت و درمان، اجتماعی، امنیت ملی، و اقتصادی بودند و مستقیم و غیرمستقیم با این مشکل چگونه ارتباط داشتند و نمایندگان فعلی، هیچ اقدامی برای رفع این مشکل نکردهاند.
انتهای پیام/*