اصفهان ـ جاکارتا؛ رویایی که با حمایت مسئولان رنگ واقعیت می‌گیرد
اکرم منصوری بانوی معلول و ورزشکار اصفهانی این روزها تمام تلاش خود را برای شرکت در مسابقات جاکارتای اندونزی به کار گرفته اما از عدم‌حمایت مسئولان دل پردردی دارد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، بار اول که او را دیدم، دختری قوی، شاداب و پرانرژی به نظر آمد و در نگاه نخست معلولیتش به چشم نمی‌آمد تا آنکه خود از محرومیت‌ها و محدودیت‌های معیشتی و زندگی ورزش حرفه‌ای خویش صحبت کرد.
اکرم منصوری متولد 1364 ساکن سمیرم که به گفته خودش از کودکی مسیری بسیار پیچیده و دشوار را طی کرده، از زندگی خود در خانواده‌ای پرجمعیت و حوادثی که در سن کودکی و نوجوانی سبب معلولیتش شد، می‌گوید، در ادامه متن گفت‌وگوی اکرم منصوری دارنده مدال قهرمانی کشور در رشته پرتاب با نیزه را می‌خوانید.
تسنیم: از زندگی خود و حوادثی که سبب معلولیت شما شد سخن بگویید.
اکرم منصوری: زندگی من نیز مثل زندگی دیگران مسیر طولانی را طی کرده گرچه زندگی من با دشواری‌ها و پیچیدگی‌های زیادی نیز روبرو بوده که در سن 4 سالگی بر اثر تصادف دست راست خود را از دست دادم و در بهار سال 73 نیز چشم چپم بر اثر حادثه‌ای دیگر نابینا شد و 2 سال بعد از آن نیز بر اثر حادثه آتش‌سوزی در منزلمان صورتم دچار سوختگی شد و تا سال‌ها بعد عمل‌های حراجی پشت سر هم انجام دادم.
شغل پدرم کشاورز است و من بچه دهم خانواده هستم و همیشه جمعی شاد و پرانرژی داشتیم، من هیچ‌گاه با شرایطی که برایم پیش آمده بود، کنار نیامدم و تا سن 15 سالگی خود را از جمع دور می‌کردم تا اینکه تصمیم گرفتم که کارهای خودم را خود انجام دهم از کمک به مادر در انجام کارهای خانه تا تحصیل در مدرسه و دانشگاه با اعتماد به نفس مضاعف.
تسنیم: از لطفی که خداوند به شما داشت سخن گفتید، زمانی که خدا توانایی را از انسان بگیرد، قدرت شکوفایی دیگر استعدادها را در انسان بیدار می‌کند و معلولیت به معنی ناتوانی نیست بلکه تنها محدودیت است. درباره شروع دوره ورزشی زندگی خود بگویید، چطور رشته پرتاب با نیزه را انتخاب کردید؟
اکرم منصوری: سال آخر دانشگاه، مسئولان دانشگاه نجف‌آباد اعلام کردند که علی نادری از ورزشکاران پارالمپیک لندن برای معلولان در اصفهان کلاس‌های آموزشی دایر کرده است که من به محل تمرین رفتم و علی نادری در همان روز اول با توجه به علاقه‌ام به رشته پرتاب با نیزه، آموزش‌های کلی این رشته را به من دادند و در نخستین پرتاب 17 متر را زدم که مورد تشویق اطرافیانم قرار گرفتم و همین موضوع سبب علاقه‌مندی بیشتر من به این رشته شد.
در همان روز نادری من را به یک مربی خانم معرفی کرد که این مربی به دلیل داشتن شاگرد من را قبول نکرد و من نیز به دلیل عدم اطلاعات کافی نامید شدم. دوره لیسانس من در دانشگاه تمام شده بود و به سمیرم بازگشتم و به دنبال کار گشتم اما با توجه به وضعیت جسمانی‌ام نتوانستم، کار مناسبی پیدا کنم و در نهایت در یک خیاط خانه مشغول به اتو کشیدن البسه شدم، تا اینکه بعد از 2 سال، آن مربی خانم با من تماس گرفت و تمرین خود را در رشته پرتاب با دیسک آغاز کردم و در زمان نخستین حضورم در مسابقات کشوری توانستم رکود پرتاب 26 متر دیسک را ثبت کنم.
البته من شرایط لازم را در این مسابقات با توجه به تجهیزات و البسه ورزشی مناسب با این رشته را نداشتم اما با وجود پیشنهاد حمایتی داوران مسابقات به مسئولان ورزشی استان، این آخرین حضورم در مسابقات پرتاب با دیسک شد.
تسنیم: نداشتن کفش مناسب برای تمرین را دلیل کنار گذاشته شدن خود از میادین ورزشی بیان کردید و با وجود سپاسگزاری از امکاناتی که هیئت ورزشی استان در اختیار معلولان قرار داد اما از عدم‌حمایت معنوی و مادی مسئولان ورزشی استان دل پردردی داشتید، آیا این عدم‌حمایت دلیلی بر دست کشیدن از علاقه شما به ورزش شد؟
اکرم منصوری: به هیچ وجه، من در همان زمان دوره‌های مربیگری آمادگی جسمانی را دنبال کردم در آزمون مربیگری غیر معلولان موفق به اخذ کارت مربیگری شدم و با توجه به تشویق لفظی رئیس هیئت ورزش معلولان حتی با داشتن کارت مربیگری اجازه فعالیت در سالن‌های بدن‌سازی داده نشد.
از طرف دیگر با توجه به شرایط مالی خود و خانواده‌ام در هر صورت خود را سر زمین تمرین می‌رساندم و همچنان خانواده‌ام از من حمایت می‌کردند.
تسنیم: با وجود همه بی‌مهری‌های مسئولان هیئت ورزشی معلولان استان و برخی از مربیان، شما دست از تلاش و پشتکار برنداشته و تمام انرژی خود را برای شرکت در مسابقات جاکارتای اندونزی ذخیره کردید. از مسابقات پیش‌روی پرتاب با نیزه سخن بگویید.
اکرم منصوری: سی‌امین المپیاد ورزشی کشور در 27 مهر ماه برگزار شد که در این مسابقه موفق به کسب مدال شکست رکورد کشوری شدم اما تنها کانال‌های خبری این موفقیت را منعکس کردند و مسئولان باشگاه و هیئت ورزشی استان هیچ‌گونه استقبالی از این موفقیت نکردند و دلیل این موضوع عدم توجه به مقام قهرمانی کشور و نادیده گرفتن معلولان ورزشکار است.
پیش از این نیز در زمان رکوردگیری مسابقات پارالمپیک اینچئون کره نیز با وجود نداشتن کفش مناسب در زمان ثبت رکورد پرتاب با نیزه و کسب سهمیه پارالمپیک، رکورد 22 متر و 70 را ثبت کردم در حدنصاب برای حضور در این مسابقات 24 متر بود اما در آن زمان نیز هیچ یک از مسئولان حمایت یا تشویقی برای راه‌یابی به این مسابقات نکرد و همین عامل سبب شد که برای مسابقات ریو برزیل نیز عقب بماند اما اکنون در تمریناتم رکورد 29 متر را ثبت کردم، این در حالی است که دارنده مدال طلای مسابقات 32 متر را از آن خود کرده و اگر مسئولان ورزشی از من و امثال من که توانایی شکست رکوردهای کشوری و جهانی را دارند، حمایت می‌کرد، اکنون یکی از مدال‌های پارالمپیک در رشته پرتاب با نیزه از آن ایران بود.
مسابقه بعدی ما اردیبهشت ماه در جاکارتای اندونزی برگزاری می‌شود و اکنون بیشترین تمرکز من در تمرینات برای مسابقات جاکارتا است.
به گزارش تسنیم، اکرم منصوری بانوی معلول و ورزشکار اصفهانی این روزها تمام تلاش خود را برای شرکت در مسابقات جاکارتای اندونزی به کار گرفته اما حرف او تنها برای خودش نیست بلکه معتقد است شاید در زمینه پرتاب با نیزه و یا هر رشته دیگر ورزشی در میان معلولان ورزشکار، استعدادهایی نهفته باشد که به دلیل عدم توجه و حمایت مسئولان و همچنین عدم توانایی مالی برای تهیه لوازم ورزشی از راه‌یابی به مسابقات و کسب عناوین افتخارآمیز برای شهر خود و ایران عزیز بازمی‌مانند.
منصوری تنها بانوی معلولی نیست که معنی واژه معلولیت را از ناتوانی به توانایی مضاعف و شکوفایی تغییر داده است بلکه امثال منصوری‌ها در میان ورزشکاران معلول کم نیستند و تنها راهی که می‌توان رویاهای این جوانان با غیرت را به واقعیت بدل کرد، قدری حمایت و ارزش‌گذاری انسانی و مادی و معنوی است.
گفت‌وگو از زینب کلانتری
انتهای پیام/
