به گزارش خبرگزاری تسنیم، درست بعد از مسابقات المپیک 2016 ریو بود که وقتی آن نتایج ضعیف برای یکی از پرامیدترین تیمهای کاروان اعزامی کشورمان رقم خورد همه انتظار تغییرات اساسی را در تکواندو داشتند. درست بعد از المپیک بود که برخی بازیکنان به نشانه قهر یا اعتراض در اردوهای تیم ملی دیگر حاضر نشدند و درست بعد از المپیک بود که بسیاری از کارشناسان فریاد زدند که ریو زنگ خطر را برای اهالی شیاپچانگ در ایران به صدا درآورد اما ...
در عین ناباوری نه تنها هیچ اتفاقی نیفتاد بلکه برخی از مسئولان با پرداختن به وضعیت برخی تکواندوکاران ایرانی در کشورهای دیگر سعی در منحرف کردن اذعان عمومی داشتند تا نتایج خجالتآوری که در المپیک حاصل شد کمتر دیده شود. در آن زمان، فدراسیوننشینها شاید تنها به یک موضوع فکر میکردند و آن هم رد شدن از کنار نتایج تیم در ریو بود با کمترین هزینه ممکن.
وقتی به اتفاقات چند ماه گذشته نگاهی بیندازیم به این نتیجه میرسیم که مسئولان فدراسیون تکواندو در این راه به هدفشان نیز رسیدند اما غافل از اینکه زمان متوقف نخواهد شد و مسابقات دیگری همچون جام جهانی پیش روی تیم است. حضور ضعیف تیم ایران در رقابتهای فینال گرند پری 2016 و جام جهانی حالا همان پرتگاهی است که در بیش از 10 سال گذشته خیلیها از ایستادن بر لبه آن میترسیدند.
استعفای مدیرفنی تیمهای ملی بلافاصله بعد از رقم خوردن نتایج آذربایجان به این معنی است که رئیس کهنهکار هوگوپوشها فکرهایی برای خروج از این بحران دارد اما صد افسوس که با این روشهای منسوخ دیگر نمیتوان صورت مسئلهها را از بین برد.
خیلیها بعد از شنیدن خبر استعفای ذوالقدر به این موضوع فکر کردند که اگر قرار بود یار قدیمی آقای رئیس برود چرا بعد از ناکامی در ریو شاهد این اتفاق نبودیم؟ هر چند شاید در آن برهه با همین سیاست و با خط زدن مهدی بیباک تلاش برای آرام کردن شرایط صورت گرفت که به هیچ وجه این برنامه به هدف نرسید.
مسئولان فدراسیون نه تنها نتوانستند شرایط را آرام کنند بلکه حتی در کنترل ورزشکارانی که خودشان آنقدر آنها را بزرگ کردند و ترسیدند بعد از آن شکستهای خجالت آور حرفی به آنها بزنند، ناموفق بودند. در آن زمان خیلی بر این باور بودند که موفق شدند افکار عمومی را آرام کنند اما در حقیقت آنها کوچکترین سهمی در آرامتر شدن فضا نداشتند و اهالی تکواندو و رسانهها تنها برای کمک به این رشته مدالآور لب به شکایت باز نکردند.
خیلیها سکوت کردند تا انتقاد نکردنشان یک فرصت دیگر برای ساکنان ساختمان قیطریه فراهم کند اما عدم درک صحیح از شرایط نه تنها باعث شد مسئولان این موضوع را متوجه نشوند و البته باعث ایجاد غروری کاذب شد اما حالا همان زمانی است که دیگر سکوت کمکی به تکواندو نمیکند و بر عکس گذشته باید برای بهتر شدن اوضاع حتی واقعیتهای تلخ را بازگو کرد.
رضا مهماندوستی که سالها قبل با بدترین شرایط او را از دست دادیم حالا نه تنها 4 سال است بهترین مربی دنیا است بلکه باعث رشد و توسعه تکواندو در آذربایجان نیز شده و تلاشهای او شرایط را برای انتخاب فدراسیون این کشور به عنوان بهترین فدراسیون جهان فراهم شده است.
مهماندوستی که در جلسات متعدد او را به عنوان فردی اغراقگر معرفی میکردند در المپیک نشان داد که نه تنها بزرگنمایی نکرده بلکه فراتر از توصیف بسیاری از مسئولان است. وقتی پیش از جام جهانی با مهماندوست گفتوگو کردیم و نظرش را در مورد حضور تیم ایران در این مدیان جویا شدیم تنها چند جمله کوتاه گفت: اگر تیم ایران باید خوشحال میشویم. بیشتر تمرکزمان بر روی تمرینات تیم خودمان است.
در این شرایط مسئولان و مربیان ما هر فرصتی که بدست آوردند در مورد مهماندوست و شاگردان او حرف زدند. بدون تعارف باید گفت حنی اگر بعد از ذوالقدر مربیان تیم ملی هم استعفا کنند یا برکنار شوند فدراسیون تکواندو هیچ مربی را در سطح مهماندوست ندارد و ما بهترین مربی 4 سال گذشته دنیا را تنها به خاطر چند میلیون تومان از دست دادیم.
هر چند اگر تغییرات در راس تیم ملی هم صورت بگیرد نمیتوان دیگر به آینده این فدراسیون خوشبین بود. سیاستهای دافعهای مسئولان فدراسیون تکواندو امروز شرایط را به نحوی رقم زده که کمتر کسی حاضر است با این فدراسیون کار کند. وقتی به حرفهای مربیانی همچون مینو مداح و برخی مربیان دیگر توجه کنید قطعا این موضوع را تایید میکنید که حالا تنها با تغییر چیدمان در سازمان تیمهای ملی و یا مربیان مشکلات مرتفع نمیشود. امروز همان روزی است که خیلیها منتظر کنارهگیری برخی هستند که شاید حالا زمان خداحافظیشان رسیده است. خداحافظیای که شاید اگر با تغییرات در وزارتخانه همزمان نمیشد خیلی زودترها باید انتظار آن را داشتیم.
دیگر رفتن ذوالقدر یا تغییرات در راس هدایت تیم ملی و یا حتی درست کردن شورای فنی با حضور مخالفان فدراسیون نمیتواند راهکاری برای فرار از موفعیت کنونی باشد. منتقدان فدراسیون قطعا بهتر از هر فرد دیگری این مشکلات را لمس کردهاند و به طور حتم فریب چراغ سبز فدراسیون را نمیخورند.
اگر فدراسیون به خرد جمعی اعتقاد داشت چرا در سالهای گذشته همه منتقدان را با یک چوب راند و همه آنها را به نوعی طرد کرد و همه را مغرض خواند؟ به هر صورت در چند روز آینده اگر منتظر شنیدن استعفاهای قابل توجهتر در این رشته باشیم جای تعجب ندارد و اتفاقا اگر مسئولان شجاعت این کار داشته باشند جای بسی خوشحالی خواهد داشت. تنها در این صورت است که میتوانیم به حسن نیت این دوستان پی ببریم.
انتهای پیام/