به گزارش گروه سیاست خارجی خبرگزاری تسنیم، روزنامه مصری الیوم السابع در مقالهای به قلم کریم عبدالسلام با عنوان «ضرورت گشایش با ایران» مینویسد: چه چیز مانع از سفر رئیس جمهور حسن روحانی به قاهره یا ابتکار عمل رئیس جمهور السیسی برای سفر به تهران میشود؟ پروندههای و مشترکات بین دو کشور بزرگ منطقه چنان بی شمار و فراوان است که ضرورت هماهنگی بین دو کشور را به نفع منطقه قطعی میکند و بهای هرگونه تاخیر در تقویت این هماهنگی در سطحی مطلوب بین دو کشور را کل منطقه میپردازد.
بهایی که با دخالت کشورهای بزرگ آغاز میشود و با ابرقدرت نمایی پوشالی کشورهای کوچک انگلی و طفیلی پایان مییابد که به صورت موقت به دلارهای نفتی مازاد دست یافتهاند.
قاهره و تهران به حکم جایگاه تاریخی و موقعیت ژئوپلتیک خود به تنهایی میتوانند منطقه خاورمیانه را به سوی ثبات و همکاری ثمربخش و مفید هدایت و رهبری کنند. هرگونه حرف و حدیثی درباره اختلافات و عدم همکاری بین دو پایتخت بزرگ قطعاً ناشی از فشارها و کارشکنیهای پنهان کشورهایی است که به ارزش مصر و ایران واقف هستند، ولی خواستار هماهنگی این دو کشور برای تنظیم و ساماندهی توازن و اوضاع خاورمیانه از آسیای میانه تا اقیانوس هند در جنوب و دریای مدیترانه در شمال و تا سواحل اقیانوس آرام در غرب با عرصه گستردهای از منابع انسانی و طبیعی نیستند.
به نفع مصر و ایران نیست که سالهای قطع روابط بین دو کشور تا 35 سال به درازا بکشد، بدون آنکه هیچ توجیهی برای تداوم این وضعیت وجود داشته باشد. کشور مصر جنگهای تلخی را با اسرائیل پشت سر گذاشته، ولی اقدام به برقراری صلح و روابط دیپلماتیک و تجاری و هماهنگی امنیتی با آن کرده است. درحالی که در قبال ایرانی که شریک و همکار اساسی و اصلی مصر در منطقه و جهان اسلام و جنبش عدم تعهد است و نه تنها هرگز با این کشور جنگی نداشته، بلکه در گذشته روابط خویشاوندی بین دو کشور برقرار بوده است، رویکرد مشابهی را دنبال نکرده است.
معقول و منطقی نیست که مصر بر شایعات مربوط به تهدید تهران برای امنیت خلیج فارس (ن) بعنوان اصل و مبنای تعامل سرسختانه با ایران تکیه کند و تفکر جلوگیری از ورود به گفتوگوی جدی و روابط عادی با کشور ایران نیز در حالی مطرح میشود که کشورهای خلیج فارس خود اقدام به تبادل سفرا با تهران کردهاند و روابط اقتصادی و سیاسی پررونقی با ایران دارند.
اگر واقعاً باید بر مبنای اصل امنیت خلیج فارس بعنوان بخشی جدایی ناپذیر از امنیت مصر تکیه کنیم، پس آیا قدرت و ظرفیت ما در حمایت از این عرصه گسترده امنیتی با وجود قطع روابط و دشمنی با کشوری که برخی آن را بزرگترین تهدید برای امنیت خلیج فارس میدانند، محقق میشود؟ یا با وجود کانالهای گسترده ارتباط و روابط مستحکمی که منجر به تقویت گفتوگو و مذاکره و مداخله سریع در بحرانها میشود؟
قطعاً هرگونه تحرک و حل و فصل در بحران ناگهانی بین ایران و کشورهای خلیج فارس با وجود روابط تنگاتنگ بین قاهره و تهران امکان پذیرتر و موفقتر خواهد بود و بدون این روابط چنین امکانی میسر نیست. چنانکه رفع توهمات در مورد توسعه طلبیهای امپراطوری ایران و تلاش ایران برای بلعیدن پایتختهای عربی یکی پس از دیگری تنها زمانی ممکن است که قاهره شکاف سیاسی موجود ناشی از افول نقش مصر را در خلال سالهای مقابله با طرح صهیونیستی – آمریکایی در منطقه پر کند و اکنون زمان بازگشت قاهره به جایگاه خود با هماهنگی با قدرت تعادل بخش در تهران است.
انتهای پیام/