به گزارش خبرگزاری تسنیم، اریک کانتونا که در مرکز بینالمللی بورنموث در یک برنامه حضور پیدا کرده بود، جایی که گرفتن عکس اختصاصی با وی برای هوادارانش 200 پوند آب میخورد، در پاسخ به این پرسش که «بزرگترین بازیکنی که در کل دوران فوتبالت در کنارش بازی کردهای، چه کسی بود؟» پس از مکثی کوتاه در حالی که حضار نام برخی اسطورههای منچستریونایتد از جمله رایان گیگز، روی کین و پل اسکولز را صدا میزدند، گفت: گری مکآلیستر (هافبک پیشین لیورپول).
در بخشی دیگر از این برنامه از هافبک پیشین شیاطین سرخ پرسیده شد که بهترین گل دوران حرفهایات کدام گل بود؟ گلی که به صورت چیپ به ساندرلند زدی؟ گلی که با شوتی سرکشی به ویملبدون زدی؟ یا گل پیروزی بخش دیدار فینال جام اتحادیه 1996 برابر لیورپول؟ کانتونا در پاسخ به این پرسش گفت: هیچکدام! گل مورد علاقه من هرگز به ثمر نرسید. من دوست داشتم گلی بزنم که دروازهبان توپ را به بازیکن خط دفاعی بدهد و بازیکنان با پاس تک ضرب آن را به محوطه جریمه حریف برسانند و سپس آن را تبدیل به گل کنیم. گفتنش البته ساده است، اما سختترین کار ممکن است.
پادشاه اریک میگوید خیلی این روزها فوتبال تماشا نمیکند، اما بازیهای منچستریونایتد را سعی میکند جسته و گریخته پیگیری کند. او در بخشی از صحبتهایش در مورد اینکه زلاتان را با او مقایسه میکنند، با تشبیه خود به آثار هنری پیکاسو گفت: زلاتان بازیکن بزرگی است، اما هنرمندان ضعیف از روی دست دیگران تقلید میکنند. آثار هنرمندان بزرگ به سرقت میرود و هنرمندان ضعیف تنها سعی میکنند تا از روی دست هنرمندان بزرگ تقلید کنند.
در ماه ژانویه 1995 بود که کانتونا ملقب به «پادشاه اریک» به دلیل ضربه کونگفویی معروفش به متیو سیمونس، هوادار کریستالپالاس در ورزشگاه لندن جنوبی، به مدت 9 ماه از حضور در میادین مسابقه محروم و به پرداخت 20 هزار پوند جریمه نقدی محکوم شد.
کانتونا در یادآوری آن صحنه میگوید: همانطور که قبلاً هم گفتم شاید باید او را محکمتر میزدم، اما شاید فردا نظرم در مورد چیزی که الان میگویم، عوض شود. نمیتوانم از کاری که کردم، پشیمان باشم. حس فوقالعادهای بود. فکر میکنم هم من از آن اتفاق درس گرفتم، هم متیو سیمونس!
وی افزود: 9 ماه دوری از میادین واقعاً مدت طولانی بود، اما به لطف فرگوسن و بازیکنان نسل جدیدمان، ما در آن مقطع دو عنوان قهرمانی به دست آوردیم. من خوششانس بودم که در کنار دو نسل از بازیکنان منچستریونایتد بازی کردم، نسلی همچون مارک هیوز و پل اینس و نسل جوانترِ فوقالعاده (کلاس 92).
کانتونا تصریح کرد: در خانهام نه مدال قهرمانی دارم، نه جام و چیز دیگری از این دست. دوران فوتبالیام را دوست داشتم، اما زیاد از حد به گذشته فکر کردن و اینکه چه کارهایی در گذشته کردهام، حس زندانی بودن در گذشته را به من میدهد.
او در پایان صحبتهایش در چرایی بازنشستگی زودهنگامش از فوتبال در سن 30 سالگی گفت: من شور و اشتیاقم را به فوتبال از دست داده بودم. وقتی 20 ساله بودم، گفته بودم که وقتی نسبت به فوتبال شور و علاقهام را از دست بدهم، خداحافظی خواهم کرد، حتی اگر جوان باشم. آنها حرف من را باور نکردند، اما من این کار را کردم.
انتهای پیام/