به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، انقلابها اساسا حرکتهایی مردمپایه هستند به این معنی که مثلث مردم، ایدئولوژی و رهبران، انقلاب را میسازد، بنابراین تا زمانی که بین این سه انسجام وجود دارد انقلابها پایدار و پایا هستند و اگر بین این سه مولفه، گسست ایجاد شود، انقلابها به سمت ضعف و اضمحلال پیشمیروند.
اولین تصویری که از هر انقلابی به ذهن میآید مردم هستند، به همین جهت یکی از ابزارهای بعد از پیروزی انقلابها برای ماندگاری، حضور مردم در صحنه است. به عبارتی انقلابهای بزرگ نقطه مقابل قدرتهای بزرگ تعریف میشوند؛ قدرتهای بزرگ، ارتش بزرگ و امکانات مالی برای سرکوب انقلابها دارند در حالی که تنها سرمایه انقلابیون و ابزار مهم آنها حضور مردم است. حضور مردم همچون عصای موسی میماند که در واقع تمام سحرهای ساحران ضد انقلاب را اعم از قدرتهای خارجی و مشکلات داخلی میبلعد. چنانچه این موضوع را در گذشته صرفا در کتابها میخواندیم و بهعنوان نظریه برخاسته از انقلابها در موردش صحبت میکردیم، بعد از انقلاب اسلامی سالیان سال است که در حساسترین لحظات که آتشها علیه انقلاب اسلامی شعلهور شده، ناگهان حضور باشکوه مردم در راهپیمایی 22 بهمن، همچون آبی بر آتشها، عمل میکند. لذا به همین دلیل هنوز که هنوز است این اسلحه به عنوان اسلحهای موثر است و مشاهده میکنیم قدرتهای بزرگ برای کنترل انقلابهای بزرگ درصدد جدا کردن مردم از بدنه انقلاب هستند تا به این ترتیب انقلاب را از ماهیت خودش تهی و خالی کنند. بنابراین حضور مردم در صحنه که نمادهای مختلفی دارد، گاهی با راهپیمایی، گاهی با حضور در پای صندوقهای رای و گاهی در اشکال دیگر خود را بروز و ظهور میدهد و این برای ماندگاری و تداوم انقلاب موثر و ضروری است.
استاد دانشگاه علامه طباطبایی
انتهای پیام/