فایده «فتنه» از نظر امام رضا(ع)/ اهل ایمان مراقب باشند
آیه دوم سوره مبارکه «عنکبوت» به سنتی مهم از سنن الهی اشاره دارد و آن دچار شدن مؤمنان به «فتنه» است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا» خداوند در دومین آیه سوره مبارکه «عنکبوت» میفرماید: «أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ ﴿2﴾ آیا مردم گمان کردند به حال خود رها میشوند و آزمایش نخواهند شد؟!»
این آیه شریفه بیان میدارد که انسانها پس از اظهار ایمان به خداوند یگانه قطعا آزموده خواهند شد؛ و صرف بیان ایمان نه تنها نباید سبب غرور و خودفریبی ما بشود بلکه باید بدانیم که پس از آن باید در انتظار دچار شدن به آزمونها و سختیهایی باشیم که سبب خلوص ایمان ما میشود.
آنگونه که راغب در مفردات خود آورده است؛ «فتن» به دو معناى «اختبار و آزمون» و «گرفتارى در شدت و سختى» آمده است و در اصل، به معناى «وارد کردن طلا در آتش، به منظور آشکار شدن خالصى آن از ناخالصى» است و در آزمایش هم استعمال مىشود.
البته خداوند متعال خود میداند که کدام ایمان راستین و کدامیک دروغین است؛ چرا که در آیه بعد میفرماید: «وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِینَ ﴿3﴾ ما کسانی را که پیش از آنان بودند آزمودیم (و اینها را نیز امتحان میکنیم) باید علم خدا در مورد کسانی که راست میگویند و کسانی که دروغ میگویند تحقق یابد.»
در روایتی از امام رضا(ع) ذیل این آیه آمده است:
«عن معمربن خلاّد، قال: سمعت أباالحسن(ع) یقول: «الم . أحسب الناس أن یترکوا أن یقولوا ءامنّا و هم لایفتنون». ثمّ قال لى: «ما الفتنة؟». قلت: «جعلت فداک! الذى عندنا الفتنة فى الدین.». فقال: «یفتنون کما یفتن الذهب!». ثم قال: «یخلصون کما یخلص الذهب! به نقل از مُعمَّر بن خلّاد ـ : از ابو الحسن علیه السلام شنیدم که مى فرماید: «الف، لام، میم! آیا مردم پنداشته اند که تا گفتند : «ایمان آوردیم» ، رها مىشوند و مورد آزمایش قرار نمىگیرند؟» . سپس به من فرمود: «آزمایش چیست؟» گفتم: فدایت شوم ! نزد ما آزمایشِ در دین است . فرمود: «مردم، گداخته مىشوند، چنان که طلا [در بوته] گداخته مىشود» سپس فرمود: «تصفیه مىشوند، چنان که طلا تصفیه مىشود.»
الکافی: ج 1 ص 370 ح 4 ، الغیبة للنعمانی: ص 202 ح 2، بحارالأنوار: ج 5 ص 219 ح 14 . دانشنامه قرآن و حدیث، ص 40.
انتهای پیام/