به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از روزنامه السفیر، با وجود مواضع تند دونالد ترامپ رئیس جمهور منتخب آمریکا علیه توافق هسته ای ایران در جریان تبلیغات انتخاباتی و با در نظر گرفتن تیم انتخابی او برای دولت جدید آمریکا که به رویکردهای ضد ایرانی معروف هستند، هنوز زود است در مورد رویکردهای ترامپ علیه ایران به طور قطع و یقین نظر داد.
اگر بخواهیم حق را رعایت کنیم باید بگوییم که توافق هسته ای بین گروه 1+5 و ایران در چارچوب این دیدگاه دولت آمریکا امضا شد که منافع متعدد آنرا تامین خواهد کرد در نتیجه دفاع باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا از توافق مزبور چه در آمریکا و چه خارج از آن در واقع دفاع از منافع کشورش است نه ایران و حقوق آن و یا حتی توافق با تهران.
توافق هسته ای علاوه بر اینکه برنامه اتمی ایران را تحت نظارت بین المللی قرار می دهد موجب شد بازارهای سودآور ایران به روی شرکت های بزرگ آمریکا گشوده شود حال آنکه در طول دوران تحریم ها علیه ایران امکان تحقق چنین هدفی وجود نداشت.
به هر حال با وجود فواید فراوان امضای توافق هسته ای با ایران دو شاخص جدید وجود دارد که از شدت تنش بین رئیس جمهور منتخب آمریکا با ایران حکایت دارد که عبارتند از:
اول: تیم انتخابی ترامپ.
دوم: اقدام کنگره آمریکا در تصویب قانون تحریم های جدید علیه ایران.
در مورد تیم انتخابی ترامپ باید گفت که انتخاب های او بیانگر رویکردهای سیاسی آمریکا در مرحله آینده است، به عنوان مثال انتخاب مایک پومپئو به عنوان رئیس آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا که به مخالفت با توافق هسته ای با ایران معروف است، بیانگر شدت تنش در مرحله آینده بین آمریکا و ایران است.
همچنین انتخاب مایکل فلین به عنوان مشاور امنیت ملی که یک ضد ایرانی است شاخص دیگری برای شدت تنش بین آمریکا و ایران در آینده است و علاوه بر این جیمز ماتیس نامزد وزارت دفاع آمریکا مدعی است که ایران از اوضاع کنونی به نفع توسعه نفوذ خود در خاورمیانه بهره برداری کرده است که این نیز یک عامل دیگر برای شدت تنش دو طرف در آینده است.
از سوی دیگر نامزدهای ترامپ برای وزارت خارجه همگی دشمن ایران هستند و به این ترتیب تیم امنیتی و دفاعی و سیاست خارجه او با ایران و سیاست های آن از در دشمنی بیرون خواهند آمد.
اما مورد دوم یعنی تصویب تحریم های جدید علیه ایران از سوی کنگره آمریکا شامل تحریم های بانکی و تحریم بخش انرژی و مسائل دفاعی، پیش بینی می شود اوباما شخصا این قانون را امضا کرده و از حق وتو استفاده نکند.
با اینهمه شاید موضوع ساده به نظر برسد زیرا رئیس جمهور آمریکا اختیارات قانونی لازم را برای لغو توافق هسته ای با ایران دارد، اما نگاهی عمیق به این موضوع نشان می دهد که مسائل پیچیده تر از چیزی است که ظاهرا به نظر می رسد زیرا توافق هسته ای یک توافق فقط آمریکایی و ایرانی نیست بلکه توافقی بین المللی با حضور طرف های متعدد است که به تصویب شورای امنیت رسیده است و با فرض اینکه ترامپ آن را لغو کند این توافق در مورد پنج کشور دیگر شامل روسیه، چین، آلمان، فرانسه و انگلیس همچنان پابرجا و الزام آور باقی خواهد ماند.
علاوه بر این رویکرد بین المللی توافق هسته ای موجب می شود این توافق فقط در چارچوب روابط واشنگتن و تهران محدود نماند بلکه روابط آمریکا با مسکو، پکن، برلین، پاریس و لندن را نیز دربرخواهد گرفت و از همه این موارد مهم تر اینکه برخی منافع اقتصادی این توافق برای آمریکا وسوسه کننده است.
با اینهمه اگر فرض کنیم ترامپ توافق هسته ای با ایران را لغو کند یک سوال باقی می ماند و آن اینکه: چطور می تواند ایران را از توسعه برنامه اتمی خود بازدارد؟
پاسخ به این سوال با چند احتمال همراه است که یکی از مهم ترین احتملات جنگ مستقیم علیه ایران است.
با در نظر گرفتن تمام این مسائل باید گفت که پیش بینی آینده روابط ایران و آمریکا و توافق هسته ای با گروه 1+5 در چند روز آینده هنوز زود است، اما تا فرصت باقیمانده تا تصدی ریاست جمهوری از سوی ترامپ در اولین ماه سال جدید میلادی، باید روند تکمیل تیم انتخابی ترامپ و نیز شاخص هایی را که از شدت مواضع علیه ایران حکایت خواهد داشت، زیر نظر گرفت.
انتهای پیام/