به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: اللهمَّ ارزُقنی التجافی عن دار الغُرورِ وَ الانِابَه اِلی دار الخُلوُدِ (بحارالانوار جلد95،ص63)
این انابت همان رغبت است به سوی خدا و ائمه(ع) و دارخلود. به سوی قیامت و راههای خوبان که رو به بهشت و دار همیشگی میروند. والاسعدادَ للمَوتِ قبل حُلوُلِ الفوتِ (همان مدرک) برای رفتن از دنیا آماده شود پیش از فوت.
رغبت آنقدر شدید میشود که خوردن و خوابیدن و آشامیدن را از یاد تو میبرد. میخوری اما رغبت آنقدر زیاد است و سرگرمت میکند که با خوردن و خوابیدن و خواهشهای راه که از تو سر میزند گویی روزهات باطل نمی شود. حالیت نیست که خوردهای. چون میگویند دوستان امیرالمومنین(ع) در این عالم همیشه روزهاند. بله روزهاند و هرچه این کارها را میکنند روزهشان باطل نمیشود، چون توجه ندارند. حواسشان به روزهشان است، که راهش را به سوی خدا برود، چون رغبت به خدا دارد. کانّهُ نیت روزه از غیر او کرده است. چون رغبتش دائم است هر وقت هم که چیزی از او سر بزند، یک لقمه نان یا آب یا لباس استفاده کند، اینها مبطل روزهاش نیست. اگر یادتان باشد هم ضرری ندارد. اگر توجه نداشته باشد که هیچ.
امیدوارم چنان سرگرم مقصد و راه باشیم که متوجه ماه رمضان ظاهری نشویم و اگر لفت و لیسی کردیم روزهمان باطل نشود.
کمی مال دنیا و یک سال یا پنج سال ارزاق تهیه کردن و وسعت کسب، اگر توجه نداشته باشید حساب نمیشود. توجه است که انسان را گنهکار میکند. توجه به بیراهه گناه است و توجه به معصیت عصیان است. توجه به عبادت عبادت است و توجه به وجه الله، نفس عبادت است. توجه اصلاً مال وجه الله و وجهه خدایی است. رغبت و لذت جایش آنجاست. شکر آنجا، رضایت آنجا. همه چیز در بهشت و این طرف خوابیده است که مشغول آن هستی و داری میروی.
کتاب طوبی محبت؛ جلد3 – ص 101
مجلس حاج محمد اسماعیل دولابی
انتهای پیام/