به گزارش خبرنگار خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم «پویا»، چندی پیش بود نمایش «سربسته از تهران» مجتبی کریمی که موفقترین اثر جشنواره هجدهم بود با بیمهری تالار مولوی در نوبت اجرا مواجه شد تا در نهایت به تئاتر شهر رود و آنجا از متلاشی شدن اثرش جلوگیری کند.
در چنین فضایی که مسئولان تالار مولوی پاسخی مناسب در این باره ارائه ندادهاند، بهنام نوایی در نامهای از عدم اجرا به سه اثر برگزیده دیگر در تالار مولوی خبر داده است.
دبیر نوزدهمین جشنواره تئاتری دانشگاهی ایران در اعتراض به رویه مرکز تئاتر مولوی در اجرا ندادن به آثار برگزیده یادداشتی منتشر کرده است که به شرح ذیل است:
«از آنجا که دیگر نمیتوان وجه افتراق تئاترهای تولید شده در ایران را برشمرد و بر فرض مثال گفت: «تئاتر دانشجویی، حرفهای و غیره، این یادداشت مخاطبش را یک کل-جامعه تئاتر ایران- فرض میگیرد.
همان طور که میدانید اهدای سه نوبت اجرای عمومی در تالار مولوی (به عنوان جایزه اصلی) به سه گروه برگزیده جشنواره تئاتر دانشگاهی، یکی از موارد مورد تاکید نوزدهمین دوره ی این جشنواره بود. اجرای عموم به عنوان غایت عزیمت گروه به مقصد در حالی تاکید شد که در سالهای اخیر جایزه محور بودن جشنواره، به عنوان ارزش نهایی اهمیت یافت.
به رغم توصیه و نصیحت برخی مدیران مبنی بر عملیاتی نشدن جایزه اجرای عموم، در نهایت جلسهای باحضور آقایان ایرجی (مدیر اداره کل فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم)، حریری (مدیر مرکز تئاتر مولوی) و عسگری (مدیر کل امور فرهنگی دانشگاه تهران) و بنده برگزار کردیم، و قرار بر این شد که سه تئاتر برگزیده جشنواره - بدون قضاوت و ارزیابی کیفی شورای تالار مولوی- در آن سالن با مخاطب مواجه بشوند.
مدیر تئاتر مولوی که هم شأن با اساتید دانشگاهی، روی صحنه اختتامیه جشنواره دعوت شد، در برابر حاضران این خبر را - با اندکی تحریف - تأیید کرد؛ اما تا امروز این امر عملی نشده است تا ایدهای که قصد داشت تئاتر تولید شده را بیواسطه - و به میانجی حذف دلالان تئاتر، مجریهای طرح و در کل مافیای تولید - به اجرای عموم برساند رنگ تحقق به خود نگیرد.
به گمان من، دلایل این بیتعهدی مدریت تالار مولوی مسائل عدیدهای را در برمیگیرد. بد نیست به این نکته نیز اشاره کنم، پس از رسانهای شدن خبر اجرای عموم سه تئاتر برگزیده، مدیر مرکز تئاتر مولوی، در تماسی گلایه داشت که چرا در متن خبر نوشته شده «آثار برگزیده بدون ارزیابی کیفی تالار مولوی اجرا خواهند شد!!؟» تفسیر ایشان این بود که ما با این خبر اعتبار بازبینها و شورای ارزیابی آثار تئاتر مولوی را زیر سوال بردهایم! تو گویی سالنی با ادعای مرکز تئاتر دانشگاهی، اگر به سه برگزیده تئاتر کشور بدون داوری و ارزیابی مجدد اجرا بدهد، اعتبارش مخدوش میشود!
اما مگر غیر از این بود که پذیرفتن آثار برگزیده معتبرترین رویداد تئاتر دانشگاهی کشور متقابلاً به سالن، جشنواره و برگزیدگان اعتبار میداد؟ نه بیاعتباری! صرف نظر از این تحلیل، ایشان در جلسه با قاطعیت پذیرفتند و دیگر نباید حرف و حدیثی پیش میآمد.
نحوه و شیوه برخورد مدیریت مرکز تئاتر مولوی (که در کمال ادب و احترام ماهها گروهی را سرکار میگذارد و به فردا و فرداها موکول میکند)، برای جامعه تئاتر کاملا آشناست. متأسفانه این شگرد رفتار دوگانه مدیران سالهاست به کلیشه بدل شده و گویا مدیریت تئاتر مولوی بدش نمیآید ژست آن مدیران را تقلید کند.
در شأن برگزیدگان جشنواره تئاتر دانشگاهی نبود که پس از شش ماه پیگیری، امتیاز پایین بازبینهای مولوی به آنان اعلام شود؛ حتی برگزیده دوره هجدهم نیز پس از خلف وعده این تالار و یک سال انتظار- در آستانه فروپاشی گروه- سرانجام نمایش خود را در تئاتر شهر روی صحنه برد. جمیع این موارد، علاوه بر بیتعهدی و بیاخلاقی، به یک حقیقت تلخ دیگر نیز دلالت دارد.
«مرکز تئاتر مولوی» و آدمهای پشت پرده آن (بدیهی است این نوشته شخص را نشانه نمیگیرد؛ بلکه مسئلهای فراتر دارد) با شش ماه سرکار گذاشتن و توهین به برگزیدگان جشنواره نوزدهم، اعتراض خود را نسبت به غیاب خودیها اعلام میکنند. انکار سه برگزیده جشنواره، همزمان انکار داوران و رای آنان است و انکار دبیر، دبیرخانه و در نهایت انکار جشنواره نوزدهم معنا میشود.
پیداست انکار میکنند تا به این واسطه ایده جشنواره نوزدهم را عقیم و ناقص کرده و در مرحله بعد جشنوارهای به اصطلاح خودشان خوب و باشکوه و حرفهای با جایزههای درخشان و مبهوت کننده برگزار کنند.
لطفاً توجه داشته باشید تمام تلاش و تمرکز آنان بر این است که دبیرخانه تئاتر دانشگاهی با همه تشکیلات به تالار مولوی واگذار شود. جشنواره مدنظر آنان دانشجویی نیست، دانشجوها در نظام آنان تحت انقیاد کسانی هستند که بهطور آشکارا منافع شخصی و خاصی را دنبال میکنند.
مدیر مرکز تئاتر مولوی در گفتگویی با یکی از خبرگزاریها، جشنواره را نیازمند پدری دانست و آن پدر وزارت علوم است. ایشان میداند که کاربرد نمادین واژه پدر در زمینه و گستره مصاحبه، چه معانی و ارجاعاتی دارد. موضعی ضد دانشجو واز قضا ژستی است که منافع مدیران بالادستی و دولت را مفروض میگیرد و کارکردهای ساده دیگری هم دارد. به ویژه در دورهای که دانشجویان دو سال پیاپی است در احیای مجدد تشکل صنفی دانشجویی یا مجمع کانونها و استقلال تئاتر دانشگاهی میکوشند و علت مخالفت سلبی با هرگونه فعالیتهای صنفی و دانشجویی را همگان به دولت پیشین ربط میدهند.
در این بین دعوت وزارت علوم از دبیران کانونهای تئاتر کشور، خبر بسیار امیدوارکنندهای بود. امید میرود وزارت علوم با برگزاری جلسات مکرر با دانشجویان در فرایندی کاملاً تعاملی، چشماندازی روشن برای تئاتر دانشگاهی و آییننامهای مشخص برای جشنواره، و نیز انتخاب دبیر و... تعریف و تنظیم کنند تا بدین وسیله، ادعای کسانی همچون مدیر مرکز تئاتر مولوی، که در حال تدوین سند چشمانداز تئاتر دانشگاهی است نیز روشن شود. سند چشمانداز تئاتر دانشگاهی و جشنواره، با قاطعیت و بدون هیچ تردیدی کاری است جمعی که لحاظ نکردن آرا و نظرات دانشجویان و حضور نماینده و اساتید منتخبشان، به معنای عدم اعتبار آن است.
در پایان از سه برگزیده جشنواره، که امتیاز اجرای عمومی را کسب کرده بودند و این امکان تا به این لحظه برایشان میسر نشده عذر میخواهم و نمیدانم جز شرمندگی چه از من برمیآید؟ بنده و دبیرخانه در تحقق این امر مهم ناتوان بودیم. ما تعهد دادیم و روی قول و مسئولیتپذیری دیگران حساب کردیم. اشتباه کردیم! قصدم از نگارش این یادداشت این بود که نشان بدهم انگیزه بسیار فراتر از حذف و انکار شماست. در واقع مرکز تئاتر مولوی با این کار، همه ما را در ارزیابی کیفی و اصطلاحاً بازبینی، رد کرده است.»
این نامه در حال نگاشته شده است که آثار نه چندان مطرح جشنوارههای دانشگاهی گذشته در ارزیابی مولوی واجد اعتبار برای اجرا اعلام شدهاند و حتی رنگ اجرای عموم نیز به خود دیدهاند. در این میان به نظر میرسد فضای تئاتر دانشگاهی به نوعی تراستگرایی تمایل پیدا کرده است. همچنین با وجود اینکه طبق رسمی همیشگی در چنین ایامی بخش نخست بازبینی آثار جشنواره تئاتر دانشگاهی برگزار میشد، هنوز جشنواره نوزدهم فاقد دبیر است و وزارت علوم نسبت به معرفی دبیر جدید اقدام مثبتی نداشته است.
انتهای پیام/