به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم به نقل از رسانه آمریکایی «هیل»، باتوجه به تهدید روزافزون بخشهای قابل توجه افغانستان توسط طالبان، ظهور گروه تروریستی داعش در شرق این کشور و پراکنده شدن نیروهای افغان در جبهههای مختلف کشورشان، نیروهای آمریکایی را دوباره به میدان جنگ بازگردانده است و راهی برای خروج از افغانستان را برای آنها نگذاشته است.
از سوی دیگر، در حالی که دولت جدید به ریاست دونالد ترامپ در آمریکا در حال شکل گرفتن است، زمان مناسبی برای بازبینی استراتژی این کشور در قبال افغانستان است اما نکته قابل توجه این است که جنگ و عملیاتهای نظامی تنها راهحلهای موثر برای صلح و ثبات دائمی در افغانستان نیست اما مذاکره و مصالحه میتواند صلح به این کشور بیاورد.
در این میان آمریکا با حمایت از روند صلح افغانستان به رهبری افغانها جنگ طولانی این کشور را پایان داده و صلح و ثبات را در این کشور برقرار کند.
تاکنون دولت آمریکا تصمیم و سیاست دوگانهای در خصوص ادامه حضور در افغانستان را پیش برده است:
از یک سو، آمریکا سیاست حمایت از دولت و نیروهای امنیتی افغان را برای دفاع از این کشور روی دست گرفته که حملات هوایی و دیگر عملیاتهای علیه القاعده و جنگجویان وابسته به داعش از جمله این سیاست است.
از سوی دیگر سیاست آمریکا فاقد چشمانداز بلند مدت برای صلح و قبات افغانستان است. به منظور دستیابی به این هدف، آمریکا باید با دولت افغانستان و همپیمانان منطقهای همکاری کند تا رهبران طالبان را برای انجام مذاکرات صلح متقاعد کند.
برای حمایت از گفتوگوهای صلح طالبان و دولت کابل، آمریکا باید در تعهدات خود نسبت به صلح و امنیت پایدار در افغانستان تجدید نظر کند. عملیاتهای نظامی به تنهایی نمیتوانند منجر به صلح پایدار شوند و زمانی که با دیپلماسی قوی و کارساز همراه باشند با نتیجه همراه خواهد شد.
باید در نظر داشت که روند صلح تحت رهبری افغانها طالبان را تحت حوزه نفوذ کابل در میآورد و این گروه را تشویق به قطع همکاری و ارتباط با گروه القاعده و دیگر شبکههای تروریستی میکند.
این مسئله همچنین دیگر شبهنظامیان افغان را ترغیب میکند تا سلاحهایشان را زمین بگذارند و به روند صلح افغانستان بپیوندند مانند حزب اسلامی حکمتیار که در این اواخر با امضای تفاهمنامه صلح به درگیریهای درازمدت این حزب با دولت کابل پایان داد.
روند صلح همچنین گام مهمی برای یکپارچهسازی منطقه محسوب میشود و دولت افغانستان نیز با بازیگران کلیدی منطقه که در مورد ظهور مجدد گروه طالبان نگران هستند، همکاری میکند.
به نظر میرسد که پاکستان به آسیبپذیر بودن خود در صورت تقویت بیش از حد طالبان در افغانستان پی برده است. چین نیز درباره تندرویی ایغورها در شمال غربی خود نگران است. این تلاشها بازیگران مهم منطقهای را برای حمایت از افغانستان با دشمنان مشترکشان، گردهم میآورد.
منتقدان براین باورند که گفتوگوهای صلح افغانستان به نتیجه نمیرسد به این دلیل که ضمانتی برای پایان شبهنظامیگری طالبان پس از امضای توافقنامه صلح وجود ندارد اما چندین راه برای حکومت افغانستان برای جلوگیری از شبهنظامیگری مجدد این گروه وجو دارد.
1. حکومت افغانستان به صورت همزمان با از بردن کشت خشخاش و قاچاق مواد مخدر، منبع درآمد طالبان را قطع کرده و امکان جلب و جذب و راهاندازی حملات این گروه را از بین خواهد برد.
2. آمریکا باید بازماندههای القاعده و دیگر گروههای افراطی مانند شاخه خوراسان گروه تروریستی داعش در افغانستان را هدف قرار دهد تا آنها نتواند از خاک افغانستان برای راهاندازی حملات شان علیه آمریکا، استفاده کنند. این اقدام به گروه طالبان خواهد رساند که هیچ راه بازگشتی پس از توافقنامه صلح وجود ندارد.
3. طالبان در بیانیهای اعلام کرد که این گروه از پروژههای ملی مانند پروژه گاز تاپی حمایت میکند. آمریکا با تقویت و حمایت چنین پروژههای عامالمنفعه برای افغانها میتواند مشوقهای طالبان برای جنگ علیه «اشغالگران خارجی» را به تدریج از بین ببرد.
4. حکومت افغانستان و آمریکا به همکاری پاکستان در این روند نیاز دارد. پاکستان اهرم و کنترل قابل ملاحظهای بر گروه طالبان دارد. حکومت افغانستان با حمایت آمریکا میتواند بر اسلامآباد به منظور کمک برای توقف گروههای افراطی و اقدام علیه رهبران طالبان و شبکه حقانی فشار وارد کند.
مصالحه و توافق سیاسی با طالبان باید به بخش جداییناپذیر استراتژی امنیتی آمریکا در افغانستان تبدیل شود. واشنگتن باید با حمایت قوی از روند صلح و مصالحه تعهداتش برای شکست تروریستها، پایان جنگ و آوردن صلح و ثبات در افغانستان تجدید خواهد کرد.
انتهای پیام/.