به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، سادهترین کار، انگ و برچسبزدن به آنهایی است که از روند موجود اداره کشور، انتقاد میکنند؛ متحجرها، عقبماندهها، واپسگراها و... گویی برخی در حال گشودن دروازههای تمدناند و منتقدان در حال سنگ لای چرخ گذاشتن. این تصویر معوج، معمولا در سایه قراردادهای کذایی واردات کالاهای خارجی بیشتر رخ مینماید و نمونه اخیرش توافق بر سر خرید بوئینگ است.
اینکه ناوگان هوایی فرسوده را باید بازسازی کرد، از بدیهیترین حرفهایی است که میشود زد و در صحت آن، تردید نکرد، اما آیا نمیتوان در باب اولویتبندی کارها پرسید و اینکه چرا هواپیما اینهمه در چشم برخی آقایان بزرگ مینماید و وضع قطارها و راهها و... با اینکه سهم بزرگتری در حمل و نقل کشور دارند، در اولویت نیست؟
و در پس این سوال، نظری دیگر سر بر میآورد که ظاهرا برنامهای تبلیغاتی و سیاسی ناظر بر انتخابات 96 در دستور کار است که با این نمایشها، کارآمدی و توانمندی دولتی را عیان سازد که مرتبا از جیب خالی خزانه مینالد؛ با این خزانه خالی، چطور میشود هواپیمای بوئینگ خرید و 100هزار فرصت شغلی در آمریکا ایجاد (یا به تعبیر وزیر مربوط از 100 هزار شغل پشتیابی) کرد !؟ پول این خریدها از کجا تامین می شود؟ اینرا چرا کسی توضیح نمیدهد.
ماجرا البته به همینجا نیز ختم نمیشود؛ اینکه مقابل رییس ایرباس که بالاخره یک کمپانی است چرا رئیسجمهور ما باید بنشیند و چرا وقتی قراردادی به این حجم در تهران در حال امضاشدن است، مدیر کمپانی مذکور به اینجا نمیآید و نمایندهای میفرستد و ما در سطح وزیر مشارکت میکنیم... ممکن است گفته شود اینها اشکالات مهمی نیست؛ شاید... اما اینموارد نشانههایی از دلدادگیهای بزرگتری است که نگرانکنندهاند. حل مشکل مردم، واجبترین کارهاست و هواپیما هم یکی از دهها مشکل اصلی؛ راهحل اشتباه را با تبلیغات نمیتوان به سر سفره ملت رساند.
انتهای پیام/