به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز،همیشه گفتهاند و شنیدهایم که معلولیت، محدودیت نیست. این یک شعار محض نیست بلکه واقعیتی است که بسیاری از معلولان با همت، آن را به اثبات رساندهاند.
معلولانی که به جای اینکه حسرت کاستیهای خود را بخورند و از کار و فعالیت دست بکشند و از اجتماع دوری گزینند، به آنجا میرسند که دیگران حسرت موفقیتهای آنها را میخورند، به عبارتی خواستن توانستن است.
رضا شفیعی یکی از معلولان جوانی است که تسلیم بی مهری روزگار نشده و باوجود اینکه انگشتان دو دستش بههم چسبیده، نه تنها از فعالیتهای روزمره زندگی خود عقب نمانده، بلکه به یادگیری هنر نقاشی و موسیقی پرداخته و اوقات خود را علاوه بر مطالعه، نقاشی، طراحی و موسیقی صرف ورزش نیز میکند.
این جوان 23 ساله اهل شهر صغاد تابلوهای زیبایی از رنگ و روغن ترسیم کرده که زینت بخش منزلشان است و جالب تر اینکه وی در نواختن سنتور نیز از مهارتی قابل تحسین برخوردار است.
پدر رضا در گفتوگو با خبرنگار ما میگوید:رضا علاوه بر اینکه امروز به هنرمند خوبی تبدیل شده،به استفاده از رایانه و تعمیر نرم افزار گوشیهای تلفن همراه تسلط دارد.
کرامت شفیعی می افزاید: فرزندم با موفقیتهایش ثابت کرده، معلولیت محدودیت نیست و داشتن همت و اراده عامل موفقیت انسانهاست.
وی میگوید: خداوند اگر مشکل بیماری به فرزندم داده، بجای آن هوش و ذکاوت خوبی به او داده و افتخار آفرینی او در عرصه هنر برای ما مایه افتخار است.
عباسی مربی نقاشی رضا هم با اشاره به اینکه مدت یک و نیم سال است که با رضا در عرصه هنر کار میکند، معتقد است: هنر او بیشتر از این است و با توجه به محدودیتهایی که دارد به خوبی توانسته از عهده کارهای خود برآید.
وی میگوید: خرید آثار هنری رضا و حتی به نمایش گذاشتن آثار تولیدی او نقش موثری در ادامه فعالیتهای این هنرمند جوان دارد.
رضا شفیعی این هنرمند معلول آبادهای نیز میگوید: از بدو تولد دچار معلولیت انگشتانم شدم اما این موضوع را برای خود محدود نکرده و در کنار تحصیل به فعالیتهای هنری پرداختم.
وی میافزاید: علاوه بر نقاشی و مطالعه کتاب در این زمینه در برخی مواقع سنتور هم مینوازم و کارهای شخصی را خودم انجام میدهم که در این زمینه شکرگذار خداوند بوده و از همراهی پدر و مادرم نیز سپاسگذارم.
رضا میگوید: تاکنون حدود 10 اثر نقاشی با رنگ روغن و سایر موارد از خود بجای گذاشته و آماده است آن را به معرض دید عموم قرار دهد.
گزارش از علی شاهسون
انتهای پیام/