روحانیّت شغل نیست!
«در اسلام سِمت خاصّی بنام روحانیّت نظیر آنچه در میان پیروان بسیاری از ادیان هست و تقریباً شغل و حرفه خاص روحانیون شمرده می شود سراغ نداریم.
به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم حجت الاسلام و المسلمین محمدرضا زائری در کانال شخصی اش نوشت: «در اسلام سِمت خاصّی بنام روحانیّت نظیر آنچه در میان پیروان بسیاری از ادیان هست و تقریباً شغل و حرفه خاص روحانیون شمرده می شود سراغ نداریم. آنچه در اسلام هست، یک سلسله تکالیف واجب یا مستحب عمومی است که برخی عینی و اغلب کفائی است، بی آنکه کمترین رنگ شغل و حرفه ای برای یک دسته داشته باشد.
دنیاطلبی از راه دین و علوم دینی در روایات ما سخت مذموم و بدفرجام شمرده شده است. تحصیل علوم دینی یک واجب کفایی است که به استناد بعضی روایات باید از اغراض مادی و امتیازطلبی منزّه باشد.
تحصیل علوم و فنون لازم دیگر از قبیل پزشکی، داروسازی، فنی و نظایر آنها نیز واجب کفایی است؛ ولی در این میان فرقی هست. آنها که این فنون زندگی را تحصیل می کنند، پس از فراغ از تحصیل می توانند آن را شغل و حرفه خود قرار دهند و کار و معلومات خود را با پول مبادله و هزینه زندگی خود را از این راه تامین کنند، ولی به کسانی که علوم اسلامی تحصیل می کنند چنین حقی داده نشده است. کار آنها باید برتر و منزّه تر از آن باشد که به صورت حرفه و کسب معیشت درآید. گرفتن مزد برای فتوی دادن یا بیان مسائل و احکام و معارف دین در فقه ما از محرّمات شمرده شده است.
به این جهت باید کسانی که به مطالعات تحقیقی در رشته های مختلف علوم دینی می پردازند، هزینه زندگیشان از راه درآمدهای شخصیِ دیگری که دارند تامین شود و اگر از این قبیل افراد به اندازه کافی در میان مسلمانان پیدا نشد، باید حکومت اسلامی که مسئول تأمین مصالح عمومی است، عده ای را به انجام این مهم بگمارند و وسائل کار و هزینه زندگی آنان را از بیت المال مسلمین بپردازد. و اگر حکومت، حکومت اسلامی و پایبند به مقررات اسلام نیست یا به وظیفه خود عمل نکرد، مسلمان باید همچون موارد دیگر، او را به این اقدام وادارند، وگرنه تشکیلاتی فراهم سازند که انجام این کار خطیر را بعهده گیرد و هزینه تشکیلات را خودشان بپردازند.
بنابراین یادگرفتن و یاد دادن احکام و معارف دین، انجام یک وظیفه الهی و پاک از هر گونه مقاصد مادی است. اسلام در این زمینه وضعی مقرر کرده است که اگر مسلمانان بیدار و هشیار باشند، دین و علوم دینی هیچ گاه وسیله سوء استفاده و دنیاطلبی اشخاص قرار نگیرد و از این راه طبقه خاصی که برای خود حریم اجتماعی و مزایای مخصوص مالی و غیر مالی فراهم آوردند به وجود نیاید.
اگر عملاً کسانی از عنوان و مقام روحانی سوء استفاده کرده و بدان رنگ شغل و حرفه داده اند، یا از این راه امتیازاتی کسب کرده اند، اغلب تحت تاثیر رسوم و عادات عصری و محلی یا عوامل سیاست های داخلی و خارجی بوده و جهالت مردم و بی اطلاعی آنها از حقایق اسلامی نیز بدان کمک کرده و زمینه را برای این گونه عناصر دنیاپرست فراهم کرده است.»
انتهای پیام/
