به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، آویگدور لیبرمن، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی هفته گذشته در غیاب وزیر خارجه در کابینه نتانیاهو نسخه روشنی از سیاست شهرک سازی اسرائیل در مقابل دولت آتی ترامپ را نمایان کرد.
به نوشته جروزالم پست، برخلاف نفتالی بنت، وزیر متوهم رژیم صهیونیستی که معتقد است روی کار آمدن ترامپ به معنی پایان دولت فلسطین و همچنین فرصتی برای آسایش و بازبینی همه چیز است، لیبرمن موضع محتاطانهای اتخاذ کرد. درحالی که احزاب لیکود و بیت یهودی تمام انرژی خود را برای به خطر انداختن حاکمیت قانون و سرپوش گذاشتن بر غیرقانونی بودن زندگی 2000 خانواده اسرائیلی در اراضی شخصی فلسطینیها، لیبرمن نگرشی وسیعتر دارد.
در دوره جرج بوش به عنوان آخرین رئیسجمهور جمهوریخواه آمریکا توافق میان وی و آریل شارون، نخستوزیر وقت رژیم صهیونیستی ایجاد شد که به موجب آن اسرائیل به ساخت و سازهای خود ادامه میداد، اما ساخت و ساز در بیرون از مرزهای تعیین شده را متوقف میکرد.
شاید با توجه به سردی روابط میان آمریکا و اسرائیل در دوره باراک اوباما، به عنوان یک رئیسجمهور دموکرات بسیاری بر این عقیده باشند که روی کار آمدن یک جمهوریخواه در آمریکا نکته مثبتی برای اسرائیل و نتانیاهو به شمار میرود اما در این خصوص نباید چندان عجله کرد.
شاید به همین دلیل بود که دفتر نتانیاهو سریعا با انتشار بیانیهای اعلام کرد که اظهارات لیبرمن موضوع رسمی سیاست اسرائیل نبوده است. نتانیاهو اعلام کرده که پس از شنیدن مواضع وزرای کابینه خود موضع اسرائیل را تدوین خواهد کرد. البته با توجه به شناختی که از شخصیت مستبد نتانیاهو وجود دارد همه میدانند که این تنها یک نمایش و تلاش برای خریدن زمان است.
نگران کننده تر این است که نتانیاهو برخلاف آنچه تصور میشود، سیاستی درخصوص موضوعات مرکزی کلیدی که برای آینده اسرائیل تعیین کننده هستند در نظر ندارد. به عنوان مثال وی بارها بر راهحل دو دولت به عنوان راهکار نهایی حل مناقشه اسرائیل و فلسطین تأکید کرده است. این راهحل الزاما نیازمند تقسیم اسرائیل به دو بخش جداگانه خواهد شد که واحدهای مسکونی ساخته شده توسط این رژیم کم و بیش مرزهای اسرائیل را تعریف میکنند. اگر هدف نتانیاهو چنین چیزی باشد پس توافق بوش - شارون در دوره خود باید راهکار نتانیاهو در دولت جدید ترامپ باشد.
اما همانطور که بسیاری نسبت به عملکرد آتی ترامپ قادر به هیچگونه پیشبینی نیستند، کسی نیز نمیداند چه چیزی باعث ایجاد انگیزه در نتانیاهو خواهد شد ( به جز تمایل وی برای حضور در صدر اخبار و ادامه حیات سیاسی حتی برای یک روز). نتانیاهو در سالهای حضور در قدرت به دستاورد قابل توجهی نرسیده و حتی از ایهود باراک که مدت بسیار کمی در قدرت بود نیز ضعیفتر عمل کرده است. باراک دستکم وعدههای تبلیغاتی خوبی برای خروج ارتش اسرائیل از لبنان داشت.
در تئوری، یک دولت جمهوریخواه دقیقاً همان چیزی است که نتانیاهو از زمان به قدرت رسیدن در 1996 رؤیایش را در سر داشته، اما در دورههای کلینتون و در 96 و همچنین دوره 8 ساله اوباما به آن نرسیده بود. اکنون نتانیاهو فرصت تدوین آینده اسرائیل به دولت موردپسند خود در آمریکا را دارد و شاید سرانجام شاهد نشانههایی از رؤیای نتانیاهو برای اسرائیل باشیم؛ البته با سابقه پوچ 3900 روزه نتانیاهو نباید چندان به این موضوع امید داشت.
انتهای پیام/